Mijn achterrem zet ik voor de zekerheid wat losser. Na honderd meter fietsen constateer ik dat het niet helemaal goed is gegaan. De zijslag is minimaal, maar het wiel heeft ook een vervelende hoogteslag opgelopen. Na wat heen en weer lopen met de fietsen kan ik het punt markeren. Met de spaaksleutel draai ik de tegenovergestelde zijde wat aan en los ik de plek van de slag. Al bijna een uur ben ik nu bezig met deze ene gebroken spaak. Mijn beslissing is kort en ferm, ik ga doorrijden tot huis met een hoogteslag. Het enige wat er kan gebeuren is dat de slag wat afneemt. De eerste kilometers is het gehobbel uitermate vervelend. Al trappend weet mijn lichaam te adapteren, zoals je ook kunt wennen aan het wonen langs een spoorlijn en je op den duur de nachtelijke goederentrein pas opmerkt als die een dagje overslaat.
lees het hele bericht
zondag 23 november 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten