zaterdag 28 juni 2014

Hebben

"Materialisme is mij vreemd", zegt mijn vriend. "Met spullen heb ik niks, ik hoef niets te hebben.
Hij heeft overigens een vriendin en een kind en een boek geschreven en allemaal grote ideeën. En hij gelooft. Waarin precies dat is mij niet duidelijk, maar wel dat het belangrijk voor hem is om "het geloof" te hebben.
"Hoe niet-materialistisch is het hebben van iets niets tastbaars eigenlijk?"

donderdag 26 juni 2014

Gitaar


Gisteren heb ik mijn oude, allereerste spaanse gitaar weggebracht. Vorig jaar kwam ik op een ochtend de woonkamer in en zag ik dat alle snaren raar gekruld zaten. De kamplaat had losgelaten. Verdorie, dat deed toch wel pijn! Mijn eerste gitaar kapot... Na bijna 30 jaar er op gespeeld te hebben was het over en uit... Ik ben toen naar de gitarenman gegaan: Kees Dee op de leusderweg. Het zou meer dan 100 euri kosten om te laten maken en dan was het nog maar de vraag of en hoe lang het goed zou blijven. Een andere kopen was een verstandiger beslissing. Dat heb ik toen met behulp van een sponsor (dank Sylvia!) gedaan. Sindsdien speel ik weer meer gitaar. Maar toch bleef het kriebelen. Omdat het gevoel en geluid van die oude vertrouwde inmiddels zo in mijn lijf en mijn oren zit, en ik het graag weer hoor. Dus ben ik gisteren naar Kees Dee gegaan en heb 'm afgeleverd. Deze keer voor een alles of niets no cure do pay poging van 2 tientjes (de gitaar heeft ooit 150 gulden gekost). Hij gaat 'm lijmen. Ik ben heel benieuwd, volgende week gaan we het horen, hoop ik!

http://i187.photobucket.com/albums/x23/Lordio/gitaar.jpg

woensdag 25 juni 2014

Feestje

Gisteren heb ik het jaarfeest van NVA meegemaakt. Ik ben daar taalcoach sinds een paar maanden. De aftrap was met een waar levend ganzebordspel. Ja, heel grappig, het voelde weer even alsof ik 8 was en een kinderfeestje had...
Daarna een buffet/BBQ waarbij de chefkok van tevoren mijn eetwensen had genoteerd en daar goed voor gezorgd had. Geen last van darmen, maag, buik of hoofd: prima! En rond half 8 ging de dansvloer open. Veel afrikaanse en zuidamerikaanse ritmes. Ik heb eerst maar eens genoten van het schouwspel van allemaal dansende dames op de vloer. Ja, bij het NVA is de overgrote meerderheid van de medewerkers vrouw. Nee, mij hoor je niet klagen :-)
Daarna heb ik mijn nummers uitgepikt om ook weer eens wat te swingen in dit inmiddels weer wat soepeler lijf. Heerlijk!
Ergens tussendoor heb ik 3 hele interessante gesprekken gehad, en nog wat leuke mensen gezien en leren kennen. Kortom: een top feestje. Voor mij is het weet ik niet hoe lang geleden dat ik zolang achter elkaar (bijna 8 uur) zonder noemenswaardig protest van mijn lichaam (moe, nek/hoofdpijn) heb mee kunnen doen. Heerlijk, ik voel me steeds weer wat vrijer om te doen wat ik wil zonder al teveel beperkingen.

zaterdag 14 juni 2014

Sneaky Sneakers

Ik ging even naar de Lidl voor batterijen. Volgens de rekenkamer zijn die namelijk minstens zo goed als Duracell, en 4x goedkoper (als het niet meer is). Ik had me laatst vergist en onthouden dat het bij de Action was. Nou die batterijen zijn dus dump, allemaal weggegooid, heb er nog niet 1 foto mee kunnen nemen.

Ok, even batterijen halen en een kabeltje voor het opnemen van de piano zonder bijgeluiden... Pfft, ja het was lekker weer en gezellig in de stad, en ik bedacht dat ik nog een pet moest kopen... Voor ik het wist, zat ik gymschoenen te passen. Omdat die waar ik op loop al drie keer geplakt zijn al heel lang 'te klein' zijn en ik ze waarschijnlijk binnenkort echt niet meer aan kan omdat ze dan uit elkaar liggen. Mijn andere gymschoenen hebben een soortgelijk probleem en zitten ook nog eens een stuk minder lekker.

De meneer van de Perry kon niet geloven dat ik al 12 jaar dezelfde sneakers heb en dat ze er nog zo goed uitzien. Gewoon heel goede schoenen, in Italie gekocht - op de krimp dus, want ze zaten het eerste jaar al te krap, maar ik MOEST ze hebben. En ga nou niet zeggen: je lijkt wel een wijf, dat zeg ik zelf wel. Ja, met shoppen versla ik toch een flink percentage vrouwen in kooplust. Net zoals met mijn verzameling schoenen. Ik weet niet in welk percentiel ik dan val bij de vrouwen, maar bij de mannen zal het tegen de 90 lopen, ja die specifieke 10 procent, daar hoor ik dus niet bij. Prima, altijd baas boven baas.

Loop ik nog even bij van Haren binnen want daar hebben ze megakorting of zoiets. En nu de koorts van kopen is aangewakkerd, kan ik niet zonder zo'n mooie gevulde doos naar huis, dat snapt bijna elke vrouw. Ik ben gerust, er zijn haast geen mannen die lezen, laat staan dat ze mijn blog lezen. En ze haken zeker af als het over schoenen gaat, doei!!!

Voor ik het weet zit ik hele kekke adidasje te passen, lichtblauw met de strepen in het rood. Knalt zo onder mijn broek uit! Nou en, ik ben bijna vijftig, dus ja, dat mag nu even een paar jaar!

Hmm, die zitten niet lekker, hak te los, loopt niet soepel. Damned jammer, 50 euro en staan ontzettend leuk. Ja een echte schoenenvrouw zou ze kopen en er nog een paar bij nemen dat wel lekker zit. Is het schuld gevoel ook meteen afgekocht. Hier toont zich mijn testosteron. Het moet vooral ook functioneel zijn: goed werken. Anders doe ik ze nooit aan. Een (echte) man loopt liever naakt dan dat hij iets aandoet dat niet lekker zit. Zo'n man ben ik dan dus weer wel.

Er staat daar nog een heel eenzaam paartje Nikes mij aan te staren. Ik had ze al opgemerkt en meteen afgedaan als te opzichtig, te gladjes. Grijs netstofje over de schoen heen en met knaloranje veters afgewerkt. De hak is in een soort pilaren gallerij vormgegeven waarvan die pilaren ook knaloranje zijn. Dit valt nog wel meer op dan die adidasjes... So far zo goed. Toch maar even passen dan. Hé, doos hoort niet bij schoen, prijs/maat? Ja, toch precies mijn maat! Nou ja iets groter, wat maakt het uit, als het maar lekker zit. Prijs: 20 euri meer dan die Adidasjes die niet zitten en die ik niet ga nemen, nee ik ga ze niet nemen! Oke misschien dan, nee niet!

Passen, ja passen! Hmmm, zit een bobbeltje bij buitenkantje voet in beide schoenen. Duwen wrikken, nee gaat niet weg. Ff op lopen, spiegeltje, spiegeltje, ja staat wel aardig, niet top. Nog ff lopen, tjee dit zit lekker zeg... De veters gingen eigenlijk niet zo goed dicht, tong tekort. Als je ze niet goed strikt snijden ze in het vel van je wreef. Nog maar eens aan en uit. Sokjes aan, sokjes uit. Met sokken: prima voetgevoel. Eigenlijk gewoon net zo goed als de schoenen waarop ik gekomen ben, maar dan wel groot genoeg. Is dit een goede vervanging of niet? Dit zijn gewoon mijn volgende nieuwe sneakers. Voor de komende 10 jaar. Ha, 10 jaar, dat is 7 eurie per jaar, 60 cent per maand, 2 cent per dag. Ja kom op zeg, moet ik dan op blote voeten verder in het leven?

Nope, is me nog teveel geld. Budget is 50, dit is 20 meer. Dat moet anders. En ze zijn wel mooi afgeprijsd van 120 naar 70. Toch is dat geen reden om ze zonder meer te kopen. Ok, ik doe wat ik nooit doe, ik ga afdingen! Meisje komt langs: "en lukt het een beetje?" Ik zeg: "ja redelijk". "Oh redelijk? Dat klinkt niet positief. Wat kan ik doen om daar goed van te maken?" "Ik heb wel een idee", zeg ik. "Deze schoenen zitten nog een tientje boven mijn budget, het is het allerlaatste paar. Ik betaal 60 euro en je bent meteen van de schoenen en mij af." Ze gaat het vragen aan de manager.

Met een stalen gezicht komt ze even later terug en begint een wollig en voorzichtig betoog. Ik vraag meteen of ze mijn dag nu goed gaat maken, of dat ze een poging doet om mij de put in te praten. Ze komt ter zake. We hebben een deal als ik hun enquete invul op de site, dan de voucher van 5 euro print die ik daardoor krijg en die aan haar geef. Dan doet de manager er nog 5 euro af en heb ik ze voor 60. Hahaha, precies goed dus, ik ben geslaagd. En het boek onderhandelen staat nog in reservering bij de bieb. Die reservering kan ik dus afzeggen, oh nee, morgen misschien de volgende les.

Of ik de schoenen neem is nog niet zeker. Ik heb geen smartphone en kon niet ter plekke de enquete invullen. De bieb waar ik heen gesneld ben om voor 17.30u terug te zijn in de winkel, ging al sluiten toen ik aankwam. Morgen kan ik terug met de voucher. Ze staan een dagje apart voor me. Het ging niet om de schoenen, het ging om de lol van de deal. En die lol heb ik al binnen!

woensdag 11 juni 2014

I did it!

YESSSS! I did it!!!

Zojuist heb ik 3 kwartier op straat gespeeld en gezongen, op de kruising van de Kortegracht en de Langestraat,. Hè hè, nu ben ik straatmuzikant!
En het mooie is: ik ben de eerste in Amersfoort die daarvoor een vergunning heeft! Sinds vorige week heeft Amersfoort namelijk een ontheffingsregeling. In het centrum, op het Eemplein en het stationsgebied mag je zonder ontheffing niet optreden. Tot voor kort was het vrij.

Het heeft me wat moeite gekost om deze info te achterhalen, in eerste instantie werd ik door de receptie van het gemeentehuis weg-gestuurd met "ik weet niet hoe dat zit, en ik hoef het ook niet te weten". Na een belletje met betreffende afdeling ontving deze meneer me daarna met open armen en alle egards. Ik hoefde niet te wachten en kreeg meteen een zitplekje bij een balie waar de betreffende ambtenaar me heel gelukkig verwelkomde met: u bent eerste voor wie we een vergunning voor straatmuziek gaan maken! Bij het afscheid heb ik gevraagd of er nog een officiële foto gemaakt moest worden en waar het gebak bleef ;-).

Het spelen zelf was zenuwslopend in het begin. Natuurlijk kon ik ondertussen gewoon genieten van het heerlijke weer, alleen dat er niemand stopte om even te luisteren maakte het wel spannend: sta ik hier wel goed, klink ik niet vals?

Na 15 minuten reed er een patrouille wagen voorbij (in het wandelgebied!). Ik dacht: kom maar op, ik ben legaal! 5 minuten later 2 agenten te fiets die op een afstand gingen staan kijken en luisteren (denk ik). Ik heb Jailhouserock er maar even ingegooid. Een van de agenten bracht me een folder over straatmuziek en de aangepaste reglementen. Toen ik hem lachend vertelde dat ik al een vergunning had, wilde hij die meteen zien! Vervolgens hebben we wat gepraat over muziek maken, hij speelt drums in een country band, hahaha, wat is het leven soms toch weer simpel!

Nu ga ik zo het Eemplein nog even onveilig maken met wat ruige rock.

Hasta la musica!

RobT 2014

Contrast

Het is druk in mijn hoofd, allerlei gedachten passeren in hoog tempo de revue voor mijn geestesoog. Woorden, zinnen, flarden, stemmen, buitelen over elkaar heen om mijn aandacht te vangen. Ze slingeren, verweven en kruisen elkaar. De kluwen rolt verder en zwelt aan en zwelt aan. Toch is het aanzwellen geen opmaat voor iets, nee het gaat maar door. In een paar seconden zit ik zelf gevangen in deze kluwen, en is mijn geestesoog het middelpunt geworden van deze aandacht- en rustverslindende bal van alles wat er aan impulsen in mijn hoofd aanwezig is. Het lijkt erop alsof de opgeslagen woorden, beelden, gedachten, gevoelens etc. allemaal tegelijk naar mijn waarnemingscentrum worden gestuurd. Help! Het overspoelt me en tegelijk blijf ik de dingen doen die er gedaan moeten worden. Echter zonder aandacht, want die is gevangen in de kluwen van mijn interne prikkels.

Ik loop door mijn huis, zet koffie, knoop een vuilniszak dicht, drink een glas water, neem mijn preparaten, ga naar het toilet, zet de PC aan, kijk of er mails zijn, ga nog een keer naar het toilet, leg een shirt klaar voor zometeen, spoel een fles om voor straks, maak mijn tas klaar en... Dan merk ik op dat het warm is in de woonkamer. Ha, de kluwen heeft even een glimpje aandacht vrijgegeven aan mijn warmtesensor zodat die iets kan opmerken.

Meteen daarna is al mijn aandacht weer gevangen in die bol, die brei, die interne waas, die storm van alles wat ik in mijn leven al eens gezien en gehoord heb... Ja, vooral gehoord, want mijn geheugen is voornamelijk auditief! Wat is het DRUK in mijn hoofd, verschrikkelijk druk. En ik merk het nog amper op, want het gaat al een half uur zo. Vanaf dat ik onder de douche stapte begon dit theater van de aandachttrekkerij - elke dag hetzelfde riedeltje. Het lijkt wel een constant schouwspel. Maar dan eentje met niet één podium, nee er zijn talloze podia, en ze wisselen elkaar in hoog tempo af. Op sommige momenten is mijn aandacht gericht op een tiental schouwspelen tegelijk.

"Warm, het is warm." Als een automaat wandelt mijn lichaam, met mij en al die poppenkast in mijn hoofd naar de achterdeur. De gedachte 'de deur klemt' komt op. Mijn lichaam zet zich schrap en als de sleutel is gevonden, in het slot is gestoken en is omgedraaid, duwt het met volle macht en een voet tegen de onderkant de deur met een stevige zwaai open. Mijn lichaam stapt over de drempel de tuin in.

Alsof ik in een flits ben geteletransporteerd naar een ander universum, verstomt direct al het rumoer in mijn hoofd. De stilte is overweldigend, de rust is heilzaam en helend. Mijn mondhoeken gaan omhoog in een volle glimlach, ik voel weer wat er is, in mijn lichaam en buiten mij.

RobT 2014

PS Niet eerder heb ik zo helder dat mijn huis mij stress en spanning brengt. Al vele malen eerder heb ik proberen te verwoorden hoe dat zit, of waardoor het komt. Ik kan het niet uitleggen, ik kan het alleen aan mezelf laten zien. Al maanden zoek ik vaker de rust buiten huis, en vind ik die ook. Nu vanochtend, met dit heldere contrast is het zeer duidelijk. Voor mij is dit voldoende om te weten: in mijn huis zal ik onrustig zijn.

maandag 9 juni 2014

Parasiet

In vele soorten en maten komen ze voor. Op allerlei plekken kun je ze oplopen, in tropische landen, in zee, in het bos, op de hei, of gewoon thuis. Parasieten nestelen zich in, aan of op je en eten van je mee. Dat hoeft je niet in de weg te zitten. Toch kan je ongemerkt schade oplopen.

"What you don't know, can indeed hurt you."

De afgelopen twee jaar heb ik continu diarree gehad. Eind vorig jaar is vastgesteld dat ik besmet ben met Dientamoeba fragilis. Een parasiet die nestelt in de dikke darm. Veel mensen en met name kinderen dragen deze parasiet met zich mee. Zoals gezegd: je hoeft er geen merkbare last van te hebben. Maar toch...

Deze parasiet voedt zich voornamelijk met zetmeel uit je voeding. Toen ik in maart rigoreus alle zetmeel van mijn menu schrapte, verdween mijn diarree binnen 2 dagen. De parasiet is niet weg, hij is alleen niet meer in staat om mijn darmen zodanig te verstoren dat ik dagelijks diarree heb. Die diarree ging de afgelopen twee jaar gepaard met enorme vermoeidheid en een dramatisch tekort aan vitaminen en mineralen. Het lijkt erop dat ik daar nu langzaam van herstel.

zondag 8 juni 2014

De troep vooruit

Ik ben gevallen en opgestaan,
en gevallen en verder gekropen.
En weer opgestaan en uitgegleden.

Ik heb me gestoten, verstuikt,
ik ben geschaafd en gebutst.
Weer onderuitgegaan en afgegleden.

Ik heb de diepste krochten van mijn ziel gezien,
van een afstandje en ben er van weggevlucht.
En weer op mijn knieen verder gegaan.

Ik heb gescholden, gevloekt, gestompt en geschopt.
De wereld, alle mensen en God vervloekt.
En weer heb ik gekeken, naar binnen gekeken,
zonder te zien, zonder te weten wat er daar is.

Ik ben weer opgestaan en heengegaan,
om te zoeken, om te vinden.

En er was niets.
Niets dat me steunde
of verder hielp.

Tot ik stilhield en wachtte...


Kern

De afgelopen jaren ben ik ziek geweest. En met de kennis van nu veel zieker dan ik zelf kon weten of bedenken. Wat me in die periode het meest belemmerde was een enorme vermoeidheid. Hoe belastend en beperkend die is, valt niet uit te leggen. Je moet er geweest zijn om er een gevoel bij te hebben, om de impact daarvan te kunnen overzien. Toen ik daarin zat kon ik me niet voorstellen hoe het is om een 'normale' dag door te maken: vroeg in de ochtend opstaan, de hele dag je ding doen en pas in de late avond naar bed, elke dag opnieuw. Ik had er geen idee meer van hoe dat voelt, omdat ik het al zolang niet meer had ervaren.

Mijn leven bestond de afgelopen jaren uit 'energie besparen'. Elke minuut van de dag wegen hoeveel energie beschikbaar is en of dat genoeg is om te doen wat ik van plan ben. Of dat nou mijn tandenpoetsen is, of naar de stad fietsen. 24/7 heb ik in deze jaren mij beziggehouden met energiebesparen. En eigenlijk klopt die term niet, want er viel niets te besparen. Bij alles wat ik deed, putte ik uit een al leeggetrokken accu. Ik reed op de reserve, van de reserve, van de reserve. In een lege benzinetank is slechts wat damp over, daar ga je niet echt hard van vooruit...

Door de enorme beperking in energie, heb ik heel veel 'normale' dingen niet meer kunnen doen. Mijn sociale kringetje werd kleiner en kleiner. Vrienden raakten op afstand of verdwenen voorgoed. Er was onbegrip, er waren oordelen. Ik zal vast mensen teleurgesteld hebben, doordat ik geen contact meer opnam, of regelmatig afspraken op het laatste moment afzegde. En ook ik ben teleurgesteld. Mijn beeld van vriendschap is de laatste jaren danig op de proef gesteld en bijgesteld. Door de ervaring van de pijn van het verlies van zoveel mooie contacten ben ik gelouterd en zijn mijn verwachtingen afgenomen. Ook mijn waarden en normen heb ik kunnen bijstellen. Vooral die over en voor mijzelf.

"Anything that doesn't kill you makes you stronger."

 Deze uitspraak heeft me jarenlang mateloos geirriteerd. Liever was ik nog dood dan dit te geloven. Nu sta ik op de brug en voel dat de afgelopen periode me gebracht heeft waar ik zolang naar verlangd heb, zonder te weten hoe dat precies eruit zou zien of aan zou voelen. Ja, nu kan ik volmondig zeggen: deze periode waarin ik me hopeloos, hulpeloos en reddeloos verloren heb gevoeld, waarin ik steeds weer kwam op het punt dat ik het leven wilde beeindigen, heeft me 'sterker' gemaakt. Met name in de zin van het geloven in 'mijzelf' en het hervinden van 'mijzelf' en weer contact maken met mijn kern, dat wat voor mij het allerbelangrijkste is.

"When my music's playing, my world gets bright."