Mijn vrouw en ik zijn de laatste tijd een beetje in onmin geraakt. In een goed huwelijk komt dit voor. Nu hebben wij niet echt een goed huwelijk, ik vraag mij dus af of we voor de toekomst op betere tijden mogen hopen. Om de stress van het dagelijkse te ontvluchten boekten wij een reisje naar het zonnige zuiden, om preciezer te zijn Zuid-Frankrijk. Wij streken neer in een klein dorpje aan de kust niet ver verwijderd van Nice. We hebben ons daar een aantal dagen tegoed gedaan aan spijs en drank. Onze stemming verbeterde met de dag, waar de voortdurend schijnende koperen ploert sterk aan bijdroeg.
Van alleen eten en drinken word je loom en vadsig. Zoals u wellicht weet ben ik nog steeds een sportman in hart en nieren. Mijn lichaam is mijn tempel en ik ben er trots op dat dat op mijn leeftijd een tempel is die gezien mag worden. In de benen was dan ook het motto. Flaneren over de boulevards, kijken en bekeken worden. U kent het, wij kennen het en het wordt al snel saai. Wil je iets anders dan heb je aan de goudkust van Frankrijk een probleem. Hier gaat het nu juist om de vorm, het uiterlijk vertoon. Je mag zo dom zijn als je wilt, voor de duvel niet uit de weg gaan, als je iets te tonen hebt dan begeef je je naar de Cote d' Azur. Boten -de een nog groter dan de ander- borsten -silicoon of echt, ook hier telt het formaat- en bolides -glimmend staal en plastic in een lange file van Monaco tot St. Tropez en weer terug, al gauw een dag reizen, te voet gaat sneller- zijn hier de zaken die er toe doen. Heb je van dat alles niets dan ben je een nul en tel je niet mee.
Op dat flaneren en wandelen was ik dus heel gauw uitgekeken en het voortdurende gelonk van mijn vrouw naar allerhande met goud behangen, stevig behaarde kerels op leeftijd begon mij ook danig te irriteren. Daar kwam nog bij dat mijn vrouw elk boetiekje van binnen wilde bekijken en vond dat zij "we zijn toch op vakantie Jan!" ook elke dag wel iets nieuws nodig had. Het vakantiebudget slonk zienderogen en de opmerking "dan verkoop je toch gewoon de boot" had mijn vrouw beter niet kunnen maken. We waren op vakantie! Om de zinnen te verzetten, begaven wij ons naar Grasse. Het wereldcentrum van de parfum. We brachten bezoekjes aan de industrie en mijn vrouw wilde zich bij elke gelegenheid graag laten overhalen om van ieder luchtje dat ook maar enigszins bij mij in de smaak viel -gelukkig ben ik wat betreft geurtjes erg kieskeurig- meteen een literfles aan te schaffen. Het bleef beperkt tot de aanschaf van een bescheiden hoeveelheid van het een of ander, ik ben de naam ervan alweer vergeten. Voor mijzelf natuurlijk nog wel even wat lekkers voor onder de douche gekocht.
Het leek erop dat de harmonie door deze geurenoverdaad weer enigszins was hersteld. Ik schrijf 'leek'. Wij zochten een restaurantje uit om onze geur- en smaakpapillen te laten bijkomen van de veelheid aan geuren die onze neus had bereikt. Na een stevige maaltijd is een goede wandeling een prima manier om het spijsverteringkanaal op te starten. Nu zijn er in de buurt van Grasse talloze zeer schone tuinen en wij wilden er twee bezoeken. De eerste bevatte een verzameling bloemen die zijn weerga niet kent. Zeer onder de indruk van de kleurenpracht scheen de volgende tuin maar een trieste bedoening. Was het onderhoud bij de eerder bezochte tuin in optima forma, hier leek het wel alsof het beleid was om alles wat groeit en bloeit geen strobreed in de weg te leggen. We hadden het idee in een onkruidentuin terecht te zijn gekomen. Al stonden er bijzondere bomen, door de overwoekeringen van plant en struik werd ons het zicht daarop grotendeels ontnomen. De grond was droog, het gras dor en geel. Een schril contrast met de vorige tuin alwaar het water rijkelijk vloeide om alle groen, groen te houden.
"Doet me denken aan onze tuin", merkte mijn vrouw op. Hoewel ik eerst nog weigerde, brak haar volgende uitspraak "Als je daar eens wat meer aan deed zou het ook zo mooi kunnen zijn als die waar we net waren!" al mijn weerstand. "Waarom o Heer, heeft u de vrouw geschapen met een zo scherpe tong" richtte ik mij tot de Almachtige, pogend het naderend onheil af te wenden. Ik wist wat zou volgen. Ieder weekend van het afgelopen jaar is de tuin onderwerp geweest van heftige discussies die vaak uitmondden in een ruzie-achtige sfeer waarbij verwijten over en weer mijn vrouw -in algehele staat van ontreddering- deden besluiten om een paar dagen naar haar moeder te vertrekken. Telkens komt het erop neer dat ik voor Hendrik Jan de Tuinman moet spelen. Terwijl ik nooit had gekozen voor een huis met een tuin van 250 m2. Het was mijn vrouw die die voorkeur had uitgesproken, en met een grasveld van die afmetingen kan ik leven, niet als die hele tuin vol moet staan met de meest exotische planten en bloemen die ieder hun eigen specifieke aandacht behoeven. Gras! Eens in de week de motormaaier erover, wat gif tegen het onkruid en klaar: voetballen!
Elk jaar in het voorjaar, wanneer het tuinonderhoud weer opgepakt dient te worden, beginnen de discussies weer. Ik vind het fijn om buiten te werken, begrijp mij niet verkeerd lezer. Waar ik mij aan irriteer, en ik zie het overal om me heen, is dat het vaak de vrouw is die een mooie tuin wil, maar op het moment dat er iets aan gedaan moet worden ziek, zwak en misselijk is of net even naar de winkel moet voor een nieuw jurkje of een niemendalletje. Het werk in de tuin komt altijd weer neer op de man. Het idee van een tuinman inhuren, werd door mijn vrouw resoluut van tafel geveegd. Nee, dan kan vrouwlief niet trots zijn op haar mannetje. Belachelijk!!!
De discussie daar in Grasse laaide hoog op. Lelijke woorden vlogen door de lucht, we mochten blij zijn dat we in het buitenland waren, al vermoedde ik in de omstanders wat nederlandse toeristen, te herkennen aan hun typische outfit van kleurig hemd, te grote korte broek en gympen met een 'mickey mouse' uitstraling. Alle frustratie van de afgelopen jaren kwam bij mij nogmaals boven, nu had mijn vrouw niet de mogelijkheid om weg te lopen naar haar moeder, en de auto sleutels waren in mijn bezit. Het was erop of eronder: het eens worden of een scheiding van tuin en bed. Uiteindelijk heeft mijn vrouw toegegeven dat ze het er een beetje bij had laten zitten en het onderhoud van de tuin op mijn schouders terecht was gekomen. We zijn nu we terug zijn meteen begonnen met het tuinonderhoud. Ze helpt mee waar ze kan, al schiet dat niet erg op. Maar goed, ik moet me er dan maar mee troosten dat ik in de afgelopen jaren iets meer ervaring heb opgedaan. Dan gaan we zo nog even naar het tuincentrum om wat graszaad te kopen. Krijg ik toch mijn voetbalveldje!
Van alleen eten en drinken word je loom en vadsig. Zoals u wellicht weet ben ik nog steeds een sportman in hart en nieren. Mijn lichaam is mijn tempel en ik ben er trots op dat dat op mijn leeftijd een tempel is die gezien mag worden. In de benen was dan ook het motto. Flaneren over de boulevards, kijken en bekeken worden. U kent het, wij kennen het en het wordt al snel saai. Wil je iets anders dan heb je aan de goudkust van Frankrijk een probleem. Hier gaat het nu juist om de vorm, het uiterlijk vertoon. Je mag zo dom zijn als je wilt, voor de duvel niet uit de weg gaan, als je iets te tonen hebt dan begeef je je naar de Cote d' Azur. Boten -de een nog groter dan de ander- borsten -silicoon of echt, ook hier telt het formaat- en bolides -glimmend staal en plastic in een lange file van Monaco tot St. Tropez en weer terug, al gauw een dag reizen, te voet gaat sneller- zijn hier de zaken die er toe doen. Heb je van dat alles niets dan ben je een nul en tel je niet mee.
Op dat flaneren en wandelen was ik dus heel gauw uitgekeken en het voortdurende gelonk van mijn vrouw naar allerhande met goud behangen, stevig behaarde kerels op leeftijd begon mij ook danig te irriteren. Daar kwam nog bij dat mijn vrouw elk boetiekje van binnen wilde bekijken en vond dat zij "we zijn toch op vakantie Jan!" ook elke dag wel iets nieuws nodig had. Het vakantiebudget slonk zienderogen en de opmerking "dan verkoop je toch gewoon de boot" had mijn vrouw beter niet kunnen maken. We waren op vakantie! Om de zinnen te verzetten, begaven wij ons naar Grasse. Het wereldcentrum van de parfum. We brachten bezoekjes aan de industrie en mijn vrouw wilde zich bij elke gelegenheid graag laten overhalen om van ieder luchtje dat ook maar enigszins bij mij in de smaak viel -gelukkig ben ik wat betreft geurtjes erg kieskeurig- meteen een literfles aan te schaffen. Het bleef beperkt tot de aanschaf van een bescheiden hoeveelheid van het een of ander, ik ben de naam ervan alweer vergeten. Voor mijzelf natuurlijk nog wel even wat lekkers voor onder de douche gekocht.
Het leek erop dat de harmonie door deze geurenoverdaad weer enigszins was hersteld. Ik schrijf 'leek'. Wij zochten een restaurantje uit om onze geur- en smaakpapillen te laten bijkomen van de veelheid aan geuren die onze neus had bereikt. Na een stevige maaltijd is een goede wandeling een prima manier om het spijsverteringkanaal op te starten. Nu zijn er in de buurt van Grasse talloze zeer schone tuinen en wij wilden er twee bezoeken. De eerste bevatte een verzameling bloemen die zijn weerga niet kent. Zeer onder de indruk van de kleurenpracht scheen de volgende tuin maar een trieste bedoening. Was het onderhoud bij de eerder bezochte tuin in optima forma, hier leek het wel alsof het beleid was om alles wat groeit en bloeit geen strobreed in de weg te leggen. We hadden het idee in een onkruidentuin terecht te zijn gekomen. Al stonden er bijzondere bomen, door de overwoekeringen van plant en struik werd ons het zicht daarop grotendeels ontnomen. De grond was droog, het gras dor en geel. Een schril contrast met de vorige tuin alwaar het water rijkelijk vloeide om alle groen, groen te houden.
"Doet me denken aan onze tuin", merkte mijn vrouw op. Hoewel ik eerst nog weigerde, brak haar volgende uitspraak "Als je daar eens wat meer aan deed zou het ook zo mooi kunnen zijn als die waar we net waren!" al mijn weerstand. "Waarom o Heer, heeft u de vrouw geschapen met een zo scherpe tong" richtte ik mij tot de Almachtige, pogend het naderend onheil af te wenden. Ik wist wat zou volgen. Ieder weekend van het afgelopen jaar is de tuin onderwerp geweest van heftige discussies die vaak uitmondden in een ruzie-achtige sfeer waarbij verwijten over en weer mijn vrouw -in algehele staat van ontreddering- deden besluiten om een paar dagen naar haar moeder te vertrekken. Telkens komt het erop neer dat ik voor Hendrik Jan de Tuinman moet spelen. Terwijl ik nooit had gekozen voor een huis met een tuin van 250 m2. Het was mijn vrouw die die voorkeur had uitgesproken, en met een grasveld van die afmetingen kan ik leven, niet als die hele tuin vol moet staan met de meest exotische planten en bloemen die ieder hun eigen specifieke aandacht behoeven. Gras! Eens in de week de motormaaier erover, wat gif tegen het onkruid en klaar: voetballen!
Elk jaar in het voorjaar, wanneer het tuinonderhoud weer opgepakt dient te worden, beginnen de discussies weer. Ik vind het fijn om buiten te werken, begrijp mij niet verkeerd lezer. Waar ik mij aan irriteer, en ik zie het overal om me heen, is dat het vaak de vrouw is die een mooie tuin wil, maar op het moment dat er iets aan gedaan moet worden ziek, zwak en misselijk is of net even naar de winkel moet voor een nieuw jurkje of een niemendalletje. Het werk in de tuin komt altijd weer neer op de man. Het idee van een tuinman inhuren, werd door mijn vrouw resoluut van tafel geveegd. Nee, dan kan vrouwlief niet trots zijn op haar mannetje. Belachelijk!!!
De discussie daar in Grasse laaide hoog op. Lelijke woorden vlogen door de lucht, we mochten blij zijn dat we in het buitenland waren, al vermoedde ik in de omstanders wat nederlandse toeristen, te herkennen aan hun typische outfit van kleurig hemd, te grote korte broek en gympen met een 'mickey mouse' uitstraling. Alle frustratie van de afgelopen jaren kwam bij mij nogmaals boven, nu had mijn vrouw niet de mogelijkheid om weg te lopen naar haar moeder, en de auto sleutels waren in mijn bezit. Het was erop of eronder: het eens worden of een scheiding van tuin en bed. Uiteindelijk heeft mijn vrouw toegegeven dat ze het er een beetje bij had laten zitten en het onderhoud van de tuin op mijn schouders terecht was gekomen. We zijn nu we terug zijn meteen begonnen met het tuinonderhoud. Ze helpt mee waar ze kan, al schiet dat niet erg op. Maar goed, ik moet me er dan maar mee troosten dat ik in de afgelopen jaren iets meer ervaring heb opgedaan. Dan gaan we zo nog even naar het tuincentrum om wat graszaad te kopen. Krijg ik toch mijn voetbalveldje!
Re-blog van "Belachelijk" onder pseudoniem "Jan Lulder". Uit D'Emiclaer Maggezien d.d. 1-8-2000
Geen opmerkingen:
Een reactie posten