De klim naar de Rosier volgt, de hoogste top. En vanaf hier, het diepste punt, is dat 11 kilometer klimmen. Ruim anderhalf uur dus. Het begint weer te regenen als ik aan het eerste stuk naar La Gleize bezig ben. Twijfelend over de duur van dit buitje rijd ik nog even verder om dan vloekend te stoppen en mijn regenjas weer aan te trekken. Voor de te ontwikkelen hitte bij beklimming had ik die alvast uitgedaan. Ruim honder kilometer heb ik er nu opzitten, al zeven uur onderweg en in het zadel. De vermoeidheid en lichamelijk frustratie van het niet kunnen rusten slaan toe. Ieder klein tegenslagje verandert in een haast overkomelijke ergernis. Het oversteken van de drukkere weg in La Gleize levert een woedeuitbarsting op. Ik vloek en tier op het verkeer, de slechte bebording, het natte wegdek en die verdomde tank op het pleintje naast de weg. Wat een onzin en gedoe hier allemaal! Ik wil in alle rust kunnen fietsen, flikker allemaal toch op!
lees het hele bericht
maandag 24 november 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten