vrijdag 29 augustus 2008
woensdag 27 augustus 2008
Ver-pakt
Cher Amis de Poste,
*We zijn verheugd dat we reeds vandaag het door ons verzonden pakket d.d. 30-7-2008 uit Cambo les Bains hier in Amersfoort in ontvangst hebben mogen nemen. Ondanks/Dankzij het voor ons volledig onduidelijke mail verkeer met u is het u blijkbaar toch gelukt onze zending te traceren en uiteindelijk alsnog - na 3 weken oponthoud - binnen een week op ons adres af te leveren. We zijn onder de indruk van uw vermogen om het reeds als vermist gewaande pakket op te sporen en alsnog ter juiste bestemming af te leveren. Hulde voor deze actie!
Cordialement,
Rob Terpstra
*C'est possible que ce texte c'est si indéchiffrable que votre email en francais c'etait pour moi. Bon courage avec le traduction.
*We zijn verheugd dat we reeds vandaag het door ons verzonden pakket d.d. 30-7-2008 uit Cambo les Bains hier in Amersfoort in ontvangst hebben mogen nemen. Ondanks/Dankzij het voor ons volledig onduidelijke mail verkeer met u is het u blijkbaar toch gelukt onze zending te traceren en uiteindelijk alsnog - na 3 weken oponthoud - binnen een week op ons adres af te leveren. We zijn onder de indruk van uw vermogen om het reeds als vermist gewaande pakket op te sporen en alsnog ter juiste bestemming af te leveren. Hulde voor deze actie!
Cordialement,
Rob Terpstra
*C'est possible que ce texte c'est si indéchiffrable que votre email en francais c'etait pour moi. Bon courage avec le traduction.
woensdag 20 augustus 2008
Felenooit
Ik kom thuis, dinsdag. En bel natuurlijk meteen met iemand om mijn verhaal kwijt te kunnen en de toestand in de wereld (en ter plaatse) te vernemen. Dat is het laatste telefoontje dat ik pleeg. De dag erna doet mijn telefoon het niet meer. Ik krijg een in gesprekstoon en iedereen die mij belt ook. Terwijl ik nog niet in gesprek ben! Mailtje naar de provider (pfft, vroeger was dat gewoon je telecom aanbieder, of de KPN of eerder de PTT!), dat m'n telefoon het niet doet, maar dat ik wel kan internetten. Ik moet maar even bellen melden ze. Vermoeiend die gasten van de helpdesk, nooit zelf nadenken, maar gewoon hun protocollotjes afdraaien. MIJN TELEFOON DOET UT NIET!!!
Ik krijg een advies: haal de spanning eraf. Doe na 1 minuut de spanning op het glasvezelmodem. Het wat? Nou dat weet ik te vinden. En dan 4 minuten later de spanning op de DRG. Dat is dan het telefoonmodem. Moderne toestanden, apparaten voor van alles en nog wat, en dan heb je nog geen telefoon gezien! Vroeger: 2 draadjes, altijd spanning, altijd werken: simpel.
Ik volg de procedure, het werkt: voor 1 telefoontje. Daarna is het weer mis. Ik heb nog een keer contact waarbij ik de ander hoor maar andersom niet, en wordt nog eens gebeld waarbij ik niets hoor. Nog maar eens een mailtje, donderdag, en vrijdag weer eentje. Geen reactie tot maandag, ik zit al 5 dagen zonder telefoon. Dan: "we hebben uw oude mobiele nummer aan de monteur doorgegeven, hij belt u voor een afspraak." Dat werkt dus niet. Ik geef mijn nieuwe nummer door. Dinsdagochtend tussen 8 en 12. "Kan dat niet preciezer?" Ik ben een beetje klaar met die dienstverlenende bedrijven die veel geld kosten maar je wel heel erg directief een ochtend of middag thuis willen laten blijven om hun monteurs maximale flexibiliteit te gunnen. Ik ben toch de betalende klant!?
Het wordt uiteindelijk een afspraak om 8.45u en het begon met gezeur over een verkeerd telefoonnummer. Er is nog een boel te verbeteren in dienstverlenend Nederland, een heleboel! Dinsdagochtend, half elf: de bel. De monteur weet van niets, afspraak? Niet bekend. Binnen vijf minuten is het modem vervangen en werkt alles naar behoren. "Bekend probleem, deze modems zijn van het oude type die werken niet met de netwerk aanpassing die we vorige week hebben doorgevoerd." Ik gaap hem even aan: dat wisten jullie dus van tevoren?
Tijd om mijn 20 jaar oude typemachine uit de kast te halen en een ouderwetse klachtenbrief te gaan typen.
Ik krijg een advies: haal de spanning eraf. Doe na 1 minuut de spanning op het glasvezelmodem. Het wat? Nou dat weet ik te vinden. En dan 4 minuten later de spanning op de DRG. Dat is dan het telefoonmodem. Moderne toestanden, apparaten voor van alles en nog wat, en dan heb je nog geen telefoon gezien! Vroeger: 2 draadjes, altijd spanning, altijd werken: simpel.
Ik volg de procedure, het werkt: voor 1 telefoontje. Daarna is het weer mis. Ik heb nog een keer contact waarbij ik de ander hoor maar andersom niet, en wordt nog eens gebeld waarbij ik niets hoor. Nog maar eens een mailtje, donderdag, en vrijdag weer eentje. Geen reactie tot maandag, ik zit al 5 dagen zonder telefoon. Dan: "we hebben uw oude mobiele nummer aan de monteur doorgegeven, hij belt u voor een afspraak." Dat werkt dus niet. Ik geef mijn nieuwe nummer door. Dinsdagochtend tussen 8 en 12. "Kan dat niet preciezer?" Ik ben een beetje klaar met die dienstverlenende bedrijven die veel geld kosten maar je wel heel erg directief een ochtend of middag thuis willen laten blijven om hun monteurs maximale flexibiliteit te gunnen. Ik ben toch de betalende klant!?
Het wordt uiteindelijk een afspraak om 8.45u en het begon met gezeur over een verkeerd telefoonnummer. Er is nog een boel te verbeteren in dienstverlenend Nederland, een heleboel! Dinsdagochtend, half elf: de bel. De monteur weet van niets, afspraak? Niet bekend. Binnen vijf minuten is het modem vervangen en werkt alles naar behoren. "Bekend probleem, deze modems zijn van het oude type die werken niet met de netwerk aanpassing die we vorige week hebben doorgevoerd." Ik gaap hem even aan: dat wisten jullie dus van tevoren?
Tijd om mijn 20 jaar oude typemachine uit de kast te halen en een ouderwetse klachtenbrief te gaan typen.
Pak het!
In Cambo les-Bains stuurde ik een pakketje op naar mijzelf met wat spulletjes die ik vanaf daar niet meer nodig achtte verder mee te slepen. Bij elkaar zo'n 4 a 5 kilo. Op de doos stond 7 kilo (max) dus de juffrouw vertelde me dat het 7 kilo was. Bij het invullen van het briefje (aan mezelf adresseren) kreeg ik zelfs na herhaalde malen vragen, geen uitleg, hulp of toelichting. Een wuivend handgebaartje: "Vul maar ergens in, wat jij wil, het komt wel goed." Naar buiten lopend had ik een vreemd gevoel in mijn buik, had ik het niet moeten verzekeren? Had ik niet de waarde van de spullen op moeten schrijven? Moet ik niet even terug naar binnen om alsnog een lijstje te maken met alles wat er precies inzit? Nee, loslaten nu, ik ben het kwijt en daar ging het om. Euuuh, dan had ik het toch ook weg kunnen geven? Was een stuk goedkoper geweest. Het verzenden kostte me bijna 40 euro.
De boekjes heb ik thuis nodig om mijn verhaal te reconstrueren, samen kosten ze 40 euro, nu dus dubbel zoveel. Logica leert dat ik ze beter thuis opnieuw had kunnen aanschaffen. Nou je, de rest van de spullen reist "gratis mee". Mijn kaarten (ben ik wel aan gehecht nu er ook aantekeningen op staan), een jogging (inwisselbaar), batterijlader (65 euro) + batterijen, kartelmesje (al meer dan 10 jaar standaard keuken onderdeel, erg goed mes, onvervangbaar en emotionele waarde), schilmesje (dat had ik weg kunnen geven), wat sokken (pfft), een pannetje van een ultralight pannensetje van 40 euro (nu dus incompleet), een grote handdoek van microvezel (20 euro), en verder de dingen die ik me niet herinner.
30 juli zond het ik weg in Cambo. Vandaag drie weken later is het pakket nog niet gearriveerd. Ik informeerde bij het postkantoor op Emiclaer. Daar werd meteen heel moeilijk gekeken. "Er komt in NL een andere barcode op, als je die niet hebt dan weten wij echt niet waar het pakket is." Ik kreeg een telefoonnummer mee, maar ook erg weinig hoop. "Ik vrees het ergste", zei de man toen ik wegliep. Inmiddels heb ik 2 keer een bericht achter gelaten op coliposte en kreeg 2 keer een standaard bericht terug waar ik geen touw aan vast kan knopen. Daar heb ik weer op gereageerd en toen kreeg ik een bericht van 'iemand' dat ik niet moest reageren op de berichtjes, maar gewoon een paar dagen moet wachten. Ze gaan op zoek...
Ik verwacht niets, nou ja een klein beetje dat mijn pakketje nog intact is. Dat wil zeggen dat alle spulletjes nog samen in de doos zitten. En dat het nog ergens staat waar iemand er zicht op heeft. Dan is er een kleine kans dat ik het ooit nog ga ontvangen. En verder? De volgende keer neem ik net genoeg spullen mee, en dat wat ik verzamel, daarvoor zoek ik een nederlander op die het voor me meeneemt naar huis. Het daar ophalen geeft meer zekerheid (de persoon moet al onderweg overlijden en dan nog is er een kans dat je het terug krijgt), meer rust, en is waarschijnlijk goedkoper, en ik heb er al erg goede ervaringen mee.
Lang leve de posterijen!
De boekjes heb ik thuis nodig om mijn verhaal te reconstrueren, samen kosten ze 40 euro, nu dus dubbel zoveel. Logica leert dat ik ze beter thuis opnieuw had kunnen aanschaffen. Nou je, de rest van de spullen reist "gratis mee". Mijn kaarten (ben ik wel aan gehecht nu er ook aantekeningen op staan), een jogging (inwisselbaar), batterijlader (65 euro) + batterijen, kartelmesje (al meer dan 10 jaar standaard keuken onderdeel, erg goed mes, onvervangbaar en emotionele waarde), schilmesje (dat had ik weg kunnen geven), wat sokken (pfft), een pannetje van een ultralight pannensetje van 40 euro (nu dus incompleet), een grote handdoek van microvezel (20 euro), en verder de dingen die ik me niet herinner.
30 juli zond het ik weg in Cambo. Vandaag drie weken later is het pakket nog niet gearriveerd. Ik informeerde bij het postkantoor op Emiclaer. Daar werd meteen heel moeilijk gekeken. "Er komt in NL een andere barcode op, als je die niet hebt dan weten wij echt niet waar het pakket is." Ik kreeg een telefoonnummer mee, maar ook erg weinig hoop. "Ik vrees het ergste", zei de man toen ik wegliep. Inmiddels heb ik 2 keer een bericht achter gelaten op coliposte en kreeg 2 keer een standaard bericht terug waar ik geen touw aan vast kan knopen. Daar heb ik weer op gereageerd en toen kreeg ik een bericht van 'iemand' dat ik niet moest reageren op de berichtjes, maar gewoon een paar dagen moet wachten. Ze gaan op zoek...
Ik verwacht niets, nou ja een klein beetje dat mijn pakketje nog intact is. Dat wil zeggen dat alle spulletjes nog samen in de doos zitten. En dat het nog ergens staat waar iemand er zicht op heeft. Dan is er een kleine kans dat ik het ooit nog ga ontvangen. En verder? De volgende keer neem ik net genoeg spullen mee, en dat wat ik verzamel, daarvoor zoek ik een nederlander op die het voor me meeneemt naar huis. Het daar ophalen geeft meer zekerheid (de persoon moet al onderweg overlijden en dan nog is er een kans dat je het terug krijgt), meer rust, en is waarschijnlijk goedkoper, en ik heb er al erg goede ervaringen mee.
Lang leve de posterijen!
Abonneren op:
Posts (Atom)