De prachtigste praatjes, de meest fantastische verzinsels, uitgekookte uitvluchten, smeuige smoezen, valse voorwendsels, schitterende schijnredenen, extravagante excuses. Ik hoor ze dagelijks, meerdere malen, uit meest onverwachte hoek. Oh, en ik ben zelf natuurlijk meester in het maken van vreselijke verzinsels.
En altijd, echt altijd, zijn het excuses om iets niet te doen, of niet te hebben gedaan. Of nog niet te hebben gedaan. Maar dat nog, dat verandert langzaam in een nooit. Een smoes om iets niet te doen. Om het nooit te doen.
Kunnen we onszelf dan niet ook andersom voor de gek houden? Is het niet beter geen spijt te hoeven hebben omdat we iets wel hebben gedaan? In plaats van gespeeld trots te zijn op het prachtige praatje dat we verzonnen omdat we te lui, te dom, te slap, te laf, te beroerd, te mens waren om iets niet te doen?
"Ik ben op tijd omdat mijn wekker te vroeg afging, ik kon er niets aan doen", "Ik heb wat je me vroeg gedaan, ik kon het gewoon niet laten, ik weet ook niet wat ik had, slechte dag denk ik", "Ja ik bel je nu, dat was ook de afspraak, maar eigenlijk een ongelukje want ik dacht iemand anders te bellen, maar nu ik je toch spreek...".
Het klinkt waarschijnlijk belachelijk, ietwat hilarisch, maar euhh: Probeer het eens!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten