woensdag 24 januari 2007

Paniek

De dag na de vorige behandeling was het er ineens: HOOFDPIJN. Inderdaad met alleen maar hoofdletters. Een hoofdpijn die ik nog nooit eerder heb ervaren - voor vorig jaar had ik alleen hoofdpijn na een avondje stappen - zo heftig. Waar ik lag, zat of hing: hoofdpijn. Geen band, geen drukkend gevoel, maar alsof iemand een degen dwars door je schedel jaagt en dat dan honderd keer per seconde. Mijn nek zit los, ik heb het gevoel dat iemand met groot geweld een baksteen rechts in mijn nek duwt, en dan continu. Licht en geluid zijn onverdraagbaar. Misselijkheid komt af en toe op. Ik weet niet waar ik het moet zoeken. Gordijnen dicht en verhuizen van bed naar bank en v.v. tv kijken niet, boek lezen niet, eigenlijk helemaal niets. Dit tafereel houdt twee dagen aan, dan zakt het, of ben ik inmiddels zo erg gewend dat mijn pijngrens tot onmogelijke hoogten is opgetrokken.
Na de eerste dagen van alleen maar pijn, overmeestert langzaam een wilde paniek mij. Dit is onherstelbaar! De rest van mijn leven zal ik deze pijn hebben. Ik wil er niet aan en verzet mij tegen deze gedachten. Ik worstel mij verder op mijn werk maar echt van harte gaat dat niet. Ik wil ook niet terug naar diegene die ik als veroorzaker van deze pijn aanwijs: de manualist. Bang als ik ben dat het nog erger kan. Na twee weken verzetten breek ik toch en zoek contact. De pijn is de afgelopen weken niet minder geworden. In vlagen die uren aanhouden is de pijn soms net zo heftig als die eerste twee dagen.
In deze sessie is er duidelijk wantrouwen tussen client en behandelaar. Ik vraag me echt af of hij me gaat helpen, hij laat niet merken er vertrouwen in te hebben mij te kunnen helpen. Mijn paniek neemt hierdoor alleen maar toe. Wat kan ik doen? Hij probeert een tractie tot tweemaal toe zonder succes, vervolgens wat manipulatie van wat lagere ruggewervels, een dubbele Nelson. Allemaal geen soelaas. Op de weg naar huis groeit het besef dat dit wel eens lang kan gaan duren, heel lang: de rest van mijn leven. Ik ben wanhopig, verdrietig, teleurgesteld en woedend tegelijk. Het wordt tijd om weer terug te gaan naar het begin: de huisarts.

maandag 15 januari 2007

Knallen!

...ziet het parcours er vlak uit. De komende 70 kilometer geen klimmetjes dus, dat wordt knallen!
Nadat ik de Ain weer kruis heb ik de eerste vlakke baan voor me liggen, met zo'n 30 km per uur rijd ik nu in de volle zon mezelf in het zweet, ff uit proberen, het is erg lang geleden dat ik op eigen kracht zo'n snelheid kon ontwikkelen. Daarvoor was ik de afgelopen twee weken voornamelijk afhankelijk van de nukken van de zwaartekracht. En nog steeds lijkt die mij niet goed gezind.
lees verder

zondag 14 januari 2007

Borreltijd

... en er blijkt ook geen winkeltje te zijn. "Ge kunt hier niets niet kopen", deelt Griet mee. En dat ze honger en dorst hebben en niet veel meer in voorraad. Mijn fiets gaat tegen een muurtje en ik neem bij hen plaats in de schaduw. Ze zien er een beetje verslagen uit en nu ik ben gaan zitten voel ik mezelf ook niet meer zo fit. "t' Is de heetste dag tot nu", links van mij Sharon. "Ik he nog honger", rechts van mij Griet, en: "Wilt ge ook wat rosé?". Dat sla ik af, dan fiets ik zeker...
lees verder

zaterdag 13 januari 2007

Hoogtepunt!

...hijg hijg puf puf, hijg hijg puf puf, heb ik al een mooi uitzicht, even omkijken naar Poligny, goh toch wel mooi hier, doorfietsen, waarom planten ze hier niet wat meer bomen langs de weg, dat asfalt is echt levensgevaarlijk als je naar beneden wilt, hmm lekker ritme wel, als ik maar niet ga slingeren, ik kan niet meer, ik kan niet meer, dit is echt te zwaar, nog 100 meter dan, na de volgende bocht, auw alweer een steentje tegen mijn benen...
lees verder

woensdag 3 januari 2007

Master Disaster

De kerstdagen ben ik redelijk doorgekomen. Wel last gehad, maar veel minder dan in de weken voorafgaand aan behandeling 3. Mijn hoofd voelde nog wel loszittend en de hoofdpijn was er af en toe, maar minder storend. De bewegingsbeperking naar rechts is er nog steeds en eigenlijk nog niet weggeweest sinds de start van de behandelingen. Het is hooguit lastig bij auto rijden en basaal mannelijk gedrag (prijsvraagje!), verder voelt dat wel vertrouwd, ik kan al een paar jaar niet goed mijn hoofd naar rechts draaien. Ik wijt dat aan mijn werk: veel muizen verstijft de rechterkant. Inmiddels aan gewend en met veel sporten versoepelt het weer.

Er zat een duidelijke stijgende lijn in het herstel de afgelopen weken. Vanochtend werd ik wakker met een grote glimlach op mijn mond: het voelt weer als vanouds, geen hoofdpijn, hoofd stevig op nek, geen druk meer in nek. Alles zoals het hoort: ik ben weer zoals ik was. Dit is vertrouwd en lekker, zo mag het blijven. Even overweeg ik om af te bellen: waarom tijd en geld verspillen als het niet nodig is: "If it ain't broken: don't fix it". Ik ga omdat ik het heb afgesproken, omdat 80% van succes ligt in het aanwezig zijn, omdat ik wil toetsen of dit herstel definitief is. Tja, soms is het echt beter op je eerste intuitieve gevoel af te gaan...

Na wat gepraat te hebben verzoekt de manualist mij om op de pijnbank te gaan liggen. Ik aarzel even: ik ben toch beter? Ja maar die bewegings beperking kan er nog wel uit. Ik ga liggen en hij manipuleert. Manipuleert? Ik vraag nog of dat echt nodig is, maar heb snel toch weer vertrouwen. De vorige keer heeft hij ook herstel uit kunnen voeren. Na een goede tien minuten kan ik inderdaad mijn hoofd alle kanten op draaien zonder blokkade. Het blijft toch een beejte hocus-pocus deze therapie.