"Heb jij dit weer besteld?"
Hij komt binnen met woeste stappen en schudt de druppels van de armen van zijn jas. Opeens staan er twee vierkante meter aan Johan in het nu toch wel kleine halletje van mijn tussenwoning.
"Huh?
"Ja, het regent al de hele morgen, bah, bah, bah!"
Heb ik dit weer besteld, denk ik bij mijzelf, wat is dat voor een vraag. Moet ik daar antwoord op geven? Wat is dit?
"Eh, nou het is maar regen, toch?"
"Maar regen?!" brult hij met zijn baritonstem, die van de kale betonnen muren van het halletje terugkaatst.
"Maar regen!?"
"Ik ben vanochtend al drie keer natgeregend. Bah, bah, bah! En straks moet ik ook weer terug, da's dan vier keer!"
Gezellig zo, denk ik en doe de deur naar de woonkamer open.
"Nou, eh, doe je jas maar op een haakje en hang 'm aan de voordeur, dan kan ie een beetje uitdruipen."
Na zijn jas trekt ie ook nog zijn schoenen uit, die gaan met veel geweld de hoek in. Hij stormt achter mij de woonkamer in, stoot bijna zijn hoofd aan de deurpost en richt zich dan midden in de kamer helemaal op om zich uit te rekken.
Ik deins ongemerkt achteruit, plots is het even heel erg donker in de kleine woonkamer. Iets in mij schrikt, een oergevoel om weg te rennen komt op, help een beer!
Van mijn kalme toestand van 5 minuten geleden is niks over. Lekker lezend in een boek met een warm kopje thee, mijn benen onder een dekentje op de rode bank, af en toe een beetje mijmerend naar buiten starend, probeerde ik me zo goed mogelijk voor te bereiden op het naderend bezoek.
Ik stel vast dat het allemaal niks heeft geholpen, ik ben een paniekaanval nabij en intern kook ik over van woede.
Gezellig zo, denk ik en doe de deur naar de woonkamer open.
"Nou, eh, doe je jas maar op een haakje en hang 'm aan de voordeur, dan kan ie een beetje uitdruipen."
Na zijn jas trekt ie ook nog zijn schoenen uit, die gaan met veel geweld de hoek in. Hij stormt achter mij de woonkamer in, stoot bijna zijn hoofd aan de deurpost en richt zich dan midden in de kamer helemaal op om zich uit te rekken.
Ik deins ongemerkt achteruit, plots is het even heel erg donker in de kleine woonkamer. Iets in mij schrikt, een oergevoel om weg te rennen komt op, help een beer!
Van mijn kalme toestand van 5 minuten geleden is niks over. Lekker lezend in een boek met een warm kopje thee, mijn benen onder een dekentje op de rode bank, af en toe een beetje mijmerend naar buiten starend, probeerde ik me zo goed mogelijk voor te bereiden op het naderend bezoek.
Ik stel vast dat het allemaal niks heeft geholpen, ik ben een paniekaanval nabij en intern kook ik over van woede.
