Jeroen helpt Rob op weg

Juni 2023 heb ik voor het eerst een keer meegefietst op de 4-fiets. Dat was me al een paar keer aangeboden, maar om vage redenen was ik nog niet opgestapt, had ik me nog niet aangemeld en bleef ik liever solo fietser. Terwijl ik al een tijdje minder ver en minder vaak fietste dan te doen gebruikelijk. Van LAF ging ik naar MAF. De lange afstandsfietser werd een matig (afstand) fietser. Ik fietste amper nog, was moe en zag er tegenop. Dat was een bijkomende beperking voor het meegaan met de 4 -fiets, ik moest namelijk eerst nog een stuk(-je) solo fietsen naar de start. Dat bracht de nodige interne belemmeringen aan het licht en vaak was ik zelf niet in staat om die virtuele beren van de weg te jagen, waardoor ze deze bleven blokkeren. 

Door onbekende oorzaken - vermoedelijk was het langdurige sociale druk die me overstag deed gaan - ben ik in juni 2023 toch op de 4-fiets beland. Jeroen - de Captain in Charge - begroette me hartelijk. Ik was ruimschoots op tijd voor vertrek en stond aan de bar te wachten op de grote roerganger - de 4 fiets wordt namelijk bediend zoals een Tank. Dus niet met een conventioneel stuurwiel. Nee, met twee verticale stangen die naar voor en achter bewogen moeten worden om links of rechts af te buigen. Dat heeft meer weg van een roer installatie dan een fietsstuur. 

De fiets werd aan mij getoond en uitgelegd, inclusief de mogelijkheden van stoelverstelling. Naar voor en naar achter en de zitting kan naar buiten draaien om het opstappen te vergemakkelijken. Verder viel op dat je zit als op een stoel en niet recht naar beneden trapt, maar schuin naar voren en iets naar beneden. Ach, de lig/zit fiets is een redelijk algemeen verschijnsel in het nederlands straat beeld, u heeft vast zoiets al eens gezien. De trappers zijn bakjes met randen en straps (banden van plastic met een klem mechanisme), en er is een gordel aanwezig om niet van de stoel te schuiven bij een noodstop. Helemaal super de buper: een armleuning die gewenst en ongewenst - de service van de CiC is gericht op "u heeft het nog niet gevraagd, maar wij draaien vast" - neergeklapt kan worden. Ja, en ook weer op, logisch.

We gingen op weg om nog twee passagiers op te halen. De eerste ging al vaker mee met de fiets, Jeroen sprak met warmte over haar. Het opstappen verliep al wat vlotter dan bij mij, duidelijk een ervaren 4-fietser. Vervolgens zetten we koers naar een andere eerste opstapper. Voor Jeroen op een plek waar hij niet eerder stopte. Na een plaatsje op de stoep uit de loop te hebben gevonden belde Jeroen aan bij de deur van het flatgebouw - het ziet er uit als een vierkante flat, men noemt het " appartementengebouw", maar het is natuurlijk ordinair een flat - en wachtte op een reactie. Vanaf de fiets konden wij de conversatie haast woordelijk verstaan. Iets met nog niet ontbeten, nog niet gedouchet en een ondertoon van geen zin, niet durven, ik hoef niet, ga maar zonder mij.

Enfin, Jeroen zette zijn beste overtuigingstactiek in - tenminste zo klonk het voor mij, ik had verder geen ervaring met zijn contactuele eigenschappen, maar vermoedde dat dit dan het overhalen van onwillige klanten moest zijn. Het lukte niet, hij vroeg haar om even naar de fiets en ons te komen kijken. Dat werkte wel, vanaf het balkon aan de zijkant van het gebouw op 3 hoog verscheen een iele gestalte die naar ons riep. Nog een paar maal klonk er een wat schuchterder nee, ik moet nog doesjen, ik wil jullie niet ophouden, ga maar zonder mij, ik ga nog wel eens mee (ooit-nooit, dacht ik er achter aan). 

Jeroen was inmiddels weer gaan zitten op de fiets. Er was niets aan hem te merken, geen teleurstelling of anderszins dat hij ermee zat dat het niet was gelukt om deze dame - die zich toch echt zelf had opgegeven mee te gaan met de 4 fiets - zover te krijgen dat ze zou opstappen. Hij zat - zo stelde ik vast - nog in de overtuig modus en nam even een aanloopje voor een ultieme poging en vroeg mij of dat zin had. Ik zag het als een aanmoediging om ook eens een duit in het zakje van "overtuig iemand die wel wil , maar grotere beren heeft dan ik me kan verbeelden". 

En dat werkte, ik weet niet meer wat ik heb gezegd, wel de reactie van Jeroen die zichtbaar blij was te merken dat hij er niet alleen voor stond. Ik kreeg het predicaat geschikt en er werd toegevoegd; aanwinst, je mag vaker mee. Ik had nog geen meter getrapt - de 4fiets heeft electrische ondersteuning, dus een electromotor, dus is het een motorfiets. Ik heb jaren gemotorfietst, en daar nooit op bijgetrapt, dat beviel altijd erg goed. Dat niet meetrappen had ik nu dan spontaan gecompenseerd door te doen wat ik het liefst doe en wat me zonder inspanning goed afgaat. Mensen helpen te doen wat ze willen, terwijl de beren hun wegversperren, is een soort van natuurlijke staat van zijn voor mij. Jeroen blij, ik blij, Tonny blij en ... nou ja of de andere nieuwe opstapper blij was dat werd me nog niet helemaal duidelijk. Ze had nog niet gedouched en in de gauwigheid iets te eten meegenomen. Maar ze zat op de fiets; De fiets was gevuld en we konden op weg! Mission Accomplished!

Plakkertjes, stickertjes en de dergelijken

Pas recent is me opgevallen dat er op de waslabels van nieuwe kleding kleine plakkertjes zitten. Eerder vond ik wel vaker de resten hiervan bij het schoonmaken van de pomp van mijn wasmachine. Ik begreep echter nooit waar die plakkerige stuff vandaan kwam en heb toen maar opgegeven daar over na te denken. Mijn innerlijke Sherlock had te weinig informatie om te komen tot een sluitende deductie. Hoe ik dan nu de link wel heb gelegd is mij een raadsel. Wie Joost heet mag het zeggen. 

Zo ongeveer 2x per jaar koop ik kleding, meestal in een periode van een paar weken. En daar moet ik het dan maar mee doen. Het is niet dat ik een hekel heb aan het kopen, maar het kiezen gaat me slecht af. Als ze in de winkel nou precies dat hadden we me bevalt en verder niet, zou me veel frustratie en vermoeienis bespaard blijven. Helaas leven we niet achter het ijzeren gordijn... 

De maand januari is voor het kleding kopen ideaal, en dit jaar was het hard nodig dat ik eens wat nieuwe kledij zou aanschaffen nadat ik daar al ruim 2 jaar niet aan toe gekomen was. Tegenwoordig doe ik dat ook online, net als iedereen (nou ja, bijna iedereen). Daarbij heb ik een grote hekel aan het terugsturen van producten. helaas ontkom ik daar ook niet aan vanwege het gebrekkig maatvaststellings beleid van de diverse fabrikanten.  Er is geen algemeen geldende afspraak over welke maat welke afmetingen heeft. Wat bij de een groot valt kan in dezelfde maatduiding van de andere fabrikant veel te klein zijn. Dat heb ik recent een paar maal ervaren. Ergerlijk vind ik dat. 

Maar mijn ergernissen over het koopproces vallen in het niet bij mijn woede over al die plakkertjes. Zover ik nu begrepen heb, zijn het Qualitätskontrolle stickertjes. Als we het over kwaliteit hebben, dan spreken we Duits, logisch. Voor de garantie van kwaliteit heeft iemand het product gecontroleerd op fout en kapot, en geconstateerd dat dat niet aan de hand is. De sticker is de bevestiging dat het item door mag naar de klant. 

Ik stel me zo voor dat er de godganse dag mensen t-shirts zitten te bekijken op loszittende naden, gaten in de stof, kleurverschillen etc. etc. en dan een stickertje plakken. En dat er verderop mensen de hele dag naar stickertjes zitten te staren voordat ze het item een labeltje geven en vervolgens inpakken in plastic. 

Nou snap ik dat er kwaliteits controle is. Het is een enorme kostenpost als je dit aan de klant over laat - ik zal later nog eens schrijven over een branche waarin dat de normaalste zaak van de wereld is. Maar met alle moderne middelen van nu, moet je dan nog stickertjes plakken?

Dan zijn dit alleen nog maar de stickertjes op kleding. Wat denk je van fruit: bananen, kiwis, appels. Allemaal bestickerd. Wie doe dat, maar bovenal: wat is het nut? Ik zie zo ook wel dat een banaan een banaan is. En als je dan wil onderscheiden vanwege het afrekenen, dan is 1 sticker per tros wel  genoeg. Maar met het moderne zelfscannen zijn stickers echt overbodig geworden, waar ze altijd al een onzinnige verspilling zijn. Ik heb het niet uitgerekend, het lijkt me echter een enorme berg stickers, die allemaal klein zijn en daarom alleen al een milieu risico vormen. Bovenal is het verspilling in alle aard. 

The Devil is in the details. Is dit een detail dat iedereen zo vanzelfsprekend vind dat er geen reuring over is? Statiegeld op blikjes, iedereen aan de zonnepanelen en van het gas af, recyclbare verpakkingen, noem maar op. Vergeten we bij al die grootse acties niet iets? Namelijk dat alle kleine beetjes bijdragen, en dat heel veel kleine beetjes een enorme bijdrage zijn aan het verbeteren van onze omgang met de Natuur (het moet maar een naam hebben). Het gaat hier om HEEL ERG VEEL vervuilende en onnodige stickertjes. Tijd om daar radicaal mee te stoppen. Opzouten met je ouderwetse en vervuilende bedrijfsprocessen, en snel een beetje!

Oh, ik heb overwogen om de kledingfabrikanten aan te klagen voor het stuk gaan van mijn wasmachine. Inderdaad, de pomp zat vol met die smerige plakkertjes. Het kan alsnog, maar ik heb van de nieuwe kleding alle stickers al bij het restvuil gedaan... Vraag me af of ik de enige ben.

Onzin!

 ONZIN!

"De eerste mislukt altijd", zegt men. Over pannekoeken gaat het dan. Maar ik heb het ook al gehoord van een man over zijn oudste kind, en van schilders over hun eerste doek. Nou noem maar op, het is van pannekoeken tot erger gegaan. Het is onzin, natuurlijk is het onzin! Als iedereen elkaar nabauwt en geen vragen stelt, dan is het onzin, daar kun je zeker van zijn. 

Er wordt erg veel onzin verkocht onder het mom van algemeen geldende wetten en regels die er helemaal niet zijn. Het zijn zaken die door veel mensen waargenomen zijn en alleen daarom voor algemeen waar gaan gelden, en dan maar meteen in ALLE gevallen. Het zijn heel veel N=1's. Maar de tegenvoorbeelden hoor je niet, nooit. Vanuit een soort groepsgevoel is het aantrekkelijker om de onzin na te praten. Als maar genoeg mensen dezelfde onzin verkopen, dan lijkt het al snel waar. De mensen die zich aansluiten bij de groeiende groep, die hebben dan het gevoel ergens bij te horen. Het legioen van onzin-roeptoeteraars, hooligans van het ware woord, de kudde van kletsmajoors. Het zijn schapen in een mensenvacht.

Altijd, Nooit, Alles, Niets, Iedereen, Niemand, dat soort absolute woorden signaleren al dat er iets niet in de haak is. De Natuur doet niet aan altijd en nooit. De natuur is grillig, toevalig en willekeurig en bestaat bij de gratie van variatie. Is dus niet van het 'in alle gevallen identiek'. Er zijn niet voor niks zwarte schapen. Dat is een gevolg van het - gelukkig maar - imperfecte karakter van de natuur. Foutjes gebeuren continu en dat is de verzekering dat het leven voortgang heeft. Wat perfect is, dat sterft snel uit of wordt anders wel - met de mens als grootste boosdoener - kapot gemaakt.  

Zelfs in de meest zekere en enig ware wetenschap die er is - de natuurkunde - is men het niet eens over de essentie. Moeten we de fenomenen nu beschrijven met een snaar, of in deeltjes? Men weet het niet en komt er niet uit. De moeder aller wetenschappen dubt al decennia met deze kwestie. Dit gaat om een theorie over ALLES. Daar heb je het al "Alles'! Nou, alles laat zich niet vangen in 1 theorie, net zo goed als dat alle gevallen niet onder 1 noemer zijn te scharen. En daarbij blijft het maar een theorie, een model. Dat IS niet de werkelijkheid, dat IS hoe wij mensen de werkelijk interpreteren en beschrijven. Dat zijn 2 heel verschillende dingen. 

Soms lijkt het er wel op dat de interpretatie eerst komt en in veel gevallen ook het enige is. De meeste (nee niet alle!) mensen hechten aan hun eigen interpretatie (lees waarheid) van de werkelijkheid en doen niet eens moeite om verder te kijken dan hun neus lang is. Gemakzucht, luiheid, arrogantie, noem alle zonden maar op en je vind snel meer dan genoeg mensen die zich daar willens en wetens schuldig aan maken. 

Deze ziekte van het alles in 1 keer willen bevatten, het alles over een kam scheren, is wijdverbreid. Om verder geen moeite te hoeven doen en de uitzonderingen niet in ogenschouw te hoeven nemen. Het is letterlijk een waardeloze manier van beschouwen. Inderdaad waardeloos, omdat er geen waarde wordt toegevoegd, maar afgenomen. Al die gevallen waarin de wet/regel "De eerste mislukt altijd" niet geldt, die worden niet gezien. Het is de macht van de grote getallen, het economisch denken en een uiting van blasé en onverschillig zijn. Het is het typische "we weten al hoe het zit". De ziekte van de volgevretenheid, overmatige luxe en welvaart. De noodzaak tot onderzoek en nuancering is weg, er is geen prikkel meer. 

We noemen het ook wel het fin de siecle syndroom, waarbij angst en hoogmoed, als ook een enorme drang tot -individuele- expressie de toon voert. Door de Y2K problematiek - bij de eerdere overgang naar de 20ste eeuw was er niet zo'n probleem, er waren geen computersystemen en men was nog niet zo kortzichtig en economisch sluw om bewust een fout te introduceren in een weredwijd verspreid product - hebben we dat bij het begin van deze eeuw - millenium wissel! - niet maximaal kunnen ervaren en is dat uitgesteld alsnog gekomen, vanaf zo'n 10 jaar later. Mogelijk dat de angst overheerst en bekende coping bij angst zijn onder andere ontkennen, vermijden en verdoven. We willen één verklaring voor iets dat we niet begrijpen die altijd geldig is, dan zijn we weer gerustgesteld. 

De ziekte van onverschilligheid over mogelijke diversiteit - het alles onder 1 noemer willen vegen - uit zich ook in de manier waarop we - de mensheid bedoel ik dan, maar het gaat uiteindelijk altijd vooral om de klootzakken die de macht en het geld hebben - omgaan met alles van waarde: alles dat niet met geld te koop zou moeten zijn. Wat het in essentie ook niet is, maar velen willen dat niet meer onderkennen. Alles is tegenwoordig GELD, alleen wat valt onder de noemer economisch nut - lees geldelijk gewin - mag er zijn boven al het andere. Zo zag ik recent een film waarin een oliemaatschappij een schikking trof voor 5 miljoen dollar om zo de kosten voor het opruimen van hun troep en de boete voor het vervuilen van de natuur - wat in totaal ging om meerdere miljarden dollars - uit te sparen. En met die paar miljoen kochten ze ook de 'vrijheid' om door te gaan met hun zieke en vervuilende praktijken. Geen strobreed werd ze meer in de weg gelegd en de boer die ze had aangeklaagd vertrok met een bootje naar tropische oorden (letterlijk). Het vernielen van (natuur)waarde is met een koopje toegestaan. 

Ik ben niet zo voor het anderen opdragen wat ze moeten doen. Doe maar je ding en draag dan de consequenties. Helaas zijn we steeds meer het vermogen tot correctie verloren. We spreken elkaar zelden nog aan op fout gedrag. Alsof dat niet meer gepast is en iedereen zelf mag uit maken hoe de wereld ingericht is en hoe we daar 'maatschappelijk' mee omgaan. Mooie boel, er zijn dan 18 miljoen verschillende Nederlanden, de cohesie raakt steeds verder zoek. Dus laat ik dan wel oproepen tot het geven van feedback, elkaar aanspreken op slecht, fout, kwalijk, verstorend en asociaal (=tegen de maatschappij) gedrag en er zelf mee beginnen. Stop nou eens met het rondbazuinen van klinkklare nonsens en begin zelf na te denken! Stelletje schapen.

Overigens is er bij mij nog nooit een pannenkoek mislukt!

Rijk!

Hoog boven mij vanuit het duister klinkt een triomfantelijke grinnik. Ik lig ondersteboven op de trap met mijn hoofd op de vloer en mijn nek in een vreemde knik. Met mijn rechterhand voel ik aan de onderzijde van de achterkant van mijn hoofd, een pijnscheut trekt door mijn lijf. Traag laat ik mijn benen zijwaarts verder de trap afrollen tot ik in foetus houding op de vloer lig. Met een blik in het donker van de trap wacht ik tot er iemand naar beneden komt. Ik blijf liggen en staar. Schuifelende voeten daar in de hoogte maken het wachten verder onnodig. De dader trekt zich terug in het donker, zonder enig ander geluid te maken. Naast de pijn in mijn nek en mijn romp - mijn rug doet vreselijk zeer - is de emotionele pijn ondraaglijk: Iemand heeft mij moedwillig de trap afgeduwd. Het besef dringt langzaam helder door: ik ben mijn leven hier niet zeker. 

De deur naar de keuken zwaait open en met dat mijn moeder de gang instormt schrik ik op uit mijn overpeinzingen. Ik herpak mij, ga snel op mijn hurken zitten en grijp de trapleuning om mijzelf overeind te hijsen. "Wat heb je nu weer uitgespookt", klinkt het berispend. Als een geslagen hond wankel ik langs haar naar de keuken. Zonder iets te zeggen ga ik op het bankje zitten, wachtend tot ze mij een kop thee inschenkt. De Omerta is hier heilig, elk woord van mij kan morgen leiden tot een fatale duw. De rest van de dag praat ik niet. Voor mijn wonden is er geen aandacht. Ze schenkt de thee, doet de melk erbij, een beetje suiker. Dan roert ze overdreven, proeft, en reikt mij de mok. Bah, alweer te lauw, te veel melk én voorgeproefd. Innerlijk walg ik, zonder dat te laten merken. Elk commentaar van mij, elke geuitte behoefte kan leiden tot een berisping, een veroordeling, een uitfoetering, of het minst erge van alles: straf. Zwijgen is hier goud. Ik ben blijkbaar een rijk kind.

WeerZeik

Dat godverdommese geklaag over het weer...

"Heb jij dit weer besteld?"
Hij komt binnen met woeste stappen en schudt de druppels van de armen van zijn jas. Opeens staan er twee vierkante meter aan Johan in het nu toch wel kleine halletje van mijn tussenwoning.

"Huh?
"Ja, het regent al de hele morgen, bah, bah, bah!"

Heb ik dit weer besteld, denk ik bij mijzelf, wat is dat voor een vraag. Moet ik daar antwoord op geven? Wat is dit?

"Eh, nou het is maar regen, toch?"

"Maar regen?!" brult hij met zijn baritonstem, die van de kale betonnen muren van het halletje terugkaatst.
"Maar regen!?" 

"Ik ben vanochtend al drie keer natgeregend. Bah, bah, bah! En straks moet ik ook weer terug, da's dan vier keer!"

Gezellig zo, denk ik en doe de deur naar de woonkamer open.

"Nou, eh, doe je jas maar op een haakje en hang 'm aan de voordeur, dan kan ie een beetje uitdruipen."

Na zijn jas trekt ie ook nog zijn schoenen uit, die gaan met veel geweld de hoek in. Hij stormt achter mij de woonkamer in, stoot bijna zijn hoofd aan de deurpost en richt zich dan midden in de kamer helemaal op om zich uit te rekken.
Ik deins ongemerkt achteruit, plots is het even heel erg donker in de kleine woonkamer. Iets in mij schrikt, een oergevoel om weg te rennen komt op, help een beer!

Van mijn kalme toestand van 5 minuten geleden is niks over. Lekker lezend in een boek met een warm kopje thee, mijn benen onder een dekentje op de rode bank, af en toe een beetje mijmerend naar buiten starend, probeerde ik me zo goed mogelijk voor te bereiden op het naderend bezoek.

Ik stel vast dat het allemaal niks heeft geholpen, ik ben een paniekaanval nabij en intern kook ik over van woede.

Wakker Worden

En opeens ben ik er weer. Zomaar midden op de dag na een flauw voorjaarsbuitje, loop ik in mijn tuin. Kijken of het groen al verder gegroeid is sinds gisteren. Traag komt het besef dat ik 'er weer ben'. Lopen gaat zonder moeite. Ademen kost geen aandacht. Energie is geen issue. Ik sta stil in mijn tuin en geniet van geuren, de frisse en een beetje zoete lucht die mijn aandacht naar de sering stuurt. Ik ben er weer, ik hoef mezelf niet te forceren om te lopen, om iets te doen, om wat onkruid te wieden. Er is geen moeite voor de gewone dingen, niet constant de gedachte om toch maar weer even te gaan liggen. De misselijkheid treedt niet elke minuut op de voorgrond, ik hoef niets weg te duwen, niets te bedekken. Er is geen storend en zeurend gevoel meer. Het gevoel moe is even helemaal weg. Ik ben er weer.

Vóór vrijdag was ik er sinds half januari elke dag 'weer'. En ook al was ik soms moe, dan had dat een duidelijk aanwijsbare reden: hard gewerkt. En op die momenten kon ik precies op tijd stoppen om nog energie te hebben voor zelfzorg: wassen, koken, douchen, boodschappen. Het ging als 'vanzelf'. Of zoals anderen zeggen: normaal. Maar voor mij was het niet normaal, want al jaren is mijn normaal: moe. Niet wetend wanneer er energie is om iets te ondernemen. Tot half januari. Sindsdien ging het steeds makkelijker. En hoewel ik niet gewend ben geraakt aan het dagelijkse gevoel van energie genoeg om het leuk te vinden iets te doen, het genieten daarvan was er steeds. Ik ervaar het als een wonder, iets bijzonders. Want zoveel jaren was dat gevoel er niet. Zo veel jaren dat ik ook geen herinnering meer had van het gevoel dat dingen als vanzelf gaan. Mijn normaal van moe was de status quo, mijn homeostase, mijn uitgangspunt. Ja bijna mijn: zo ben ik nu eenmaal. Alsof het in steen gebeiteld stond dat ik altijd moe zou zijn en dat alles veel moeite zou kosten en dat ik maar weinig werk verzet zou krijgen. In elk geval niet zoals ik het anderen van mijn leeftijd zie doen.

En vrijdag was dat nare gevoel er 'opeens' weer. Doodmoe, misselijk, koortsig, zweterig. Zonder inspanning al uitgeput. En met de gedachte dat er nog iets zou 'moeten', de moed al verliezen om nog iets te ondernemen. Op de bank, in bed, onderuit op een stoel. Alles was weer te veel: koken, wassen, douchen. Ja zelfs opstaan van de bank leek een enorme opgave. En was dat ook, want vermoeiend.

Wat de fuk is er gebeurd? Dat ik opeens weer zo moe was en ziek eigenlijk ook. Of ziek en daardoor moe?

Eten, iets van eten. Maar wat? Ik ben er nog niet uit. Heb ergens bij iemand een 'gezond' gebakje gegeten en niet het vermoeden dat ik daar deze klachten van heb gekregen. Maar een andere verklaring heb ik niet. En wat er precies in dat gebakje zat, dat weet ik nog niet, het onderzoek loopt.

Voor nu: ik ben er weer doorheen en ga met hernieuwde moed verder op de ingeslagen weg. En ondertussen: vooral oren en ogen open houden en verleidingen buiten de deur houden. Ik zeg: opzouten met je bitterbal!