Puerto

Één barretje dat ook brood verkoopt - een soort theesalon - is open. Het duurt even voordat de eigenaresse begrijpt dat ik niet wil gaan zitten, en mijn waren wil meenemen om onderweg op te eten. Dan kost het nog wat tijd om duidelijk te maken dat ik niet het hele assortiment wil uitproberen. Ze blijft erop aandringen dat ik vooral ook de specialiteiten van het huis moet meenemen en wordt daarin luidkeels gesteund door de vaste clientèle. Ik kijk nog eens op mijn horloge: inmiddels half tien! Ik wil op weg, mijn routeschema brandt een gat in mijn maag van de onrust. Ik zeg ja tegen de citroencake en krijg een extra grote plak zo vertrouwt ze me met een glimlach toe. Dan gaat ze op zoek naar een plastic zakje om al het lekkers in te kunnen vervoeren. Die heeft ze niet op voorraad bij de toonbak, ze runt een salon en geen bakkerszaak. Terwijl ze naar achteren loopt gaat de telefoon.

Lees verder op Bruce's bike blog