Voy al Casa

Ik ben er weer, thuis. Daar waar ik nu weer thuis ben, na twee weken Madrid, waar ik me ook thuis voelde. Het maakt niet uit waar ik ben, ik voel me thuis omdat ik er ben. Ook al voelt het nu even vreemd om niet over Plaza Mayor te kunnen slenteren en te kijken naar alle mensen. Te genieten van het spel dat daar wekelijks wordt opgevoerd door talloze straatspelers. En over een half uurtje mijn dagelijkse wandeling naar de Cerveceria Alemana, vandaag moet ik het missen. Zoals ik veel moet missen omdat ik weer hier ben. Waar het bier weer hollands smaakt en mijn tong een vreemde smaak waarneemt, huh is dit ook bier? En straks later op de avond zal ik zonder vino zijn, niet kunnen staan aan de toog van La Venencia en er een cecina bij bestellen.



Maar ik ben weer thuis, en thuisgebracht door mijn vriend, Lodewijk. Hoe fijn het is om weer te praten met iemand die zo dicht bij je staat. Die je niet je hele verhaal hoeft te vertellen om begrepen te worden. Dit is geweldig thuiskomen, in alle rust gesteund. Ja het voelt goed om er weer te zijn, anders dan toen ik ging. Rijker, veel rijker. En rustiger. Ik heb het gedaan, meegemaakt en er uitgehaald wat ik er nu uit kon halen. En dat is meer dan ik vooraf voor mogelijk hield. Mijn eerste gedachte was: als ik maar in Madrid kom, dan heb ik al veel gewonnen. Het is zoveel meer dan dat gebleken! Ik heb vrienden gemaakt, en ook weer verloren. Gelachen en gehuild. Gesproken, met iedereen. En geschreven, veel geschreven.

De komende weken zal ik nadenken, over alles wat in deze twee weken en de twee maanden daarvoor is gebeurd. Met mij, en met degenen die dichtbij mij staan. En ik zal voor mezelf een balans opmaken. Wat wil ik verder nog? Madrid is mij zo goed bevallen dat ik nu al weet dat ik terug wil. Om te beginnen voor een paar weken. En wie weet voor veel langer. We zullen zien: veremos!