Eeuwige Trouw dl.2

Zo even slenterden we hier voorbij, druk in gesprek. Vlak daarvoor hadden we plezier met kinderen die uit twee tegenoverliggende zolderramen spullen naar elkaar overgooiden. Een vervanger van stoeprandje in dit smalle straatje zonder trottoir. We wierpen hen toe wat er op de grond was gevallen. In een lacherig bui stonden we plots voor de open deur. Na een korte aarzeling wees ik, bracht ik haar blik naar het bordje: "kunstkijkroute". We keken elkaar aan, haar hand trok mij al in de richting van de uitnodigend open staande deur. Ik zag de opening, de mogelijkheid, de kans, de optie. Twijfel, even was er twijfel. Wil ik dit wel? Wil ik niet liever nog wat in onzekerheid en luchtige vrolijkheid met haar door deze kleine straatjes slenteren? Als een beginnend koppeltje dat nog niet vastlegt hoe het verder gaat. De keuze uitstellen, het moment van nu rekken. Ik wil niet, ik hoef nog niet zo nodig. Zij is resoluut, neemt mij aan de hand. Ze kiest, het moment is daar. Zij weet, zij ziet. Ik zag het gisteren al, de eerste aankondiging van de duidelijkheid. Toen ze voor mij precies verwoordde wat er in mij leefde. Tot op de komma nauwkeurig keek ze diep in mijn ziel, en raakte mij.  Nu laat haar lichaam zien waar we staan. Ik kan niet anders dan er in meegaan. Steeds heb ik ja gezegd tegen wat er is, wat er was, wat er komt. Ik loop voorop naar binnen, neem schijnbaar initiatief. Zij stuurt me. De keuzes komen uit haar, omdat ze weet. Ik neem de stappen, ga voorop. Hierin staan we samen sterk, weten en kiezen. Zij weet, ik kies. We sturen elkaar, als navigator en bijrijder. Zonder elkaar zijn we beiden gemankeerd. We kunnen zeker zonder elkaar op eigen kompas varen. Met elkaar heeft het leven van ons allebei zoveel meer rijkdom, is het zoveel meer intens. Ik straal en zij heeft de energie, zij weet en ik kies, zij begrijpt en ik accepteer. We versterken elkaar, vullen aan en maken elkaar zichtbaarder voor de wereld. Samen gaan we op in het geheel. We groeien, snel en groot, in elkaars nabijheid.

{wordt vervolgd}

Eeuwige Trouw dl.1

Ondanks het briefje, stoot ik bijna mijn hoofd wanneer ik het smalle trapje afdaal. "Pas op je hoofd", staat er. Het lijkt mij een uitnodiging om juist dat niet te doen. Terwijl ik lees, ben ik voor even weer in dat kerkje. Daar waar ik vier jaar geleden mijn hoofd stootte. De tekst trekt mij naar zich toe, de woorden zuigen mij op. De herinneringen flitsen door mijn hoofd, de neurale ontdekkingstocht in mijn brein lijkt minuten te duren. In werkelijkheid is het een flits, een zucht. Geen twee treden durend op de in totaal vijf van het wit houten trapje en mijn brein koppelt aan wat mijn lichaam buiten al wist. Ik ken deze plek. Vorig jaar was ik er ook, liep ik er spontaan zonder nadenken binnen. Geen noemenswaardige herinnering in mijn hoofd. Het weten zit diep, is sterk. Deze plek verkoos mij, nee ons, om nu hier binnen te gaan. Ons moment is gekomen, we zijn onwetend, zoekend, aftastend. De realiteit die voor ons geschapen is, is zoveel helderder dan dat. We durven deze beiden niet onder ogen te komen.  Ik recht mijn rug, werp het verleden - alles eerder- van mij af en loop direct de kleine ruimte in. Een lage zoldering, witte balken, daartussen een donkerbruin plafond. Rechts het keukenblad, kookplaat, waterkoker, blad met thee en glazen. De vrouw kijkt me even aan, ik ontwijk haar blik. Met licht gebogen hoofd draai ik naar links, van haar af. Mijn aandacht gaat naar de voorwerpen op de tafel, ik neem niet goed waar. Wat ik zie zijn sieraden. Ik draal wat, weet niet goed wat ik hier doe.

{wordt vervolgd}

Jeroen helpt Rob op weg

Juni 2023 heb ik voor het eerst een keer meegefietst op de 4-fiets. Dat was me al een paar keer aangeboden, maar om vage redenen was ik nog niet opgestapt, had ik me nog niet aangemeld en bleef ik liever solo fietser. Terwijl ik al een tijdje minder ver en minder vaak fietste dan te doen gebruikelijk. Van LAF ging ik naar MAF. De lange afstandsfietser werd een matig (afstand) fietser. Ik fietste amper nog, was moe en zag er tegenop. Dat was een bijkomende beperking voor het meegaan met de 4 -fiets, ik moest namelijk eerst nog een stuk(-je) solo fietsen naar de start. Dat bracht de nodige interne belemmeringen aan het licht en vaak was ik zelf niet in staat om die virtuele beren van de weg te jagen, waardoor ze deze bleven blokkeren. 

Door onbekende oorzaken - vermoedelijk was het langdurige sociale druk die me overstag deed gaan - ben ik in juni 2023 toch op de 4-fiets beland. Jeroen - de Captain in Charge - begroette me hartelijk. Ik was ruimschoots op tijd voor vertrek en stond aan de bar te wachten op de grote roerganger - de 4 fiets wordt namelijk bediend zoals een Tank. Dus niet met een conventioneel stuurwiel. Nee, met twee verticale stangen die naar voor en achter bewogen moeten worden om links of rechts af te buigen. Dat heeft meer weg van een roer installatie dan een fietsstuur. 

De fiets werd aan mij getoond en uitgelegd, inclusief de mogelijkheden van stoelverstelling. Naar voor en naar achter en de zitting kan naar buiten draaien om het opstappen te vergemakkelijken. Verder viel op dat je zit als op een stoel en niet recht naar beneden trapt, maar schuin naar voren en iets naar beneden. Ach, de lig/zit fiets is een redelijk algemeen verschijnsel in het nederlands straat beeld, u heeft vast zoiets al eens gezien. De trappers zijn bakjes met randen en straps (banden van plastic met een klem mechanisme), en er is een gordel aanwezig om niet van de stoel te schuiven bij een noodstop. Helemaal super de buper: een armleuning die gewenst en ongewenst - de service van de CiC is gericht op "u heeft het nog niet gevraagd, maar wij draaien vast" - neergeklapt kan worden. Ja, en ook weer op, logisch.

We gingen op weg om nog twee passagiers op te halen. De eerste ging al vaker mee met de fiets, Jeroen sprak met warmte over haar. Het opstappen verliep al wat vlotter dan bij mij, duidelijk een ervaren 4-fietser. Vervolgens zetten we koers naar een andere eerste opstapper. Voor Jeroen op een plek waar hij niet eerder stopte. Na een plaatsje op de stoep uit de loop te hebben gevonden belde Jeroen aan bij de deur van het flatgebouw - het ziet er uit als een vierkante flat, men noemt het " appartementengebouw", maar het is natuurlijk ordinair een flat - en wachtte op een reactie. Vanaf de fiets konden wij de conversatie haast woordelijk verstaan. Iets met nog niet ontbeten, nog niet gedouchet en een ondertoon van geen zin, niet durven, ik hoef niet, ga maar zonder mij.

Enfin, Jeroen zette zijn beste overtuigingstactiek in - tenminste zo klonk het voor mij, ik had verder geen ervaring met zijn contactuele eigenschappen, maar vermoedde dat dit dan het overhalen van onwillige klanten moest zijn. Het lukte niet, hij vroeg haar om even naar de fiets en ons te komen kijken. Dat werkte wel, vanaf het balkon aan de zijkant van het gebouw op 3 hoog verscheen een iele gestalte die naar ons riep. Nog een paar maal klonk er een wat schuchterder nee, ik moet nog doesjen, ik wil jullie niet ophouden, ga maar zonder mij, ik ga nog wel eens mee (ooit-nooit, dacht ik er achter aan). 

Jeroen was inmiddels weer gaan zitten op de fiets. Er was niets aan hem te merken, geen teleurstelling of anderszins dat hij ermee zat dat het niet was gelukt om deze dame - die zich toch echt zelf had opgegeven mee te gaan met de 4 fiets - zover te krijgen dat ze zou opstappen. Hij zat - zo stelde ik vast - nog in de overtuig modus en nam even een aanloopje voor een ultieme poging en vroeg mij of dat zin had. Ik zag het als een aanmoediging om ook eens een duit in het zakje van "overtuig iemand die wel wil , maar grotere beren heeft dan ik me kan verbeelden". 

En dat werkte, ik weet niet meer wat ik heb gezegd, wel de reactie van Jeroen die zichtbaar blij was te merken dat hij er niet alleen voor stond. Ik kreeg het predicaat geschikt en er werd toegevoegd; aanwinst, je mag vaker mee. Ik had nog geen meter getrapt - de 4fiets heeft electrische ondersteuning, dus een electromotor, dus is het een motorfiets. Ik heb jaren gemotorfietst, en daar nooit op bijgetrapt, dat beviel altijd erg goed. Dat niet meetrappen had ik nu dan spontaan gecompenseerd door te doen wat ik het liefst doe en wat me zonder inspanning goed afgaat. Mensen helpen te doen wat ze willen, terwijl de beren hun wegversperren, is een soort van natuurlijke staat van zijn voor mij. Jeroen blij, ik blij, Tonny blij en ... nou ja of de andere nieuwe opstapper blij was dat werd me nog niet helemaal duidelijk. Ze had nog niet gedouched en in de gauwigheid iets te eten meegenomen. Maar ze zat op de fiets; De fiets was gevuld en we konden op weg! Mission Accomplished!

Plakkertjes, stickertjes en de dergelijken

Pas recent is me opgevallen dat er op de waslabels van nieuwe kleding kleine plakkertjes zitten. Eerder vond ik wel vaker de resten hiervan bij het schoonmaken van de pomp van mijn wasmachine. Ik begreep echter nooit waar die plakkerige stuff vandaan kwam en heb toen maar opgegeven daar over na te denken. Mijn innerlijke Sherlock had te weinig informatie om te komen tot een sluitende deductie. Hoe ik dan nu de link wel heb gelegd is mij een raadsel. Wie Joost heet mag het zeggen. 

Zo ongeveer 2x per jaar koop ik kleding, meestal in een periode van een paar weken. En daar moet ik het dan maar mee doen. Het is niet dat ik een hekel heb aan het kopen, maar het kiezen gaat me slecht af. Als ze in de winkel nou precies dat hadden we me bevalt en verder niet, zou me veel frustratie en vermoeienis bespaard blijven. Helaas leven we niet achter het ijzeren gordijn... 

De maand januari is voor het kleding kopen ideaal, en dit jaar was het hard nodig dat ik eens wat nieuwe kledij zou aanschaffen nadat ik daar al ruim 2 jaar niet aan toe gekomen was. Tegenwoordig doe ik dat ook online, net als iedereen (nou ja, bijna iedereen). Daarbij heb ik een grote hekel aan het terugsturen van producten. helaas ontkom ik daar ook niet aan vanwege het gebrekkig maatvaststellings beleid van de diverse fabrikanten.  Er is geen algemeen geldende afspraak over welke maat welke afmetingen heeft. Wat bij de een groot valt kan in dezelfde maatduiding van de andere fabrikant veel te klein zijn. Dat heb ik recent een paar maal ervaren. Ergerlijk vind ik dat. 

Maar mijn ergernissen over het koopproces vallen in het niet bij mijn woede over al die plakkertjes. Zover ik nu begrepen heb, zijn het Qualitätskontrolle stickertjes. Als we het over kwaliteit hebben, dan spreken we Duits, logisch. Voor de garantie van kwaliteit heeft iemand het product gecontroleerd op fout en kapot, en geconstateerd dat dat niet aan de hand is. De sticker is de bevestiging dat het item door mag naar de klant. 

Ik stel me zo voor dat er de godganse dag mensen t-shirts zitten te bekijken op loszittende naden, gaten in de stof, kleurverschillen etc. etc. en dan een stickertje plakken. En dat er verderop mensen de hele dag naar stickertjes zitten te staren voordat ze het item een labeltje geven en vervolgens inpakken in plastic. 

Nou snap ik dat er kwaliteits controle is. Het is een enorme kostenpost als je dit aan de klant over laat - ik zal later nog eens schrijven over een branche waarin dat de normaalste zaak van de wereld is. Maar met alle moderne middelen van nu, moet je dan nog stickertjes plakken?

Dan zijn dit alleen nog maar de stickertjes op kleding. Wat denk je van fruit: bananen, kiwis, appels. Allemaal bestickerd. Wie doe dat, maar bovenal: wat is het nut? Ik zie zo ook wel dat een banaan een banaan is. En als je dan wil onderscheiden vanwege het afrekenen, dan is 1 sticker per tros wel  genoeg. Maar met het moderne zelfscannen zijn stickers echt overbodig geworden, waar ze altijd al een onzinnige verspilling zijn. Ik heb het niet uitgerekend, het lijkt me echter een enorme berg stickers, die allemaal klein zijn en daarom alleen al een milieu risico vormen. Bovenal is het verspilling in alle aard. 

The Devil is in the details. Is dit een detail dat iedereen zo vanzelfsprekend vind dat er geen reuring over is? Statiegeld op blikjes, iedereen aan de zonnepanelen en van het gas af, recyclbare verpakkingen, noem maar op. Vergeten we bij al die grootse acties niet iets? Namelijk dat alle kleine beetjes bijdragen, en dat heel veel kleine beetjes een enorme bijdrage zijn aan het verbeteren van onze omgang met de Natuur (het moet maar een naam hebben). Het gaat hier om HEEL ERG VEEL vervuilende en onnodige stickertjes. Tijd om daar radicaal mee te stoppen. Opzouten met je ouderwetse en vervuilende bedrijfsprocessen, en snel een beetje!

Oh, ik heb overwogen om de kledingfabrikanten aan te klagen voor het stuk gaan van mijn wasmachine. Inderdaad, de pomp zat vol met die smerige plakkertjes. Het kan alsnog, maar ik heb van de nieuwe kleding alle stickers al bij het restvuil gedaan... Vraag me af of ik de enige ben.

Onzin!

 ONZIN!

"De eerste mislukt altijd", zegt men. Over pannekoeken gaat het dan. Maar ik heb het ook al gehoord van een man over zijn oudste kind, en van schilders over hun eerste doek. Nou noem maar op, het is van pannekoeken tot erger gegaan. Het is onzin, natuurlijk is het onzin! Als iedereen elkaar nabauwt en geen vragen stelt, dan is het onzin, daar kun je zeker van zijn. 

Er wordt erg veel onzin verkocht onder het mom van algemeen geldende wetten en regels die er helemaal niet zijn. Het zijn zaken die door veel mensen waargenomen zijn en alleen daarom voor algemeen waar gaan gelden, en dan maar meteen in ALLE gevallen. Het zijn heel veel N=1's. Maar de tegenvoorbeelden hoor je niet, nooit. Vanuit een soort groepsgevoel is het aantrekkelijker om de onzin na te praten. Als maar genoeg mensen dezelfde onzin verkopen, dan lijkt het al snel waar. De mensen die zich aansluiten bij de groeiende groep, die hebben dan het gevoel ergens bij te horen. Het legioen van onzin-roeptoeteraars, hooligans van het ware woord, de kudde van kletsmajoors. Het zijn schapen in een mensenvacht.

Altijd, Nooit, Alles, Niets, Iedereen, Niemand, dat soort absolute woorden signaleren al dat er iets niet in de haak is. De Natuur doet niet aan altijd en nooit. De natuur is grillig, toevalig en willekeurig en bestaat bij de gratie van variatie. Is dus niet van het 'in alle gevallen identiek'. Er zijn niet voor niks zwarte schapen. Dat is een gevolg van het - gelukkig maar - imperfecte karakter van de natuur. Foutjes gebeuren continu en dat is de verzekering dat het leven voortgang heeft. Wat perfect is, dat sterft snel uit of wordt anders wel - met de mens als grootste boosdoener - kapot gemaakt.  

Zelfs in de meest zekere en enig ware wetenschap die er is - de natuurkunde - is men het niet eens over de essentie. Moeten we de fenomenen nu beschrijven met een snaar, of in deeltjes? Men weet het niet en komt er niet uit. De moeder aller wetenschappen dubt al decennia met deze kwestie. Dit gaat om een theorie over ALLES. Daar heb je het al "Alles'! Nou, alles laat zich niet vangen in 1 theorie, net zo goed als dat alle gevallen niet onder 1 noemer zijn te scharen. En daarbij blijft het maar een theorie, een model. Dat IS niet de werkelijkheid, dat IS hoe wij mensen de werkelijk interpreteren en beschrijven. Dat zijn 2 heel verschillende dingen. 

Soms lijkt het er wel op dat de interpretatie eerst komt en in veel gevallen ook het enige is. De meeste (nee niet alle!) mensen hechten aan hun eigen interpretatie (lees waarheid) van de werkelijkheid en doen niet eens moeite om verder te kijken dan hun neus lang is. Gemakzucht, luiheid, arrogantie, noem alle zonden maar op en je vind snel meer dan genoeg mensen die zich daar willens en wetens schuldig aan maken. 

Deze ziekte van het alles in 1 keer willen bevatten, het alles over een kam scheren, is wijdverbreid. Om verder geen moeite te hoeven doen en de uitzonderingen niet in ogenschouw te hoeven nemen. Het is letterlijk een waardeloze manier van beschouwen. Inderdaad waardeloos, omdat er geen waarde wordt toegevoegd, maar afgenomen. Al die gevallen waarin de wet/regel "De eerste mislukt altijd" niet geldt, die worden niet gezien. Het is de macht van de grote getallen, het economisch denken en een uiting van blasé en onverschillig zijn. Het is het typische "we weten al hoe het zit". De ziekte van de volgevretenheid, overmatige luxe en welvaart. De noodzaak tot onderzoek en nuancering is weg, er is geen prikkel meer. 

We noemen het ook wel het fin de siecle syndroom, waarbij angst en hoogmoed, als ook een enorme drang tot -individuele- expressie de toon voert. Door de Y2K problematiek - bij de eerdere overgang naar de 20ste eeuw was er niet zo'n probleem, er waren geen computersystemen en men was nog niet zo kortzichtig en economisch sluw om bewust een fout te introduceren in een weredwijd verspreid product - hebben we dat bij het begin van deze eeuw - millenium wissel! - niet maximaal kunnen ervaren en is dat uitgesteld alsnog gekomen, vanaf zo'n 10 jaar later. Mogelijk dat de angst overheerst en bekende coping bij angst zijn onder andere ontkennen, vermijden en verdoven. We willen één verklaring voor iets dat we niet begrijpen die altijd geldig is, dan zijn we weer gerustgesteld. 

De ziekte van onverschilligheid over mogelijke diversiteit - het alles onder 1 noemer willen vegen - uit zich ook in de manier waarop we - de mensheid bedoel ik dan, maar het gaat uiteindelijk altijd vooral om de klootzakken die de macht en het geld hebben - omgaan met alles van waarde: alles dat niet met geld te koop zou moeten zijn. Wat het in essentie ook niet is, maar velen willen dat niet meer onderkennen. Alles is tegenwoordig GELD, alleen wat valt onder de noemer economisch nut - lees geldelijk gewin - mag er zijn boven al het andere. Zo zag ik recent een film waarin een oliemaatschappij een schikking trof voor 5 miljoen dollar om zo de kosten voor het opruimen van hun troep en de boete voor het vervuilen van de natuur - wat in totaal ging om meerdere miljarden dollars - uit te sparen. En met die paar miljoen kochten ze ook de 'vrijheid' om door te gaan met hun zieke en vervuilende praktijken. Geen strobreed werd ze meer in de weg gelegd en de boer die ze had aangeklaagd vertrok met een bootje naar tropische oorden (letterlijk). Het vernielen van (natuur)waarde is met een koopje toegestaan. 

Ik ben niet zo voor het anderen opdragen wat ze moeten doen. Doe maar je ding en draag dan de consequenties. Helaas zijn we steeds meer het vermogen tot correctie verloren. We spreken elkaar zelden nog aan op fout gedrag. Alsof dat niet meer gepast is en iedereen zelf mag uit maken hoe de wereld ingericht is en hoe we daar 'maatschappelijk' mee omgaan. Mooie boel, er zijn dan 18 miljoen verschillende Nederlanden, de cohesie raakt steeds verder zoek. Dus laat ik dan wel oproepen tot het geven van feedback, elkaar aanspreken op slecht, fout, kwalijk, verstorend en asociaal (=tegen de maatschappij) gedrag en er zelf mee beginnen. Stop nou eens met het rondbazuinen van klinkklare nonsens en begin zelf na te denken! Stelletje schapen.

Overigens is er bij mij nog nooit een pannenkoek mislukt!

Rijk!

Hoog boven mij vanuit het duister klinkt een triomfantelijke grinnik. Ik lig ondersteboven op de trap met mijn hoofd op de vloer en mijn nek in een vreemde knik. Met mijn rechterhand voel ik aan de onderzijde van de achterkant van mijn hoofd, een pijnscheut trekt door mijn lijf. Traag laat ik mijn benen zijwaarts verder de trap afrollen tot ik in foetus houding op de vloer lig. Met een blik in het donker van de trap wacht ik tot er iemand naar beneden komt. Ik blijf liggen en staar. Schuifelende voeten daar in de hoogte maken het wachten verder onnodig. De dader trekt zich terug in het donker, zonder enig ander geluid te maken. Naast de pijn in mijn nek en mijn romp - mijn rug doet vreselijk zeer - is de emotionele pijn ondraaglijk: Iemand heeft mij moedwillig de trap afgeduwd. Het besef dringt langzaam helder door: ik ben mijn leven hier niet zeker. 

De deur naar de keuken zwaait open en met dat mijn moeder de gang instormt schrik ik op uit mijn overpeinzingen. Ik herpak mij, ga snel op mijn hurken zitten en grijp de trapleuning om mijzelf overeind te hijsen. "Wat heb je nu weer uitgespookt", klinkt het berispend. Als een geslagen hond wankel ik langs haar naar de keuken. Zonder iets te zeggen ga ik op het bankje zitten, wachtend tot ze mij een kop thee inschenkt. De Omerta is hier heilig, elk woord van mij kan morgen leiden tot een fatale duw. De rest van de dag praat ik niet. Voor mijn wonden is er geen aandacht. Ze schenkt de thee, doet de melk erbij, een beetje suiker. Dan roert ze overdreven, proeft, en reikt mij de mok. Bah, alweer te lauw, te veel melk én voorgeproefd. Innerlijk walg ik, zonder dat te laten merken. Elk commentaar van mij, elke geuitte behoefte kan leiden tot een berisping, een veroordeling, een uitfoetering, of het minst erge van alles: straf. Zwijgen is hier goud. Ik ben blijkbaar een rijk kind.