Deze plek scheidt mij voor nog enkele kilometers van dat einddoel. Het is zo dichtbij dat ik het haast kan voelen. Een glimp daarvan verschijnt op mijn gezicht in een licht beginnende glimlach: ik ben er bijna! De uitstraling van de wielrenner die ver voor het peloton uit op een kilometer voor zich het finish doek ziet hangen. Wetende dat hij het zal gaan halen en vooruitlopend op zijn zege alvast een keer een vuist richting hemel heft. Zo voel ik mij ook, nog even en ik heb het gewonnen. Alles overwonnen wat mij had kunnen weerhouden om het doel te bereiken. En met dit gevoel smaken de laatste kilometers goed. En ik weet hoe daarmee om te gaan. Ik besef terdege dat ik er nog niet ben. Dat het in de laatste kilometers nog net zo fout kan gaan als in al die kilometers hiervoor. Maar bemoedigend op dat allerlaatste traject, wat me tot hier in het zadel hield, is dat ik al zover gekomen ben. Dat geeft het vertrouwen dat ik het kan bereiken.
Lees verder op Bruce's bike blog
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten