tag:blogger.com,1999:blog-189923482024-03-13T05:03:34.972+01:00RobT.nlRobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.comBlogger236125tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-50806866377798696302021-05-24T16:54:00.004+02:002021-05-31T16:15:34.842+02:00WeerZeik<!--210524-1654_WeerZeik-->
Dat godverdommese geklaag over het weer...
<br /><br />"Heb jij dit weer besteld?" <br />Hij komt binnen met woeste stappen en schudt de druppels van de armen van zijn jas. Opeens staan er twee vierkante meter aan Johan in het nu toch wel kleine halletje van mijn tussenwoning. <br /><br />"Huh? <br />"Ja, het regent al de hele morgen, bah, bah, bah!"
<br /><br />Heb ik dit weer besteld, denk ik bij mijzelf, wat is dat voor een vraag. Moet ik daar antwoord op geven? Wat is dit?
<br /><br />"Eh, nou het is maar regen, toch?"
<br /><br />"Maar regen?!" brult hij met zijn baritonstem, die van de kale betonnen muren van het halletje terugkaatst. <br />"Maar regen!?" <div>"Ik ben vanochtend al drie keer natgeregend. Bah, bah, bah! En straks moet ik ook weer terug, da's dan vier keer!"<br /><br />Gezellig zo, denk ik en doe de deur naar de woonkamer open. <br /><br />"Nou, eh, doe je jas maar op een haakje en hang 'm aan de voordeur, dan kan ie een beetje uitdruipen." <br /><br />Na zijn jas trekt ie ook nog zijn schoenen uit, die gaan met veel geweld de hoek in. Hij stormt achter mij de woonkamer in, stoot bijna zijn hoofd aan de deurpost en richt zich dan midden in de kamer helemaal op om zich uit te rekken. <br />Ik deins ongemerkt achteruit, plots is het even heel erg donker in de kleine woonkamer. Iets in mij schrikt, een oergevoel om weg te rennen komt op, help een beer!
<br /><br />Van mijn kalme toestand van 5 minuten geleden is niks over. Lekker lezend in een boek met een warm kopje thee, mijn benen onder een dekentje op de rode bank, af en toe een beetje mijmerend naar buiten starend, probeerde ik me zo goed mogelijk voor te bereiden op het naderend bezoek. <br /><br />Ik stel vast dat het allemaal niks heeft geholpen, ik ben een paniekaanval nabij en intern kook ik over van woede.
</div>RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-33334551258143081242020-04-29T19:47:00.001+02:002020-04-29T19:50:00.143+02:00Wakker WordenEn opeens ben ik er weer. Zomaar midden op de dag na een flauw voorjaarsbuitje, loop ik in mijn tuin. Kijken of het groen al verder gegroeid is sinds gisteren. Traag komt het besef dat ik 'er weer ben'. Lopen gaat zonder moeite. Ademen kost geen aandacht. Energie is geen issue. Ik sta stil in mijn tuin en geniet van geuren, de frisse en een beetje zoete lucht die mijn aandacht naar de sering stuurt. Ik ben er weer, ik hoef mezelf niet te forceren om te lopen, om iets te doen, om wat onkruid te wieden. Er is geen moeite voor de gewone dingen, niet constant de gedachte om toch maar weer even te gaan liggen. De misselijkheid treedt niet elke minuut op de voorgrond, ik hoef niets weg te duwen, niets te bedekken. Er is geen storend en zeurend gevoel meer. Het gevoel moe is even helemaal weg. Ik ben er weer.
<br>
<br>
Vóór vrijdag was ik er sinds half januari elke dag 'weer'. En ook al was ik soms moe, dan had dat een duidelijk aanwijsbare reden: hard gewerkt. En op die momenten kon ik precies op tijd stoppen om nog energie te hebben voor zelfzorg: wassen, koken, douchen, boodschappen. Het ging als 'vanzelf'. Of zoals anderen zeggen: normaal. Maar voor mij was het niet normaal, want al jaren is mijn normaal: moe. Niet wetend wanneer er energie is om iets te ondernemen. Tot half januari. Sindsdien ging het steeds makkelijker. En hoewel ik niet gewend ben geraakt aan het dagelijkse gevoel van energie genoeg om het leuk te vinden iets te doen, het genieten daarvan was er steeds. Ik ervaar het als een wonder, iets bijzonders. Want zoveel jaren was dat gevoel er niet. Zo veel jaren dat ik ook geen herinnering meer had van het gevoel dat dingen als vanzelf gaan. Mijn normaal van moe was de status quo, mijn homeostase, mijn uitgangspunt. Ja bijna mijn: zo ben ik nu eenmaal. Alsof het in steen gebeiteld stond dat ik altijd moe zou zijn en dat alles veel moeite zou kosten en dat ik maar weinig werk verzet zou krijgen. In elk geval niet zoals ik het anderen van mijn leeftijd zie doen.
<br>
<br>
En vrijdag was dat nare gevoel er 'opeens' weer. Doodmoe, misselijk, koortsig, zweterig. Zonder inspanning al uitgeput. En met de gedachte dat er nog iets zou 'moeten', de moed al verliezen om nog iets te ondernemen. Op de bank, in bed, onderuit op een stoel. Alles was weer te veel: koken, wassen, douchen. Ja zelfs opstaan van de bank leek een enorme opgave. En was dat ook, want vermoeiend.
<br>
<br>
Wat de fuk is er gebeurd? Dat ik opeens weer zo moe was en ziek eigenlijk ook. Of ziek en daardoor moe?
<br>
<br>
Eten, iets van eten. Maar wat? Ik ben er nog niet uit. Heb ergens bij iemand een 'gezond' gebakje gegeten en niet het vermoeden dat ik daar deze klachten van heb gekregen. Maar een andere verklaring heb ik niet. En wat er precies in dat gebakje zat, dat weet ik nog niet, het onderzoek loopt.
<br>
<br>
Voor nu: ik ben er weer doorheen en ga met hernieuwde moed verder op de ingeslagen weg. En ondertussen: vooral oren en ogen open houden en verleidingen buiten de deur houden. Ik zeg: opzouten met je bitterbal!RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-21905017573593425742019-09-08T05:55:00.000+02:002019-09-08T05:55:38.103+02:00Nooit meer<!-- 190908-0555 190310-0000_Nooit-meer -->
Nooit meer<br />
<br />
Nooit meer samen Morse kijken,<br />
Nooit meer ach godskens,<br />
Nooit meer genieten van Toon.<br />
<br />
Nooit meer Stoofschotel,<br />
Nooit meer die Appeltaart,<br />
Nooit meer draadjesvlees.<br />
<br />
Nooit meer Annie MG,<br />
Nooit meer Ja zus nee,<br />
Nooit meer Fars Mesjeur.<br />
<br />
Nooit meer Kok,<br />
Nooit meer Foto Kabinet,<br />
Nooit meer Keunigin,<br />
<br />
Nooit meer alles in het midden,<br />
Nooit meer sal reg kom,<br />
Nooit meer de ander op 1.<br />
<br />
Nooit meer.RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-63236908201109820852017-04-14T14:14:00.000+02:002019-08-06T16:06:37.846+02:00Melancholisch in Madrid<div>
<!-- 071214_1200 170414-1414 Melancholisch_in_Madrid --><i><b>Niet eerder gepubliceerd</b><br>Geschreven op 14 december 2007</i><br><br>Vandaag wil het even niet, ik ben melancholisch, nee triest, verdrietig en teleurgesteld en een beetje eenzaam. Desondanks heb ik erg genoten van een paar mooie en leuke momenten. Het opstaan vanochtend, na twee dagen vroeg naar bed en niet in La Venencia te zijn geweest vanwege een keelontsteking, voelde ik mij weer goed en sterk. Ja nog een kuchje hier en daar en wat misselijk, maar opgeladen voor een zware dag. Things to do, people to see. Vandaag ga ik Sadi fotograferen, ze zit in mijn klas, is 22 jaar en erg fotogeniek. Dinsdag in de klas heb ik al een foto van haar gemaakt en zelfs ik ben tevreden, als dat niets zegt...<br />
<br />
Daarna op school een pakketje uit Nederland! Geweldig leuke verrassing, bedankt Sas, het doosje puilde meteen uit van geluk. En dan in het Italiaans, ik dacht terug aan die tijd dat jij daar verbleef en wij soms uren aan de telefoon hingen. Mooi om dat moment vanochtend in de klas even te herinneren met mijn lerares, Espe. Het helpt me nu om mijn grootste emotie van deze dag opzij te schuiven. Er aan denkend moet ik toch weer huilen. Het is teveel op dit moment. Emotie op emotie. Alles tegelijk. Ja ik leef, de momenten van bezinning zijn de laatste dagen er amper geweest. Ik ben druk en het voelt heel goed, nu schakel ik terug en schrijf weer, om mijn gedachten te ordenen en mijn gevoel de ruimte te geven die nodig is.<br />
<br />
De afgelopen dagen: ik schrijf er nog over, later als ik weet wat ze voor me betekenen. Nu zit ik nog midden in een verhaal waarvan ik zelf niet weet welke rol ik speel en wat de plot is. Ja het leven is onvoorspelbaar en ik geniet ervan. Maar hier nu al over schrijven, nee het verhaal moet nog rijpen, later, volgende week misschien.<br />
<br />
Hier en nu, vandaag. Espe, mijn lerares. Ze is leuk, alternatief, ruimdenkend maar ook hangend aan oude cultuur. Ze houdt van taal en daar hebben we een klik, we zijn verliefd op dezelfde grammaticale structuren en genieten van de fonologie van het spaans. Ze is prettig in het contact en heeft humor, we begrepen elkaar bij het eerste oogcontact en vanaf de eerste dag dat ik les van haar had, voel ik me bij haar thuis. Als een vriendin die ik een tijdje niet gezien heb. Vanaf dinsdag vorige week bracht ik elke dag bonbons voor haar mee, de eerste maandag deelde ik een stukje van mijn chocolade met haar toen het lesonderwerp over eten ging. Ze vertelde me dat ze gek is op chocola, donkere chocola. Ik bracht haar chocolade hartjes en ze koesterde ze met twee handen, alsof het engeltjes waren, ja ze is ook nog eens heel lief.<br />
<br />
Ik vroeg haar mee uit eten, vorige week. Ze had het druk maar zei geen nee. Volgende week, dan vertel ik je wanneer. Het is volgende week en ik heb het nogmaals gevraagd, via een kaartje, in het spaans, naturalmente, ze spreekt 1 woord engels: "no". Voor de goede orde: ze heeft een vriend, ja ik bederf de spanning, bewust. Zo voelde het voor mij vorige week ook, slim van haar om dat meteen te laten vallen. Gisteren zou ze antwoorden op mijn verzoek, ik hoorde niets van haar. Aan het eind van de middag spraken we kort, ze kon niet, heeft het te druk, teveel aan haar hoofd, dingen te doen. Wanneer ik terug kom, dan gaat ze met me eten, ik schud mijn hoofd en zeg veremos: we zullen zien. Bozig loopt ze weg.<br />
<br />
Ik accepteer haar nee, maar begrijp het niet. 's Avonds denk ik erover na, ik kan geen reden verzinnen waarom ze niet zou willen. Ik moet het haar vragen. Vandaag na de les, we gaan even apart zitten in een leeg klaslokaal, de deur dicht. Onder vier ogen vraag ik het: "is er een culturele reden waarom je niet met me kunt uit eten?", ze antwoord nee. "Ik ga met je uit eten, nu kan het niet." Nogmaals: "Is er misschien een regel op school dat je niet mag uit eten met studenten?", zelfde antwoord: "nee, want ik ga vaker met studenten op stap, geen probleem". Derde vraag: "Wil je me vertellen waarom nu niet, en wel in februari? Ik wil het graag begrijpen."<br />
<br />
Ze vertelt, en ik huil. Haar vader krijgt vandaag de uitslag van een onderzoek. Mogelijk wordt er darmkanker vastgesteld. Dan zal ze meteen naar huis gaan, bij haar familie zijn. Ik begrijp het en leg een troostende hand op haar schouder. Ze zegt me dat ze nu niet kan en wil huilen, ze is op school en moet sterk zijn. Dat ik het niet aan mijn klasgenoten moet vertellen. Ze wil er niet mee geconfronteerd worden. Ik vertel haar over Co en mijn nog onverwerkte verdriet over Hait. Ze troost me door te zeggen: het is OK dat je huilt. Ze is mijn vriendin, hier en nu. En dat zeg ik haar ook, "ik mag je erg graag en daarom kwam ik naar je toe, om te weten wat er aan de hand is". Ik wens haar veel sterkte we gaan weer verder met de dag.<br />
<br />
Nu hier zittende en schrijvende in de kantine van de school, loopt Espe 1x voorbij om naar de wc te gaan. Ze raakt mijn schouder even aan, en de tranen rollen weer over mijn wangen. Opeens zijn alle andere zaken die mij bezighielden niet meer belangrijk. Net als een paar weken geleden in Appelscha bij de begrafenis van Tristan's vader, voel ik nu mee met haar verdriet en verwerk ik weer een stukje van mijn eigen. Ik ben haar erg dankbaar dat ze dit met mij wilde delen. Ik ben alweer een stapje verder. Er zullen er nog vele volgen. Muchas Gracias, Espe. Yo te queiro mucho!</div>
RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-9672841560659123982016-12-24T11:37:00.002+01:002016-12-24T13:32:33.461+01:00Gezellig!<!-- 161224-1137_Gezellig --><br />
<div style="text-align: justify;">Wat is dat toch met gezelligheid? Wanneer is het gezellig en wat is er voor nodig? Vrouwen zijn vaker in de weer met “het gezellig maken”. Voor mannen is dit helemaal niet nodig: zet twee mensen bij elkaar en het is al gezellig. Hoef je niets voor te doen. Bij vrouwen is het een ritueel, het lijkt alsof ze iets buiten zichzelf nodig hebben om het gezellig te mogen vinden. Gewoon gezellig zonder er iets voor te doen lijkt voor hen niet te bestaan. Nee, kaarsjes, gedempt licht, iets speciaals om te eten, wat bijzonders om te drinken, de juiste temperatuur, een dekentje, een leuk boekje – ja vrouwen kunnen het ook gezellig hebben als ze alleen zijn! – allemaal instrumentarium voor vrouwen om het gezellig te ‘maken’. Voor mannen is dit totaal onbegrijpelijk. Het streven naar gezelligheid is voor hen net zoiets als het streven naar ademhalen. Overbodig gedoe: het is gewoon gratis en zonder extra moeite aanwezig. Gezelligheid voor mannen is iets zo vanzelfsprekends dat ze argwaan krijgen als het woord genoemd wordt. Als vrouwen het hebben over “het even gezellig maken”, of uitspreken dat het “toch zo gezellig is”. Voor mannen is er dan stront aan de knikker, want waarom iets benoemen dat zo vanzelfsprekend is? Nee, voor mannen hoeft al dit gedoe niet waar gezelligheid voor vrouwen niet zonder schijnt te kunnen. Als het aan mannen lag was het gewoon altijd gezellig!</div>RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-29417798066644861682014-06-28T10:45:00.000+02:002014-06-28T10:48:51.548+02:00Hebben<!-- 140610-1400 140628-1045_Hebben --><div style="text-align: justify;">"Materialisme is mij vreemd", zegt mijn vriend. "Met spullen heb ik niks, ik hoef niets te hebben.
<br />
Hij heeft overigens een vriendin en een kind en een boek geschreven en allemaal grote ideeën. En hij gelooft. Waarin precies dat is mij niet duidelijk, maar wel dat het belangrijk voor hem is om "het geloof" te hebben.<br />
"Hoe niet-materialistisch is het hebben van iets niets tastbaars eigenlijk?"</div>
RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-26310640886025492242014-06-26T06:57:00.003+02:002014-07-20T11:34:52.128+02:00Gitaar<!-- 140626-0656 Gitaar --><br />
<div style="text-align: justify;">
Gisteren heb ik mijn oude, allereerste spaanse gitaar weggebracht. Vorig jaar kwam ik op een ochtend de woonkamer in en zag ik dat alle snaren raar gekruld zaten. De kamplaat had losgelaten. Verdorie, dat deed toch wel pijn! Mijn eerste gitaar kapot... Na bijna 30 jaar er op gespeeld te hebben was het over en uit... Ik ben toen naar de gitarenman gegaan: Kees Dee op de leusderweg. Het zou meer dan 100 euri kosten om te laten maken en dan was het nog maar de vraag of en hoe lang het goed zou blijven. Een andere kopen was een verstandiger beslissing. Dat heb ik toen met behulp van een sponsor (dank Sylvia!) gedaan. Sindsdien speel ik weer meer gitaar. Maar toch bleef het kriebelen. Omdat het gevoel en geluid van die oude vertrouwde inmiddels zo in mijn lijf en mijn oren zit, en ik het graag weer hoor. Dus ben ik gisteren naar Kees Dee gegaan en heb 'm afgeleverd. Deze keer voor een alles of niets no cure do pay poging van 2 tientjes (de gitaar heeft ooit 150 gulden gekost). Hij gaat 'm lijmen. Ik ben heel benieuwd, volgende week gaan we het horen, hoop ik!
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://i187.photobucket.com/albums/x23/Lordio/gitaar.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://i187.photobucket.com/albums/x23/Lordio/gitaar.jpg" height="259" width="320" /></a></div>
<a href="http://i187.photobucket.com/albums/x23/Lordio/gitaar.jpg" target="_blank">http://i187.photobucket.com/albums/x23/Lordio/gitaar.jpg</a></div>
RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-42042454474094330882014-06-25T10:01:00.000+02:002014-06-26T07:04:15.841+02:00Feestje<!-- 140625-1001_Feestje --><div style="text-align: justify;">Gisteren heb ik het jaarfeest van NVA meegemaakt. Ik ben daar taalcoach sinds een paar maanden. De aftrap was met een waar levend ganzebordspel. Ja, heel grappig, het voelde weer even alsof ik 8 was en een kinderfeestje had...<BR>
Daarna een buffet/BBQ waarbij de chefkok van tevoren mijn eetwensen had genoteerd en daar goed voor gezorgd had. Geen last van darmen, maag, buik of hoofd: prima!
En rond half 8 ging de dansvloer open. Veel afrikaanse en zuidamerikaanse ritmes. Ik heb eerst maar eens genoten van het schouwspel van allemaal dansende dames op de vloer. Ja, bij het NVA is de overgrote meerderheid van de medewerkers vrouw. Nee, mij hoor je niet klagen :-) <BR>
Daarna heb ik mijn nummers uitgepikt om ook weer eens wat te swingen in dit inmiddels weer wat soepeler lijf. Heerlijk! <BR>
Ergens tussendoor heb ik 3 hele interessante gesprekken gehad, en nog wat leuke mensen gezien en leren kennen. Kortom: een top feestje. Voor mij is het weet ik niet hoe lang geleden dat ik zolang achter elkaar (bijna 8 uur) zonder noemenswaardig protest van mijn lichaam (moe, nek/hoofdpijn) heb mee kunnen doen. Heerlijk, ik voel me steeds weer wat vrijer om te doen wat ik wil zonder al teveel beperkingen.</DIV>RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-85360364048936157752014-06-14T19:30:00.000+02:002014-06-14T20:11:41.006+02:00Sneaky Sneakers<!-- 140614-1930 Sneaky Sneakers --><div style="text-align: justify;">Ik ging even naar de Lidl voor batterijen. Volgens de rekenkamer zijn die namelijk minstens zo goed als Duracell, en 4x goedkoper (als het niet meer is). Ik had me laatst vergist en onthouden dat het bij de Action was. Nou die batterijen zijn dus dump, allemaal weggegooid, heb er nog niet 1 foto mee kunnen nemen.<br />
<br />
Ok, even batterijen halen en een kabeltje voor het opnemen van de piano zonder bijgeluiden... Pfft, ja het was lekker weer en gezellig in de stad, en ik bedacht dat ik nog een pet moest kopen... Voor ik het wist, zat ik gymschoenen te passen. Omdat die waar ik op loop al drie keer geplakt zijn al heel lang 'te klein' zijn en ik ze waarschijnlijk binnenkort echt niet meer aan kan omdat ze dan uit elkaar liggen. Mijn andere gymschoenen hebben een soortgelijk probleem en zitten ook nog eens een stuk minder lekker.<br />
<br />
De meneer van de Perry kon niet geloven dat ik al 12 jaar dezelfde sneakers heb en dat ze er nog zo goed uitzien. Gewoon heel goede schoenen, in Italie gekocht - op de krimp dus, want ze zaten het eerste jaar al te krap, maar ik MOEST ze hebben. En ga nou niet zeggen: je lijkt wel een wijf, dat zeg ik zelf wel. Ja, met shoppen versla ik toch een flink percentage vrouwen in kooplust. Net zoals met mijn verzameling schoenen. Ik weet niet in welk percentiel ik dan val bij de vrouwen, maar bij de mannen zal het tegen de 90 lopen, ja die specifieke 10 procent, daar hoor ik dus niet bij. Prima, altijd baas boven baas.<br />
<br />
Loop ik nog even bij van Haren binnen want daar hebben ze megakorting of zoiets. En nu de koorts van kopen is aangewakkerd, kan ik niet zonder zo'n mooie gevulde doos naar huis, dat snapt bijna elke vrouw. Ik ben gerust, er zijn haast geen mannen die lezen, laat staan dat ze mijn blog lezen. En ze haken zeker af als het over schoenen gaat, doei!!!<br />
<br />
Voor ik het weet zit ik hele kekke adidasje te passen, lichtblauw met de strepen in het rood. Knalt zo onder mijn broek uit! Nou en, ik ben bijna vijftig, dus ja, dat mag nu even een paar jaar!<br />
<br />
Hmm, die zitten niet lekker, hak te los, loopt niet soepel. Damned jammer, 50 euro en staan ontzettend leuk. Ja een echte schoenenvrouw zou ze kopen en er nog een paar bij nemen dat wel lekker zit. Is het schuld gevoel ook meteen afgekocht. Hier toont zich mijn testosteron. Het moet vooral ook functioneel zijn: goed werken. Anders doe ik ze nooit aan. Een (echte) man loopt liever naakt dan dat hij iets aandoet dat niet lekker zit. Zo'n man ben ik dan dus weer wel.<br />
<br />
Er staat daar nog een heel eenzaam paartje Nikes mij aan te staren. Ik had ze al opgemerkt en meteen afgedaan als te opzichtig, te gladjes. Grijs netstofje over de schoen heen en met knaloranje veters afgewerkt. De hak is in een soort pilaren gallerij vormgegeven waarvan die pilaren ook knaloranje zijn. Dit valt nog wel meer op dan die adidasjes... So far zo goed. Toch maar even passen dan. Hé, doos hoort niet bij schoen, prijs/maat? Ja, toch precies mijn maat! Nou ja iets groter, wat maakt het uit, als het maar lekker zit. Prijs: 20 euri meer dan die Adidasjes die niet zitten en die ik niet ga nemen, nee ik ga ze niet nemen! Oke misschien dan, nee niet!<br />
<br />
Passen, ja passen! Hmmm, zit een bobbeltje bij buitenkantje voet in beide schoenen. Duwen wrikken, nee gaat niet weg. Ff op lopen, spiegeltje, spiegeltje, ja staat wel aardig, niet top. Nog ff lopen, tjee dit zit lekker zeg... De veters gingen eigenlijk niet zo goed dicht, tong tekort. Als je ze niet goed strikt snijden ze in het vel van je wreef. Nog maar eens aan en uit. Sokjes aan, sokjes uit. Met sokken: prima voetgevoel. Eigenlijk gewoon net zo goed als de schoenen waarop ik gekomen ben, maar dan wel groot genoeg. Is dit een goede vervanging of niet? Dit zijn gewoon mijn volgende nieuwe sneakers. Voor de komende 10 jaar. Ha, 10 jaar, dat is 7 eurie per jaar, 60 cent per maand, 2 cent per dag. Ja kom op zeg, moet ik dan op blote voeten verder in het leven?<br />
<br />
Nope, is me nog teveel geld. Budget is 50, dit is 20 meer. Dat moet anders. En ze zijn wel mooi afgeprijsd van 120 naar 70. Toch is dat geen reden om ze zonder meer te kopen. Ok, ik doe wat ik nooit doe, ik ga afdingen! Meisje komt langs: "en lukt het een beetje?" Ik zeg: "ja redelijk". "Oh redelijk? Dat klinkt niet positief. Wat kan ik doen om daar goed van te maken?" "Ik heb wel een idee", zeg ik. "Deze schoenen zitten nog een tientje boven mijn budget, het is het allerlaatste paar. Ik betaal 60 euro en je bent meteen van de schoenen en mij af." Ze gaat het vragen aan de manager.<br />
<br />
Met een stalen gezicht komt ze even later terug en begint een wollig en voorzichtig betoog. Ik vraag meteen of ze mijn dag nu goed gaat maken, of dat ze een poging doet om mij de put in te praten. Ze komt ter zake. We hebben een deal als ik hun enquete invul op de site, dan de voucher van 5 euro print die ik daardoor krijg en die aan haar geef. Dan doet de manager er nog 5 euro af en heb ik ze voor 60. Hahaha, precies goed dus, ik ben geslaagd. En het boek onderhandelen staat nog in reservering bij de bieb. Die reservering kan ik dus afzeggen, oh nee, morgen misschien de volgende les.<br />
<br />
Of ik de schoenen neem is nog niet zeker. Ik heb geen smartphone en kon niet ter plekke de enquete invullen. De bieb waar ik heen gesneld ben om voor 17.30u terug te zijn in de winkel, ging al sluiten toen ik aankwam. Morgen kan ik terug met de voucher. Ze staan een dagje apart voor me. Het ging niet om de schoenen, het ging om de lol van de deal. En die lol heb ik al binnen!<br /></div>RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-71759196285171023172014-06-11T15:52:00.001+02:002014-06-11T15:52:09.905+02:00I did it!YESSSS! I did it!!!
<br />
<br />
Zojuist heb ik 3 kwartier op straat gespeeld en gezongen, op de kruising van de Kortegracht en de Langestraat,. Hè hè, nu ben ik straatmuzikant! <br />
En het mooie is: ik ben de eerste in Amersfoort die daarvoor een vergunning heeft! Sinds vorige week heeft Amersfoort namelijk een ontheffingsregeling. In het centrum, op het Eemplein en het stationsgebied mag je zonder ontheffing niet optreden. Tot voor kort was het vrij. <br />
<br />
Het heeft me wat moeite gekost om deze info te achterhalen, in eerste instantie werd ik door de receptie van het gemeentehuis weg-gestuurd met "ik weet niet hoe dat zit, en ik hoef het ook niet te weten". Na een belletje met betreffende afdeling ontving deze meneer me daarna met open armen en alle egards. Ik hoefde niet te wachten en kreeg meteen een zitplekje bij een balie waar de betreffende ambtenaar me heel gelukkig verwelkomde met: u bent eerste voor wie we een vergunning voor straatmuziek gaan maken! Bij het afscheid heb ik gevraagd of er nog een officiële foto gemaakt moest worden en waar het gebak bleef ;-). <br />
<br />
Het spelen zelf was zenuwslopend in het begin. Natuurlijk kon ik ondertussen gewoon genieten van het heerlijke weer, alleen dat er niemand stopte om even te luisteren maakte het wel spannend: sta ik hier wel goed, klink ik niet vals?
<br />
<br />
Na 15 minuten reed er een patrouille wagen voorbij (in het wandelgebied!). Ik dacht: kom maar op, ik ben legaal! 5 minuten later 2 agenten te fiets die op een afstand gingen staan kijken en luisteren (denk ik). Ik heb Jailhouserock er maar even ingegooid. Een van de agenten bracht me een folder over straatmuziek en de aangepaste reglementen. Toen ik hem lachend vertelde dat ik al een vergunning had, wilde hij die meteen zien! Vervolgens hebben we wat gepraat over muziek maken, hij speelt drums in een country band, hahaha, wat is het leven soms toch weer simpel!
<br />
<br />
Nu ga ik zo het Eemplein nog even onveilig maken met wat ruige rock. <br />
<br />
Hasta la musica!<br />
<br />
RobT 2014RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-27692159886540944802014-06-11T11:11:00.000+02:002014-06-11T13:13:47.175+02:00Contrast<!-- 140611-1111 Contrast --><div style="text-align: justify;">Het is druk in mijn hoofd, allerlei gedachten passeren in hoog tempo de revue voor mijn geestesoog. Woorden, zinnen, flarden, stemmen, buitelen over elkaar heen om mijn aandacht te vangen. Ze slingeren, verweven en kruisen elkaar. De kluwen rolt verder en zwelt aan en zwelt aan. Toch is het aanzwellen geen opmaat voor iets, nee het gaat maar door. In een paar seconden zit ik zelf gevangen in deze kluwen, en is mijn geestesoog het middelpunt geworden van deze aandacht- en rustverslindende bal van alles wat er aan impulsen in mijn hoofd aanwezig is. Het lijkt erop alsof de opgeslagen woorden, beelden, gedachten, gevoelens etc. allemaal tegelijk naar mijn waarnemingscentrum worden gestuurd. Help! Het overspoelt me en tegelijk blijf ik de dingen doen die er gedaan moeten worden. Echter zonder aandacht, want die is gevangen in de kluwen van mijn interne prikkels.
<br />
<P>Ik loop door mijn huis, zet koffie, knoop een vuilniszak dicht, drink een glas water, neem mijn preparaten, ga naar het toilet, zet de PC aan, kijk of er mails zijn, ga nog een keer naar het toilet, leg een shirt klaar voor zometeen, spoel een fles om voor straks, maak mijn tas klaar en... Dan merk ik op dat het warm is in de woonkamer. Ha, de kluwen heeft even een glimpje aandacht vrijgegeven aan mijn warmtesensor zodat die iets kan opmerken.
<br />
<P>Meteen daarna is al mijn aandacht weer gevangen in die bol, die brei, die interne waas, die storm van alles wat ik in mijn leven al eens gezien en gehoord heb... Ja, vooral gehoord, want mijn geheugen is voornamelijk auditief! Wat is het DRUK in mijn hoofd, verschrikkelijk druk. En ik merk het nog amper op, want het gaat al een half uur zo. Vanaf dat ik onder de douche stapte begon dit theater van de aandachttrekkerij - elke dag hetzelfde riedeltje. Het lijkt wel een constant schouwspel. Maar dan eentje met niet één podium, nee er zijn talloze podia, en ze wisselen elkaar in hoog tempo af. Op sommige momenten is mijn aandacht gericht op een tiental schouwspelen tegelijk.
<br />
<P>"Warm, het is warm." Als een automaat wandelt mijn lichaam, met mij en al die poppenkast in mijn hoofd naar de achterdeur. De gedachte 'de deur klemt' komt op. Mijn lichaam zet zich schrap en als de sleutel is gevonden, in het slot is gestoken en is omgedraaid, duwt het met volle macht en een voet tegen de onderkant de deur met een stevige zwaai open. Mijn lichaam stapt over de drempel de tuin in.
<br />
<P>Alsof ik in een flits ben geteletransporteerd naar een ander universum, verstomt direct al het rumoer in mijn hoofd. De stilte is overweldigend, de rust is heilzaam en helend. Mijn mondhoeken gaan omhoog in een volle glimlach, ik voel weer wat er is, in mijn lichaam en buiten mij.
<br />
<P>RobT 2014
<br />
<P>PS Niet eerder heb ik zo helder dat mijn huis mij stress en spanning brengt. Al vele malen eerder heb ik proberen te verwoorden hoe dat zit, of waardoor het komt. Ik kan het niet uitleggen, ik kan het alleen aan mezelf laten zien. Al maanden zoek ik vaker de rust buiten huis, en vind ik die ook. Nu vanochtend, met dit heldere contrast is het zeer duidelijk. Voor mij is dit voldoende om te weten: in mijn huis zal ik onrustig zijn.</div>
RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-21428152017193275632014-06-09T16:41:00.000+02:002014-06-09T16:57:31.942+02:00Parasiet<!-- 140609-1641 Parasiet --><div style="text-align: justify;">In vele soorten en maten komen ze voor. Op allerlei plekken kun je ze oplopen, in tropische landen, in zee, in het bos, op de hei, of gewoon thuis. Parasieten nestelen zich in, aan of op je en eten van je mee. Dat hoeft je niet in de weg te zitten. Toch kan je ongemerkt schade oplopen.<br />
<br />
"What you don't know, can indeed hurt you."<br />
<br />
De afgelopen twee jaar heb ik continu diarree gehad. Eind vorig jaar is vastgesteld dat ik besmet ben met Dientamoeba fragilis. Een parasiet die nestelt in de dikke darm. Veel mensen en met name kinderen dragen deze parasiet met zich mee. Zoals gezegd: je hoeft er geen merkbare last van te hebben. Maar toch...<br />
<br />
Deze parasiet voedt zich voornamelijk met zetmeel uit je voeding. Toen ik in maart rigoreus alle zetmeel van mijn menu schrapte, verdween mijn diarree binnen 2 dagen. De parasiet is niet weg, hij is alleen niet meer in staat om mijn darmen zodanig te verstoren dat ik dagelijks diarree heb. Die diarree ging de afgelopen twee jaar gepaard met enorme vermoeidheid en een dramatisch tekort aan vitaminen en mineralen. Het lijkt erop dat ik daar nu langzaam van herstel.</div>
RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-34011904486830487272014-06-08T20:34:00.000+02:002014-06-08T20:50:46.879+02:00De troep vooruit<div style="text-align: justify;">
Ik ben gevallen en opgestaan,<br />
en gevallen en verder gekropen.<br />
En weer opgestaan en uitgegleden.<br />
<br />
Ik heb me gestoten, verstuikt,<br />
ik ben geschaafd en gebutst.<br />
Weer onderuitgegaan en afgegleden.<br />
<br />
Ik heb de diepste krochten van mijn ziel gezien,<br />
van een afstandje en ben er van weggevlucht.<br />
En weer op mijn knieen verder gegaan.<br />
<br />
Ik heb gescholden, gevloekt, gestompt en geschopt.<br />
De wereld, alle mensen en God vervloekt.<br />
En weer heb ik gekeken, naar binnen gekeken,<br />
zonder te zien, zonder te weten wat er daar is.<br />
<br />
Ik ben weer opgestaan en heengegaan,<br />
om te zoeken, om te vinden.<br />
<br />
En er was niets.<br />
Niets dat me steunde<br />
of verder hielp.<br />
<br />
Tot ik stilhield en wachtte...
<br />
<br />
<br /></div>
RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-65665970375411558052014-06-08T20:00:00.000+02:002014-06-08T21:13:02.271+02:00Kern<!-- 140608-2000 Kern --><div style="text-align: justify;">De afgelopen jaren ben ik ziek geweest. En met de kennis van nu veel zieker dan ik zelf kon weten of bedenken. Wat me in die periode het meest belemmerde was een enorme vermoeidheid. Hoe belastend en beperkend die is, valt niet uit te leggen. Je moet er geweest zijn om er een gevoel bij te hebben, om de impact daarvan te kunnen overzien. Toen ik daarin zat kon ik me niet voorstellen hoe het is om een 'normale' dag door te maken: vroeg in de ochtend opstaan, de hele dag je ding doen en pas in de late avond naar bed, elke dag opnieuw. Ik had er geen idee meer van hoe dat voelt, omdat ik het al zolang niet meer had ervaren.
<br />
<br />
Mijn leven bestond de afgelopen jaren uit 'energie besparen'. Elke minuut van de dag wegen hoeveel energie beschikbaar is en of dat genoeg is om te doen wat ik van plan ben. Of dat nou mijn tandenpoetsen is, of naar de stad fietsen. 24/7 heb ik in deze jaren mij beziggehouden met energiebesparen. En eigenlijk klopt die term niet, want er viel niets te besparen. Bij alles wat ik deed, putte ik uit een al leeggetrokken accu. Ik reed op de reserve, van de reserve, van de reserve. In een lege benzinetank is slechts wat damp over, daar ga je niet echt hard van vooruit...<br />
<br />
Door de enorme beperking in energie, heb ik heel veel 'normale' dingen niet meer kunnen doen. Mijn sociale kringetje werd kleiner en kleiner. Vrienden raakten op afstand of verdwenen voorgoed. Er was onbegrip, er waren oordelen. Ik zal vast mensen teleurgesteld hebben, doordat ik geen contact meer opnam, of regelmatig afspraken op het laatste moment afzegde. En ook ik ben teleurgesteld. Mijn beeld van vriendschap is de laatste jaren danig op de proef gesteld en bijgesteld. Door de ervaring van de pijn van het verlies van zoveel mooie contacten ben ik gelouterd en zijn mijn verwachtingen afgenomen. Ook mijn waarden en normen heb ik kunnen bijstellen. Vooral die over en voor mijzelf.<br />
<br />
<i>"Anything that doesn't kill you makes you stronger." </i>
<br />
<br />
Deze uitspraak heeft me jarenlang mateloos geirriteerd. Liever was ik nog dood dan dit te geloven. Nu sta ik op de brug en voel dat de afgelopen periode me gebracht heeft waar ik zolang naar verlangd heb, zonder te weten hoe dat precies eruit zou zien of aan zou voelen. Ja, nu kan ik volmondig zeggen: deze periode waarin ik me hopeloos, hulpeloos en reddeloos verloren heb gevoeld, waarin ik steeds weer kwam op het punt dat ik het leven wilde beeindigen, heeft me 'sterker' gemaakt. Met name in de zin van het geloven in 'mijzelf' en het hervinden van 'mijzelf' en weer contact maken met mijn kern, dat wat voor mij het allerbelangrijkste is.<br />
<br />
<i>"When my music's playing, my world gets bright."</i>
<br />
</div>RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-19543130036273900232014-05-28T14:33:00.000+02:002014-05-29T00:08:48.581+02:00Nieuw Elixer!<!-- 140528-1433 Nieuw Elixer! --><div style="text-align: justify;">De ontstaansgeschiedenis van Coca Cola is vergelijkbaar met een heden ten dage populair middel. Het was overigens niet de bedoeling van de uitvinder van dit Elixer om een frisdrank te produceren:<span style="font-family: inherit;"></span><br />
<br />
<i>"Eigenlijk zocht Pemberton in het keukentje achter zijn drogisterij in Atlanta naar een recept voor een medicinaal drankje tegen duizelingen en algehele malaise. Hij experimenteerde met allerlei plantenextracten en <a href="https://www.belegger.nl/nieuws/106076/coca-cola-toverdrank-algehele-malaise.html" target="_blank">Coca-Cola</a> was een van de uitkomsten. De nog steeds geheime formule van het drankje wordt goed bewaard in een bankkluis in Atlanta."</i><br />
<br />
<a href="http://dieline.typepad.com/.a/6a00d8345250f069e20120a6a89ce8970b-550wi" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://dieline.typepad.com/.a/6a00d8345250f069e20120a6a89ce8970b-550wi" height="320" width="210" /></a><br />
<br />
Zo is het ook een beetje vergaan met de antidepressiva die nu wijd en zijd verbreid zijn. In Nederland slikt er naar schatting ongeveer een miljoen mensen een middel tegen depressiviteit. De vermeende werking tegen depressie is slechts bij <a href="http://www.depressie.org/docs/geschiedenis%20antidepr.pdf" target="_blank">toeval</a> ontdekt. <br />
<br />
Het begint op te vallen dat de middelen tegen depressie inmiddels tegen allerhande 'kwalen' worden voorgeschreven. De antidepressie pil begint een waar Elixer te worden. Hoofdpijn? Spanningen? Stress? Onrust? Spierpijnen? Meer een meer klachten kunnen volgens de <a href="http://www.akim.nl/79777-lucky-luke-7-dr-doxeys-elixer.html" target="_blank">Dr. Doxey's</a> van onze tijd verholpen worden met de wonderpil. <br />
<br />
Vanzelfsprekend maakt het breder inzetten van deze middelen meteen een eind aan de geloofwaardigheid van de werking ervan. Dat artsen in de PR campagnes van de farmaceuten trappen is ze niet aan te rekenen. Mensen zijn goedgelovig, we kunnen artsen gelukkig ook tot deze groep rekenen. Toch zijn ze daarmee wel de volgelingen van de Dr. Doxey's van deze tijd.<br />
<br />
Zolang de makke schapen gretig afnemers blijven van de kwakzalvers pil tegen allerhande kwalen zal de omzet alleen maar groeien. Hoe populairder een middel, hoe meer de populariteit toeneemt. Terwijl het bewijs voor de werking tegen andere kwalen slechts op enkele individuele ervaringen berust. De farmaceutische industrie is veel aan te rekenen, echter niet dat zij op zuiver wetenschappelijke wijze haar legitimiteit onderbouwt.<br />
<br />
Bij gebrek aan middelen die echt werken - of een grotere dosis gezond verstand bij de volgzame 'gelovers' van de Elixer wonderdokters van onze tijd - zullen de kosten voor de gezondheidszorg nog wel een tijdje stijgen. Er is in elk geval één marktpartij die hier erg blij van wordt.</div>
<div>
<br /></div>RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-16019115966265365122014-05-20T20:40:00.000+02:002014-05-20T20:40:05.663+02:00Rokjesdag?<!-- 140520-2030 Rokjesdag? --><div style="text-align: justify;">Nee dus. Dat kunnen we gevoeglijk vergeten. Iets meer dan 5 jaar na het overlijden van Mr. Rokjesdag Martin Bril, is deze traditie nu ernstig geschonden. Het begrip hoeft nog niet naar de schroothoop, de dames hebben echter gekozen dit jaar lak te hebben aan rokjesdag. Wat zagen wij de afgelopen dagen namelijk voorbijfietsen? Juist ja, korte broekjes. Alleen maar korte broekjes! Godbetert. En niet zomaar kort, nee extreem kort en superstrak. Wat moet dat dames?
<br />
<br />
Nou is zo'n aanblik van blote benen die uit de pijpen van zo'n strak broekje steken natuurlijk welbesteed aan het mannelijk oog. En het is weldegelijk aandachtrekkend en lustopwekkend. Toch is er iets mis met die broekjes. Toch wel! Rokjesdag is niet voor niks Rokjesdag! En wij mannen hebben toch ook zo onze rechten! Zoals het recht op Rokjesdag...<br />
<br />
<img src="http://1.bp.blogspot.com/-WGFgdUPeYr8/UNseRTI2ZYI/AAAAAAAAU_E/a4B267qwSYQ/s1600/tumblr_m9fg4o_WV211qzwj70o1_500.jpg" /><br />
<br />
Nee zo'n broekje, leuk bedacht dames, en een makkelijke grijpen naar de eerdere traditie van de hotpants. Al zijn de huidige broekjes allemaal gelukkig wat kuiser en bedekkender; het haalt het niet bij een rokje! Een rokje verhult, een rokje laat de fantasie de vrije loop. Wat prijkt er onder dat rokje? Hoeveel bovenbeen is zichtbaar bij de volgende pedaaltrap? Ontbloot de wind nog net even iets meer zodat een glimp van ondergoed zichtbaar wordt, mits gedragen?<br />
<br />
Bij een broekje niets van al dat lustopwekkend gefantaseer. Een broekje houdt je niet lang bezig, een broekje verhult niets en geeft ook niets 'een beetje' prijs. 't Is een broekje, en dat is het. Zowat alles wat te zien is, is direkt te zien. Je "ken er niks meer bijdenken". En als er - vanwege te strak of een te optimistische maatkeuze - al iets van lip te lezen valt, dan is dat meteen het einde van het lustvermaak, seen it, next! Zo werkt dat dames!<br />
<br />
Vandaar deze oproep aan alle dames in alle soorten en maten! Laat die broekjes lekker in de kast liggen! Bij de eerstvolgende zomerse dag willen wij mannen weer rokjes zien! Maakt niet uit hoe kort, als het maar rokjes zijn die zoveel verhullen dat er nog wat bij te denken valt! Als tegenprestatie krijgen jullie gewoon de aandacht die jullie zo graag verdienen!<br />
<br />
Dank dames, namens alle mannen.<br />
<br /></div>
RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-88296977111883832012014-05-08T11:37:00.000+02:002014-05-08T11:49:45.781+02:00Vieze praatjes<!-- 140508-1137 Vieze praatjes --><div style="text-align: justify;">Er huist al enige tijd een parasiet in mijn darmen. Dat weet ik sinds oktober en sindsdien ben ik op zoek naar mogelijkheden om deze huisvredebreukeling te verdrijven dan wel te decimeren.
<br />
Ruim 2 jaar al had ik last gehad van ernstige diarree, gemiddeld om de dag, en soms wel wekenlang elke dag. Ik was er aan gewend geraakt, kon er wel mee 'leven' en raakte niet meteen in paniek bij een acute aanval van buikloop.<br />
<br />
Maar toch... Moe, moe, moe, lusteloos, en moe. Bij eerder onderzoek 2 jaar geleden bleken mijn vitamine en mineralen spiegels zo laag dat ik die via het slikken van preparaten niet zo gauw weer op level zou krijgen, dan wel houden. Toch zit ik nu al 2 jaar aan de B12 spuiten, en sinds vorig jaar ook aan de vitamine D3 shots. Het hielp allemaal maar matig (NOT) in het verhelpen van de klachten, en ik bleef doodmoe...<br />
<br />
En de diarree, die was mijn vaste metgezel geworden. Na eindeloos zeuren bij mijn huisarts kwam er eindelijk een ontlastingsonderzoek (waarom is dat niet standaard bij de klacht vermoeidheid en diarree? huisartsen word wakker!). Evident dat de ongenode gast een rol speelt in mijn klachten, danwel de hoofdverdachte is. Namen en rugnummers: <a href="http://www.darmparasieten.nl/artikelen/dientamoebafragilis.html">de schuldige</a>.<br />
<br />
Al voor de diagnose van deze onruststoker in mijn ingewanden, was ik in september begonnen met het uittesten van andere eetpatronen om mijn vermoedheid en darmklachten te tackelen. Ook vanwege het vermoeden van 'leaky gut syndrom' en gevoeligheid voor gluten. Na een voorzichtige start ben ik aan het eind van 2013 helemaal gestopt met het eten van graanproducten: "Totaal Gluten Vrij". Alles wat ik nog had heb ik weggegeven of -gegooid.<br />
<br />
En al die maanden: geen verbetering... Ja, 1x een weekje in november, na een shot vitamine D, had ik iets van een opleving in energie. Pas in januari na het overstappen op een dagelijks vitamine D pilletje in hoge dosering merkte ik geleidelijk aan verbetering in mijn energieniveau: elke dag ietsje meer. De diarree, die hield echter onverminderd aan, en veranderde halverwege januari plots in een verstopping die bijna 2 maanden aanhield. Tja, ik wenste toch een eind aan de diarree? Helaas komt die er dan ook nog eens bij: zeg maar nee dan krijg je er 2...<br />
<br />
De boeken "Het glutengevaar" en "Broodbuik" openden op slag mijn ogen. Half maart stapte ik over op een volledig zetmeelarm voedselpatroon. 2 Dagen later was mijn ontlasting weer vaster dan ie de jaren daarvoor ooit is geweest...<br />
Bij het bestuderen van het leef en eetpatroon van mijn darmgast wordt ook duidelijk waarom: deze pestkop voedde zich voornamelijk met het zetmeel dat ik at. Laten we zeggen dat er nu wat meer controle is, ik kan de parasiet in toom en bedwang houden met dat wat ik eet (of eerder: niet meer eet).<br />
<br />
Bijkomend voordeel: ik val lekker wat af, ik begin mijn energie terug te winnen, en ik kan weer sporten zonder het gevaar dat ik daarna 3 dagen bedrust moet houden. Oh en niet onbelangrijk: ik heb nog zelden last van depressieve buien. Gaat het beter? Ja! Ben ik genezen? Nee, toch ben ik op (de goede) weg en dat geeft moed en vertrouwen. Vooral doorgaan dus ;-)<br />
<br />
Next step: iemand vinden die me verder kan helpen deze parasiet op te ruimen, indien mogelijk, danwel de juiste keuzes te maken om het risico zo klein mogelijk te houden.</div>
RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-4325104997197482442013-11-27T12:01:00.000+01:002013-11-27T12:01:16.644+01:00Hij komt niet!Hij komt, hij komt,<br />
de lieve goede Sint.<br />
Ook dit jaar nog,<br />
verschijnt hij toch,<br />
maar niet als ieders vrind.<br />
<br />
Want menig hart,<br />
heeft moeite met het zwart,<br />
van Pieterbaas,<br />
't is al te dwaas,<br />
'tvervult de Sint met smart.<br />
<br />
De een wil niet,<br />
een zwarte Zwarte Piet.<br />
De ander niet,<br />
dat iemand hem verbiedt,<br />
te spelen zo als<br />
hij dat wil<br />
al doet dat ook verdriet.<br />
<br />
O jee, O jee,<br />
daar klinkt een ach en wee.<br />
Maar nee, maar nee,<br />
daar gaan wij niet in mee.<br />
Die Pietietie,<br />
is zo foetsie.<br />
Bij Sint doet ieder mee.<br />
<br />
En volgend jjaar<br />
dan kome de Sint niet weer.<br />
Als ieder kind,<br />
hoe klein of groot<br />
je wegduwt van de boot.<br />
<br />
Want zeg nu zelf,<br />
hoe zielig ben jij dan?<br />
Wanneer je niet,<br />
speelt samen met de Piet.<br />
Al is ie wit,<br />
zwart blauw of groen,<br />
of heet ie Kees of Henk, Westbroek.<br />
RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-77500856140948299452013-11-13T11:13:00.000+01:002013-11-13T11:13:00.838+01:00Hoe? (Deel 2)<!-- 131113-1113_Hoe-2? 131104-1436 --><div style="text-align: justify;">Het was een maand zonder vooruitgang, terwijl ik zag dat mijn vriendin met veel plezier planteneter was geworden. De vraag kwam op: waarom bij haar wel en bij mij niet? Ze refereerde eraan dat het Atkins achtige dieet voor haar niet werkte, maar voor mij in 2000 wel. Zou het niet zo zijn dat het uitsluiten van zetmeel (de kern van Atkins) voor mij goed is en voor haar niets uitmaakt? En dat zij daarom van het plantendieet de vruchten plukt en ik niet omdat er nog zetmeel in zit?
<br />
<br />
Een video van een arts die vertelde over de schadelijkheid van ALLE gluten schudde mij verder wakker. Ik at mogelijk inderdaad nog de verkeerde dingen. Begin oktober las ik over leaky-gut en was diep geschokt. Ik kon me niet voorstellen dat zoiets überhaupt aan de hand kon zijn. De gedachte daaraan is voor mij vergelijkbaar met het beeld dat iemands arm word afgerukt. Het idee maakte me een week lang onpasselijk. Ik was ziek van het idee zo ziek te zijn.<br />
<br />
Vanaf dat moment at ik niets meer met gluten. Totaal Gluten Vrij (TGV) noem ik mijn dieet. Ik begreep ineens dat mijn gevoel dit al had aangekondigd toen ik las over Coeliakie en welke producten dan nog wel te eten zijn. Op internet zag ik dat die net zo goed gluten bevatten. En dat begreep ik toen al niet. Dat bepaalde gluten wel ziekmakend zouden zijn en andere niet. En dat je er dan alleen maar Coeliakie van kon krijgen, of intelorant voor kon zijn. Na de video was het mij wel duidelijk. Totaal Gluten Vrij.<br />
<br />
Met het idee dat 2 weken voldoende moet zijn om de darmwand te herstellen, hoopte ik ook na 2 weken resultaat te ervaren. Goed, ik gaf mezelf een maand. Een maand proberen, als het niet helpt, dan is het toch iets anders. Of dit én iets anders. Ik las over dieeten bij leaky gut, vond informatie over ontgiften en ontslakken, verdiepte me in het GAP syndroom en bijbehorende dieet, en stelde een lijst voor mezelf op van dingen die nog pasten in mijn eetpatroon, en dingen die absoluut verboden waren. Ik ontdekte dat er veel meer te eten is dan ik tot dan toe tot mij had genomen. En ik at altijd al heel divers en gezond!<br />
<br />
Belangrijkste verandering in mijn eetpatroon is dat ik begonnen ben met het maken en eten van bouillon. Dagelijks 2 tot 3 koppen vóór het ontbijt, nadat ik al thee heb gedronken. Verder eet ik nog steeds planten: heel veel groenten, 3 keer per dag. Ik eet geen fruit meer, behalve bessen, bramen, frambozen en aardbeien. Ik eet weer vlees en vis en schaaldieren. Elke dag 2 tot 3 zachtgekookte eieren. En heel veel verschillende verse kruiden. Oh en chocola, van die hele zwarte. Het enige wat ik aan rijk zetmeelhoudend voedsel eet is aardappel (patat, chips) en zoeteaardappel. Ik ga dat de komende tijd nog afbouwen.<br />
<br />
Met dit alles dacht ik: ik ben er, rustig afwachten, nu gaat het beter worden. Tot ik dinsdag 30 oktober een vitamine D-shot nam en mij 's avonds energieker voelde. Zo'n shot had ik deze zomer ook 2 keer gehad. Met soortgelijk effect: de avond na inname kreeg ik het gevoel dat ik een pepmiddel had genomen. Iets meer energie en een geagiteerd, gejaagd gevoel. Dat was nu anders. De dag erna voelde ik me ook energieker, en eerder niet. Daarbij kwam dat de energie voelbaar en inzetbaar was, te doseren. Het opgejaagde was er niet, alleen meer spanning in mijn spieren, de dwang en noodzaak om te bewegen. Eigenlijk wel lekker dus! Dat gevoel hield een dag of 3 aan, in het weekend werd het wat minder en na het weekend was het vrijwel weg.<br />
<br />
De komende maanden neem ik nog 2 keer een vitamine D-shot. Mogelijk schuif ik dat moment wat naar voren, als ik me erg moe begin te voelen. In elk geval kan ik dan bepalen in hoeverre de verandering is toe te schrijven aan het opheffen van een tekort aan vitamine D. Uiteraard ben ik dan weer wat verder met mijn dieet, wie weet hoeveel dat nog gaat helpen. En wie weet zijn er nog andere heel bepalende factoren, waarvan ik nu nog onvoldoende weet heb om ze te beïnvloeden. De toekomst blijft onzeker. En zo hoort het ook!</div>RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-33047746672575112622013-11-12T14:00:00.000+01:002013-11-12T14:00:01.135+01:00Hoe? (Deel 1)<!-- 131112-1400_Hoe-1? 131104-1436 --><div style="text-align: justify;">
Dan heb je zo'n analytisch brein en dan gaat dat ook meteen aan de slag: hoe kan het nou dat ik 'opeens' weer mijn energie terughad? De eerste dagen heb ik heel bewust daar niet aan gedacht. Nee, juist vooral genoten van hoe alles weer 'vanzelf' ging, en ik weer kon schrijven en zoveel op een dag doen als ik anders niet in een week voor elkaar kreeg.<br />
<br />
Toen na een paar dagen, zo na het eerste weekend, het grootste effect van de verandering was uitgewerkt. Op het moment dat de gewenning optrad. Waar ik merkte dat ik 's ochtends met wat meer moeite mijn bed uitkwam. Dat ik lichtjes bespeurde dat het afwassen een opgave werd. Zo mijn wilskracht moest worden aangesproken om mij zover te krijgen op de fiets te klimmmen voor een boodschap. De teksten niet meer in mijn hoofd ronddansten om geschreven te worden. Mijn moeite met formuleren van woorden en zinnen de kop weer opstak. Toen ik bemerkte dat ik het ene woord dacht en het andere schreef, zoals eerder. Ja toen begon ik na te denken.<br />
<br />
Wat heeft nu geholpen bij de verandering in energie? Hoe werkt het bij mij eigenlijk?<br />
<br />
Die tweede vraag houdt mij al jaren bezig. In alle momenten dat ik mij te moe voelde ook maar iets voor elkaar te krijgen, bleef ik nadenken over het hoe. Hoe komt dit zo? Heel veel analyses hebben de revue gepasseerd. En evenzovele mogelijke aanpakken, oplossingen, strategieen. Waarvan ik er een heleboel heb uitgeprobeerd. Die allemaal op zich faalden. En ook daar waar ik er velen tegelijk bij elkaar toepaste, leek ik geen stap verder te komen.<br />
<br />
Misschien schrijf ik nog wel eens over wat ik deze afgelopen jaren allemaal aangepakt heb. En hoe dat is verlopen. En wat ik ervan vond. Voor nu houd ik het even bij de recente gebeurtenissen. Het is zoveel prettige om nu in het nu te zijn!<br />
<br />
Ergens eind augustus - ik weet niet meer waardoor het kwam - bekeek ik een paar video's van <a href="http://deplanteneter.nl/">de planteneter</a>. Al een paar weken liep ik weer rond met het idee om mijn voedingspatroon aan te pakken. Ik had net een intake voor de een of andere therapie achter de rug en kon daar niet terecht. Het idee dat een ander voedings patroon misschien iets zou betekenen voor mijn energie niveau is mij niet onbekend. In 2000 volgde ik een dieet om mijn hypoglykemie en aanverwante vermoeidheid aan te pakken. Toen met veel succes.<br />
<br />
De Planteneter vertelde me wat ik zelf onbewust ook al wist: anders eten is je anders voelen. Met veel enthousiasme begon ik met smoothies. Terloops kreeg ik ook de bevestiging dat gluten misschien niet zo'n goede voedingsstof is. Ik vermeed vanaf die dag alle gluten die in verband worden gebracht met Coeliakie. Op zoek naar vervangers heb ik vervolgens allerlei dingen gegeten waarvan ik niet wist dat het bestond. Boekweit, gierst, Teff, quinoa, etc. Wat het wat makkelijker een aangenamer maakte, was dat mijn vriendin vol enthousiasme meedeed aan dit dieet. Ze had vlak daarvoor op mijn aanraden een Atkins achtig dieet gedaan. Dat is het dieet dat mij in 2000 zo goed was bevallen. Voor haar deed het echter helemaal niks. Ze voelde zich er niet beter door. Bij het plantendieet veranderde dat al snel, dit was het voor haar.<br />
<br />
Na een maand planteneten - ik at bijna geheel vegetarisch - merkte ik hoegenaamd geen verandering. Ik was nogsteeds doodmoe, had nog steeds gemiddeld 4x per week diarree, en voelde me slap en lusteloos. Het enige fijne was dat ik door dit dieet allerlei dingen was gaan maken en eten waar ik daarvoor nooit aan had gedacht. Voorheen moest ik niets van soep hebben. "Dat is geen eten", heb ik altijd geroepen. Nu maakte ik pompoensoep of courgettesoep en at daar smakelijk van! Vooraf aan dat plantendieet had ik me voorgenomen het een maand te proberen. En dan te stoppen, of nog radicalere middelen te nemen.<br />
<i>later meer...</i><br /></div>RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-10034032169832082612013-11-11T11:11:00.000+01:002013-11-11T11:11:00.598+01:00Vino Tinto - Mateo<!-- 131111-1111_Mateo-pr --><div style="text-align: justify;">In het internet feuilleton Vino Tinto verschijnt vandaag:</div>
<br />
<b>NIEUW!</b><br />
Hoofdstuk 6: <a href="http://eerste-boek.blogspot.com/2013/11/mateo.html">Mateo</a>
<br />
<br /><i>De volgende delen zijn al eerder verschenen:</i><br /><br />Hoofdstuk 1, deel 1: <a href="http://eerste-boek.blogspot.com/2008/01/louis.html">Louis</a><br />Hoofdstuk 1, deel 2: <a href="http://eerste-boek.blogspot.com/2008/01/luis.html">Luis</a><br />Hoofdstuk 2: <a href="http://eerste-boek.blogspot.com/2008/01/ana.html">Ana</a><br />Hoofdstuk 3: <a href="http://eerste-boek.blogspot.com/2008/01/gasteiz.html">Gasteiz</a><br />Hoofdstuk 4: deel 1: <a href="http://eerste-boek.blogspot.com/2008/01/dolorosa.html">Dolorosa</a><br />Hoofdstuk 4: deel 2: <a href="http://eerste-boek.blogspot.com/2008/01/dulcinea.html">Dulcinea</a><br /><br />
RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-48248669400541920392013-11-10T14:00:00.000+01:002013-11-10T14:00:03.331+01:00Vino Tinto - Corse<!-- 131110-1400_Corse-pr --><div style="text-align: justify;">Spaans Baskenland 2008, een koele afrekening in een bar, een ontvoering en een vlucht. De hoofdpersoon is betrokken in een spel van bedreiging, verraad en de bescherming van een geheim. Een jaar eerder breekt in een groep vrienden de paranoia uit wanneer één van hen onder verdachte omstandigheden overlijdt in een politiecel. Wie is er schuldig aan deze vermoedelijke moord? Wie moet er voor boeten en wie zoekt steun bij wie? Wat is het verband tussen de dode in de cel en de moord in de bar? In een internet feuilleton vertelt RobT het verhaal van Luis & Ana, broer en zus, beide geboren uit een Catalaanse moeder en Baskische vader.</div>
<br />
<b>NIEUW!</b> <i>Vandaag verschijnt</i>: Hoofdstuk 5: <a href="http://eerste-boek.blogspot.com/2013/11/corse.html">Corse</a><BR><BR><BR>RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-77867721715976117192013-11-09T14:00:00.000+01:002013-11-09T14:00:03.955+01:00Toontje<!-- 131109-1400-Toontje 080918-0145 --><div style="text-align: justify;">"Weet je waarom?", begon hij voor de zoveelste keer. "Nou? Geef eens antwoord!"<br />
Onrustig wiebelt hij met zijn voet heen en weer. Ik ken het trekje, ken hem allang. Ik weet wel hoe het werkt. Als ik nu erop in ga dan, dan houdt het niet meer op. Zolang ik hem ken, erger ik me aan dit toontje, dat eigenwijze. En nog steeds weet ik niet hoe er zo op te reageren dat het ophoudt.<br />
"Stop nou een keer met die irritante vragen! Verdomme, Thijs! Ik ben het zat."<br />
Hij trekt een grimas op zijn gezicht, een frons.<br />
"Wat flik je me nou? Je hoeft niet zo uit te vallen! Ik vraag je alleen maar naar het waarom."<br />
"Ik weet het niet en ik wil het ook niet weten! Als jij het wel weet, dan hoef je het mij niet meer te vragen!"<br />
Woest ben ik. Ik spring op van de stoel en stampvoet het kantoortje uit.<br />
<br />
"Hé lieverd, waar ga nu naar toe?", roept hij me na.<br />
"Rot op lul, ik ben je zat, het is uit! Hoor je? Het is uit! Uit!"<br />
Over het gravel loop ik zigzaggend tussen de autowrakken door, richting het hek van het sloopterrein. Weg van hier, ik moet weg van hier.<br />
Buiten het hek staat de grote Mercedes van de baas van Thijs. Hij mag er al weken in rijden nu Mr. Li in de Verenigde Staten is. En dat heeft het allemaal alleen maar erger gemaakt, nu denkt ie ook nog dat híj de baas is. Met bijbehorend agressief, arrogant en asociaal gedrag.<br />
Als ik het portier van mijn Corsa open, staat ie opeens naast me.<br />
"Ga nou niet weg, schatje." Het geslijm is weer begonnen.<br />
"Rot op Thijs, ik ben je zat, je gedoe, je geslijm, je zaakjes, je familie..."<br />
"Wat is er mis met mijn familie!", bitst hij me toe. Hij grijpt me bij de kraag van mijn leren jasje en trekt me naar zich toe.<br />
"Laat los", slis ik in zijn oor. "Nu!"<br />
Verderop loopt een koppel agenten te slenteren. Zonder echt hun aandacht op ons te richten houden ze ons in de gaten.<br />
Z'n greep verslapt, ik ruk de kraag uit zijn handen, open het portier en stap in. Z'n hand gaat naar de bovenkant van het portier. Bruusk trek ik het portier dicht.<br />
"Verdomme bitch!" schreeuwt hij uit terwijl hij zijn arm woest op en neer zwaait.<br />
Ik start en met gierende banden schiet ik van het trottoir weg. De agenten draaien traag hun lichamen in Thijs' richting.
</div>RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-68223405978634313122013-11-08T14:00:00.000+01:002013-11-08T14:00:11.844+01:00Ik gebied: Geniet!<!-- 131108-1400_Ik-gebied-Geniet! 071112-0005 --><br />
Sinterklaas die ouwe zak,<br />
zit al jaren onder de plak,<br />
bij de pieten van het geld,<br />
die raken nooit eens uitgeteld.<br />
<br />
Wacht nu niet op wat je krijgt,<br />
ga halen waar je hart naar hijgt.<br />
De droom verschuiven van vandaag,<br />
naar morgen is een grote plaag.<br />
<br />
Genieten start waar verlangen stopt,<br />
Is morgen gisteren dan is het op.<br />
De tijd gegeven is beperkt,<br />
en al voorbij wanneer je 't merkt.<br />
<br />
Just do It!<br />RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-18992348.post-38378398869379407002013-11-07T14:00:00.000+01:002013-11-07T14:00:07.936+01:00Vogeltje<!-- 131107-1400_Vogeltje 080917-0830 -->Je fladdert niet, je vliegt niet meer.<br />
Je gemankeerde vlucht,<br />
brengt je in een flauwe spiraal<br />
langzaam naar de grond.<br />
<br />
Je merkt niet dat je daalt, dat je valt.<br />
Je energie neemt traag af,<br />
bezwerend blijf je vragen,<br />
duwen, trekken.<br />
<br />
Je slaap is kort, je neemt geen rust<br />
De dagen zijn lang en onoverzichtelijk.<br />
Niet één, twee, maar eerder vijf of wel tien<br />
afspraken op een dag.<br />
<br />
Je put je uit, je blijft in touw.<br />
Elke overpeinzing breek je af,<br />
met een huppel, met een lach.<br />
<br />
Je loopt op het randje,<br />
vliegen doe je al lang niet meer,<br />
al denk je zelf van wel.<br />
<br />
We zien je gaan, duikelen.<br />
Onze waarschuwingen sla je klapwiekend in de wind.<br />
Het enige wat je nog verplaatst is lucht.<br />
RobThttp://www.blogger.com/profile/07362446170155294925noreply@blogger.com0