Maite

"I met her in a bar down in old Madrid
Where you drink sherry and it tastes like wine
See-oh-el-aye vino
She walked up to me and she asked me to dance
I asked her her name and in a dark brown voice she said Maite
El-oh-el-aye Maite ma-ma-ma-ma Maite!"

Zaterdagavond, stapavond. Na een paar biertjes in Cerveceria Alemana, en een inspirerend gesprek met twee roermonders, verhuis ik met erg goede zin naar La Venencia, voor een paar vino's en de drukte. Naast de trap vind ik nog een plaatsje, ik blijf hier een tijdje staan genieten van een palo cortado, een cecina, het geroezemoes dat aanzwelt in de nabijheid van de nacht en het kijken naar alle mooie mensen om mij heen. Hier is het goed, mijn sfeer, mijn plekje. Een groepje stappers is op zoek naar een plekje om te zitten. Wat stoelen verhuizen van het podium naar beneden en weer terug. Antonio verbiedt de verhuizing van zijn meubilair, het moet wel gezellig blijven. Het is druk, lekker druk. Op het podium, achter boven, komt aan de grote tafel een plekje vrij. Ik verhuis van mijn staanplaats, om te zitten en te kunnen schrijven. Het gesprek met Jan en Marga en de drukte hier schenken me de nodige inspiratie. In 10 minuten schrijf ik mijn gedachten leeg in 5, 6 pagina's.

Om bij te komen haal ik een volgend wijntje, net op het moment dat mijn tafelgenoten opstappen. Het groepje dat eerder de stoelendans opvoerde, ziet haar kans schoon, ze invaderen de grote tafel. Mijn bestelling komt eraan, ik neem een tree van de trap en kijk wat er met mijn plekje gebeurt en gebaar naar de verbaasde jongedame dat ik op het hoekje zit en terugkom. Ietwat vertwijfeld wordt er geknikt. Mijn spullen blijven waar ze zijn. Later zal blijken dat er wat ongerustheid was over mijn achtergebleven rugzak, men is hier erg voorzichtig met spullen: bright lights, big city!

Terug op het podium is de tafel gevuld, zes mensen: drie vrouwen, drie mannen. Mijn kant van de tafel is vrij, ik kijk verontschuldigend naar de twee dames links van mijn plekje en de heren aan de rechterkant: "is het goed als ik hier aanschuif", oftewel: "leuk dat jullie bij mij komen zitten!" Ik voorzie meer inspiratie en een gesprek. Ze drinken verschillende wijnen, er komt een fles op tafel. Ik pak mijn spulletjes om verder te schrijven, de dame links van mij kijkt wat ik doe. We raken in gesprek, vanzelf zonder verdere aanleiding. Zo snel mijn spaans en haar engels willen vlotten vliegen de vragen over tafel. Vragen? Vragen??? Ja ze stelt vragen! Veel vragen. Hee, wacht even! Ik was toch degene die hier de vragen stelde?

Maite heet ze, kort voor Maria y Teresa. Ze zijn op stap, zaterdagavond. Zij oorspronkelijk baskisch (!), haar zusje Cristina (let op zonder h!) een biologe die goed op haar grote zus past, vriendin Emma met novio Nils uit Duitsland. Luis, de broer van Emma, en Cesar de ietwat stille artiest, een beeldhouwer. Op twee na allen architecten. Voor ik het weet ben ik in deze groep opgenomen. Ik voel mij weer een beetje student, stappen op zaterdagavond en maar zien waar het eindigt. Het is pas net begonnen, elk onderwerp is goed hier in deze conversatie voor 7. Er komen nog meer flessen op tafel. Het rumoer en de gezelligheid nemen toe. We maken grappen en dagen elkaar uit. De sfeer is uitstekend, dit zijn goede vrienden en ik voel me thuis bij hen.

Vanaf het eerste moment voel ik me op mijn gemak bij Maite. Dat ze net zo vragerig is als ik, vervult me met plezier. In haar ogen zie ik een vuur branden: vertel me hoe het zit, wie ben jij, wat doe je, wat brengt je hier, wat houdt je bezig? Allemaal ook mijn vragen, ik wil snel antwoorden om haar antwoorden te weten. Al pratend maak ik wat aantekeningen, de feitjes die ik ga vergeten. Nu hier schrijvend herbeleef ik het fijne gevoel om opgenomen te zijn in haar vriendengroep. Ze nodigt me uit mee te drinken met hen, Nils schenkt bij. Met eenieder heb ik een korter of langer gesprek. Er is over en weer interesse in en ruimte voor elkaar. We spreken over architectuur, beeldhouwen, wonen, de huizenmarkt, taal, grammatica, kunst, cultuur, de verschillen, de context en het spaanse "ongeveer".

Rond twee uur kondigt Antonio het eind der tijden aan, het licht gaat even uit. We worden geacht ons geld achter te laten en af te taaien. Bij het naar buiten lopen, vraagt Maite me mee te gaan naar Kardomomo, een club waar Gitanos dansen op de flamenco, een happening. Of ik daarvan houd, flamenco. Vraag 724 is dat. Ik hoef niet na te denken, ik loop al mee, het is drie deuren verder. Koud binnen, onze spullen weggestouwd op en in een barkruk, pakt Maite me bij mijn handen en we beginnen te dansen. Heerlijk ongedwongen genieten we van de muziek. Het lijkt alsof dit elke week zo gebeurt. Oude tijden herleven. Nee onzin! Nieuwe avonturen dienen zich aan. Ik voel me opgetild door Maite's ongedwongenheid. Steeds nodigt ze me uit, en telkens is mijn lichaam eerder met reageren dan dat mijn brein een antwoord kan verzinnen. We dansen, omdat het zo is, omdat we hier zijn, samen.

Het eind van de avond komt eerder dan ik wens. Mijn geest is helder ondanks de drank en mijn lichaam voelt relaxed. Dit moment mag langer duren. We krijgen vlak voor sluitingstijd nog een staartje mee van wat Gitanos die zich uitleven op de flamenco, vol vuur wordt er gedanst, gestampt met laarzen en in een opzwepend ritme in handen geklapt. Of je wil of niet, je doet mee, de muziek en de broeierige sfeer geven je lichaam het signaal: dans! Buiten nemen we deel aan een typisch spaans tafereel. Lang delibreren over wat te doen. Voor nu: hoe komen we thuis, voor later: wat doen we morgen. Een derde uitnodiging van Maite volgt. De rastro, zondag om half een. Ze sms't me, morgen. Met drie kussen nemen we afscheid, tot morgen!