Tour de Stigter Editie 2

Ven Kok

...suburbs van Avignon ben beland. Vanuit diverse voortuintjes staart men mij enigzins verwonderd aan: wat doet die malloot hier? Auto's op blokken, loslopende honden, knetterende scootertjes en veel tattoos. Het is een stereotiep beeld, maar het klopt aardig. Ik besluit door te rijden en niet op of om te kijken, zeker niet te stoppen. Er hangt hier een grimmige sfeer, ik heb geen uitleg nodig.
lees verder

La Provence!

Ik som op:"een boek, wat plastic bakjes (echt waar!), een muggenverjager op batterijen (ik heb echt alles bij me), thermo-shirt (ik neem het risico dat ik kou ga lijden) en nog wat klein spul". Nee, geen verdovende drugs.
lees verder

Uitpraten

Het was een goed plan om eerste maar eens met de huisarts te gaan praten. Ik ben weer enigszins tot rust gekomen. De manuele therapie heeft de vorige maand alleen maar averechts gewerkt en mijn nek lijkt wel een kolencentrale: hard, heet en iets waar je eigenlijk vanaf wilt. Op advies van de huisarts heb ik nu rust in therapie: even niets doen. Ik heb wat pijnstillers/spierverslappers: "Arthrotec" tegen reumatische klachten. Vandaag nog een laatste consult bij de manueel therapeut. Niet om me te laten behandelen, maar om de dingen duidelijk te stellen en een einde te maken aan de therapie. Een soort exit gesprek, voor hem.
Hij schrikt duidelijk van mijn verhaal, vind het erg dat ik nu nog steeds zoveel last heb. Hij herkent het niet, voor hem een eerste keer (gelukkig maak ik dit elk jaar mee). Wanneer ik ben uitgesproken wil hij me - beroepsdeformatie denk ik - begeleiden naar de behandeltafel. Hij staat al en nodigt me met een open hand uit. Demonstratief blijf ik zitten. Toch wat geleerd. We nemen afscheid en ergens vind ik dat ook wel weer jammer. Hij heeft me de eerste en derde keer goed behandeld. Zeker na de eerste behandeling was ik erg blij met hem. Een score van 2 uit 6: 33%, niet slecht hoor.

Paniek

De dag na de vorige behandeling was het er ineens: HOOFDPIJN. Inderdaad met alleen maar hoofdletters. Een hoofdpijn die ik nog nooit eerder heb ervaren - voor vorig jaar had ik alleen hoofdpijn na een avondje stappen - zo heftig. Waar ik lag, zat of hing: hoofdpijn. Geen band, geen drukkend gevoel, maar alsof iemand een degen dwars door je schedel jaagt en dat dan honderd keer per seconde. Mijn nek zit los, ik heb het gevoel dat iemand met groot geweld een baksteen rechts in mijn nek duwt, en dan continu. Licht en geluid zijn onverdraagbaar. Misselijkheid komt af en toe op. Ik weet niet waar ik het moet zoeken. Gordijnen dicht en verhuizen van bed naar bank en v.v. tv kijken niet, boek lezen niet, eigenlijk helemaal niets. Dit tafereel houdt twee dagen aan, dan zakt het, of ben ik inmiddels zo erg gewend dat mijn pijngrens tot onmogelijke hoogten is opgetrokken.
Na de eerste dagen van alleen maar pijn, overmeestert langzaam een wilde paniek mij. Dit is onherstelbaar! De rest van mijn leven zal ik deze pijn hebben. Ik wil er niet aan en verzet mij tegen deze gedachten. Ik worstel mij verder op mijn werk maar echt van harte gaat dat niet. Ik wil ook niet terug naar diegene die ik als veroorzaker van deze pijn aanwijs: de manualist. Bang als ik ben dat het nog erger kan. Na twee weken verzetten breek ik toch en zoek contact. De pijn is de afgelopen weken niet minder geworden. In vlagen die uren aanhouden is de pijn soms net zo heftig als die eerste twee dagen.
In deze sessie is er duidelijk wantrouwen tussen client en behandelaar. Ik vraag me echt af of hij me gaat helpen, hij laat niet merken er vertrouwen in te hebben mij te kunnen helpen. Mijn paniek neemt hierdoor alleen maar toe. Wat kan ik doen? Hij probeert een tractie tot tweemaal toe zonder succes, vervolgens wat manipulatie van wat lagere ruggewervels, een dubbele Nelson. Allemaal geen soelaas. Op de weg naar huis groeit het besef dat dit wel eens lang kan gaan duren, heel lang: de rest van mijn leven. Ik ben wanhopig, verdrietig, teleurgesteld en woedend tegelijk. Het wordt tijd om weer terug te gaan naar het begin: de huisarts.

Knallen!

...ziet het parcours er vlak uit. De komende 70 kilometer geen klimmetjes dus, dat wordt knallen!
Nadat ik de Ain weer kruis heb ik de eerste vlakke baan voor me liggen, met zo'n 30 km per uur rijd ik nu in de volle zon mezelf in het zweet, ff uit proberen, het is erg lang geleden dat ik op eigen kracht zo'n snelheid kon ontwikkelen. Daarvoor was ik de afgelopen twee weken voornamelijk afhankelijk van de nukken van de zwaartekracht. En nog steeds lijkt die mij niet goed gezind.
lees verder