Jubileum

In het kader van "je wordt maar één keer 47 jaar" - al weet je dat met mij nooit - vanaf heden een paar dagen nog nooit eerder gepubliceerd materiaal op mijn blog. Zeg maar "ouwe meuk": stukken die ik schreef en nog niet de moeite waard vond om te laten lezen aan anderen. 

Naast mijn verjaardag vier ik ook mijn eerste 7 jarig jubileum als schrijver (1-11-07). Sinds een paar dagen heb ik de weg naar mijn pen en blog weer hervonden. Dit weekend trof ik in de archieven werk dat met mijn huidige blik prima geschikt is om te tonen. Misschien ben ik toch wat milder geworden!

Veel plezier met het lezen. Commentaar, boe-geroep, aanmoedigingen, applaus en dankbetuigingen zijn welkom. Alsmede opbouwende kritiek. En elke andere ondersteuning, danwel mentaal, fysiek, materieel als financieel!

RobT

Symbolen

Tijdens enkele van de introductieavonden bij Zen.nl was het onderwerp Symbolen. Daar hoorden een paar opdrachten bij. Voor de eerste opdracht was iedereen gevraagd om een voorwerp mee te nemen dat symbool staat voor iets. Ik had een hangertje meegenomen dat ik op mijn fietsreis naar Madrid ergens in een kerkje had aangeschaft. Op dat moment dacht ik dat het symbool stond voor wat ik daarover schreef in de blog over Avioth. En tot dan toe was dat ook zo, vanzelfsprekend. Echter dat veranderde op het moment dat we spraken over symbolen, en ik verder ging nadenken. Toen bleek dit hangertje te staan voor meer dan alleen mijn eerste schreden op het pad van loslaten van mijn vaste overtuiging dat ik niets heb met symbolen en al zeker niet als deze religieus zijn.

In de jaren tussen toen en nu bleek ik - zo kwam ik er op dat moment achter - een hele andere kijk op de wereld en mijzelf te hebben ontwikkeld. Het hangertje was een herinnering geworden aan een tocht naar autonomie, verbinding en competentie. Die ik in 2008 geen van alle - hoe spijtig ook - vond. Na de tocht stopte ik met fietsen, verloor mijzelf fysiek en mentaal en had vervolgens het idee dat ik zonder anderen niets meer kon.
Door het verhaal in de kathedraal van Avioth is het hangertje voor mij verbonden geraakt met de herinnering aan mijn vader. Het kettinkje kocht ik later en vanwege het goudkleurige is het hangertje met kettinkje ook gelinkt geraakt aan mijn moeder, vanwege haar voorkeur voor goud(kleurig).
De verbinding bij het hangertje die ik op die avond bij Zen.nl ervoer, was verworden tot meer dan de gedachte aan mijn overleden ouders. In een flits zag ik dat het hangertje symbool stond voor dat wat mede mij bepaalde. De opvoeding die ik gekregen had, waarin mij ook werd bijgebracht dat symbolen, en dan met name van de katholieke soort, slechte dingen waren. En op dat zelfde moment kon ik die overtuiging laten varen.

Voor een volgende avond luidde de opdracht om een herkenbaar symbool in je huis van de 'eigen' plek te halen. Om te zien wat het doet met jou en de mensen die je huis bezoeken. In mijn woonkamer hangt, nee hing, werk van een IJslandse fotografe. Het is een wat bizar tafereel dat het best te typeren valt als Psycho. Ik had er niet bij stilgestaan dat het voor anderen misschien aanstootgevend zou kunnen zijn. Inmiddels hing het er al zo'n dikke vijf jaar, en het viel mij zelf niet meer op. Symbool? Voor mij was het meer een gedachte aan iets uit het verleden. Een symbool voor iets dat geweest is. Ik had hoegenaamd geen gevoel meer bij het zien van deze foto.

Het kostte me dan ook weinig moeite om het weg te halen. Ik heb het boven in een kast gezet. Zodat het helemaal uit het zicht is. De eerste dagen viel vooral de lege plek op. Sommigen vonden het jammer dat het weg was, ze keken er graag naar. Anderen waren het met me eens dat het een wat angstaanjagend beeld is. Zij vonden het wel prettig dat het weg was.
Nu ik hier zo zit te schrijven, kijk ik steeds even naar de leegte die de foto heeft achtergelaten. Ik heb het werk niet meer teruggehangen. Het bevalt me wel om het niet meer te zien, de leegte is aangenaam. Een belangrijkere motivatie om het niet terug te hangen is dat wat er tevoorschijn kwam toen ik de lijst van de muur tilde. Op de muur achter de foto had ik destijds een briefje geplakt met daarop de titel en naam van de fotografe van het werk.

Die titel is "What you don't know can indeed hurt you."

2 essenties van Zen, daar wil ik elke dag wel aan herinnerd worden.

Zen

Al een paar maanden doe ik aan Zen-meditatie. Nou ja doen, het is meer dat ik elke week aanschuif bij Zen.nl in Amersfoort voor een korte overpeinzing en uitwisseling, gevolgd door 2 maal 20 minuten meditatie, een loopmeditatie en een theeceremonie. 

De eerste 5 maanden behelsde dit een introductie cursus. Zeg maar de inleiding tot Zen-meditatie. Wat het is, hoe het werkt en wat het doet. Met elke week een heuse huiswerkopdracht die je - hoe zen ook - naar eigen inzicht invult. Sinds september neem ik deel in een doorlopende groep. Ik ben zoals je dat noemt, gevorderd. Zelf merk ik daar hoegenaamd niks van. De rituelen zijn nog hetzelfde, hoewel iets strakker - we zijn gevorderd! En ook de indeling van de avond is nog gelijk. Aan de inhoud veranderde er verder ook niet veel. De leidraad van de avonden komt wederom uit een boek. En gaat over Zen Meditatie. Uiteraard!

Wekenlang had ik het idee om er de brui aan te geven. Dat het me thuis niet lukt om te mediteren, dat zit me niet in de weg. Het ware beter dat ik dat wel deed, en tegelijk gaat ook op dat alles helpt, al is het slechts eenmaal in de week bij Zen.nl zitten mediteren. Nee, dit idee begon op te komen toen ik steeds meer irritatie voelde over bepaalde onderdelen van deze avonden.

Zo worden er van tijd tot tijd doelen gesteld voor een langere periode. Dit is een belangrijk onderdeel in deze traditie. Het zat me vanaf het begin niet lekker om hieraan mee te doen. Ik kwam voor Zen Meditatie en de enige behoefte die ik had was mediteren, stil zitten en aanvaarden wat er is. Het liefst in gezelschap van anderen. Dit was precies wat ik bij Zen.nl vond. Totdat er iets met doelen kwam. Het stond me tegen om te gaan kwantificeren en kwalificeren. Geen zin in, teveel gedaan, moe van, genoeg van gehad. De eerste keer heb ik daar dan ook niet aan meegedaan. Nou ja, mij sluw aan ontrokken. In september heb ik - heel Zen - mij er wel aan overgegeven om te ervaren wat het werkelijk met me doet. En er zo misschien achter te komen wat ik nu precies heb - of juist niet heb - met doelen stellen.

Aan het eind van de Meditatie is er elke keer een thee ceremonie. In het begin vond ik dit een leuke en welkome afwisseling van het stilzitten en in jezelf gekeerd zijn. Je mag tenminste eens wat doen, al is dat niet veel meer dan een kopje pakken, neerzetten, oppakken, met thee laten vullen, neerzetten, oppakken, leegdrinken, weer neerzetten, oppakken en weer teruggeven. En dat allemaal dan op een heel specifieke manier.
Inmiddels had ik de hele theeceremonie wel zo'n beetje in mijn hoofd en vingers. En toen begon de irritatie. Vooral aan de hoeveelheid thee in mijn kopje, en de temperatuur van de thee. Te veel en te heet! Vrijwel altijd. En dan vind ik het hier en nu nog jammer dat ik niet ALTIJD kan zeggen. De laatste maand wil ik het liefst voor de theeceremonie vertrekken. Om dit vervelende moment maar niet te hoeven meemaken. Ja meemaken, want van ervaren kan ik tot nogtoe niet echt spreken. Het is een be-proe-ving!

Het is niet moeilijk te bedenken wat andere zen-beoefenaars denken bij mijn irritatie. Ten eerste: dit is de bedoeling. En ten tweede: gefeliciteerd met deze doekha! En misschien nog wel meer, maar hé, ik ben pas net gevorderd he!

Begrijpen

Gisteren dacht ik dat ik het snapte. En dat doe ik ook wel. Toch lees ik terug en denk dan: ik heb de kern niet geraakt, dit snap ik alleen en verder niemand. Mijn boodschap komt niet over. Oei, boodschap.

Wat ik maar zeggen wil, is dat ik gewoon niet begrepen kan worden, net als ieder ander. En hoe meer pogingen ik doe om wel begrepen te worden, hoe lastiger dat gaat worden. En lachwekkender, of irritant(er), of gewoon heel vervelend.

Dus moet ik maar stoppen met schrijven over wat me bezighoudt. Wat ik denk, voel, ervaar. Wat me opvalt, me verbaast, verwondert. Kwaad maakt. Dat wat me ontroert, boeit, raakt. Dat waar ik hoe dan ook een emotie of gedachte bij heb. Dat wat ik doe.

Nou euhh, nee! Behalve dat laatste dan want vertellen dat ik vandaag ga hockeyen en met wie en hoe laat, tja dat is niet boeiend.

In elk geval ben ik er nog niet uit, wat het schrijven betreft. 3 jaar bijna niet schrijven vond ik vervelend, belemmerend, irritant, beklemmend, bedreigend, ont-menselijkend, onverdragelijk en stom tegelijk. En ontzettend klote dat ik daar toen niets aan kon veranderen.

Om dan toch nog even terug te komen op die tekst van gisteren. Nu ik blijkbaar nog niet besloten heb of ik blijf schrijven, of niet.

Het is goed mogelijk dat ik zelf niet goed begrijp hoe moe ik doorgaans ben (was?). Zo moe dat mijn hele lichaam bij alles wat te doen staat NEE zegt. Steeds harder. Uit een simpel gegeven: er is geen energie voor meer dan slapen en eten.

Dat idee is onvoorstelbaar voor een gezond en fit mens dat "moe zijn" ziet als iets waarbij je nog heerlijk een avondwandeling maakt. En andersom: in mijn moeheid kon ik niet zien, voelen óf bedenken hoe het is om energie voldoende te hebben voor alle normale activiteiten.
Het gevoel dat ik nu een paar dagen heb als ik iets gedaan heb: ik kan nog wel iets doen. Dat had ik niet, en ik kon me er ook niets bij voorstellen. Hoe onvoorstelbaar is het op zo'n moment dat je de hele dag in touw kunt zijn...

En nog heb ik het idee dat dit niet zegt wat er in mij leeft. Misschien past dat gevoel ook beter in een tekening, of een theaterstuk, een schilderij, een beeldhouwwerk. Of... een liedje?

Altijd Moe!

Het irriteerde mij mateloos dat ik niet kon uitleggen wat het betekende dat ik altijd moe was. Vaak voelde ik mij helemaal niet begrepen. En echt goed snappen dat anderen mij niet konden begrijpen deed ik niet. Ik wilde zo graag een keer horen: ik snap het niet wat er met je is, maar het is ok. In plaats daarvan kreeg ik vaak vragen, adviezen, meningen, goede bedoelingen. 

Nu, nu ik mij een paar dagen energieker voel, nu begin ik het te voelen. Nu snap ik wat anderen niet konden snappen. Omdat ik beide kanten nu ken, en voel. Ik weet hoe het is om mij zo moe te voelen dat alles teveel is. En tegelijk zie ik nu ook hoe het is om zoveel energie te hebben dat je de hele dag alles kunt doen wat in je opkomt. Dat je bedenkt naar de winkel te willen en dat je dat dan al aan het doen bent.

Nu pas zie ik waarom niemand in mijn omgeving mijn gevoel herkende. Mijn gevoel van totale uitputting. Het continue gevoel van overleven. Het gevoel van 'alles is teveel' en ik heb alleen maar tekort aan energie. Voor anderen is jouw pijn, jouw gebrek, jouw gevoel, geen werkelijkheid. Het bestaat niet echt, het is een verhaal van een ander. Wat je niet voelt, is er niet.

Zojuist deed ik - met mijn hernieuwde energie - de afwas. Oh nee, ik keek er alleen maar even naar en ik had'm al gedaan. Stond er niet bij stil dat het een klusje was. Voorheen zag ik de afwas en droop af naar de bank. Het "zeker weten" dat dat kleine beetje afwas mij zo zou vermoeien dat ik verder niks meer zou doen die dag, maakte me al moe. De gedachte aan de vermoeidheid die zou volgen deed me steeds instorten. Bij alles, op elk moment van de dag. Zelfs slapen was vermoeiend, omdat ik er niet van uitrustte. Maar niet slapen was net zo goed geen optie.

Jarenlang kreeg ik van alle kanten telkens te horen dat ik vooral moest gaan bewegen. Wandelen, fietsen, zwemmen. In balans en rustig aan. In de beginperiode deed ik dat braaf, uit het geloof dat het zou werken. En steeds kwam ik bedrogen uit. Ik werd niet fitter. Nee, ik voelde mij vermoeider dan eerder. En daarbij gefrustreerd en verdrietig. En depressief, omdat ik dat wat ik zo graag doe, eigenlijk niet meer kon: lekker sporten of genieten van een wandeling.

Bewegen was een voortdurend gevecht. Een opgave. Meer nog van de geest dan van het lichaam. Ik heb mezelf gedwongen, geforceerd, om toch maar weer naar buiten te gaan. En tegelijk voelde ik de mentale weerstand, mijn gedachten die steeds meer gingen van "dit is goed voor je" naar "dit is fnuikend, stop hiermee".

Ik ben blij dat ik op een gegeven moment heb gekozen voor rust. Niet meer fietsen, zwemmen of wandelen. Het laten voor wat het is. En iedereen die mij die oh zo goed bedoelde, maar ongevraagde en zeer ongewenste, adviezen gaf, die sprak ik vanaf dat moment tegen. Eerst voorzichtig, en stilaan steeds duidelijker en standvastiger.
Dat is het begin van de verandering geweest. Ik heb gevoeld dat mijn lichaam iets anders nodig had, zonder dat ik wist wat dat precies was.

Het Gevoel Energie

Al een paar dagen voel ik me anders dan normaal. Nou ja, dan voorheen. Hmmm nee, dan dat ik mij eerder vaak voelde, of eigenlijk altijd al voelde. Ja sinds een paar jaar dan.

Dinsdag begon het, tegen de avond. Ik had een shot vitamine D genomen en sinds maandag volg ik een heel strikt dieet. Dat dieet is bedoeld om mijn darmen rust te gunnen, ze te herstellen en te ondersteunen en te zorgen dat essentiele voedingsstoffen weer worden opgenomen.

Al een jaar of twee heb ik ernstige vitaminen tekorten en geregeld last van diarree. Ook voel ik me vrijwel voortdurend doodmoe en slap en futloos. Ik slaap veel. Heel veel. En als ik het in mijn bol krijg om eens wat te doen - een lichte wandeling, een voorzichtig fietstochtje - dan slaap ik daarna nog veel meer. Na elke inspanning, hoe klein ook, lig ik dagen uitgeput op bed.

Ergens in 2008 is dit begonnen. Soms ging het eens wat beter, een dag of twee, langer hield dat dan niet aan. Ik zwom, wandelde en fietste en telkens na een periode van een maand of 2, of 3 etc. moest ik daarmee stoppen omdat ik mij helemaal uitgeput voelde. In het najaar van 2010 begon ik me nog ellendiger te voelen, als een uitgewrongen vaatdoek.

Ik bleef van alles ondernemen, theatercursus, schrijfcursus, pianoles, een workshop, een training, vrijwillegerswerk. En voelde mij daarbij steeds minder fit. Ik probeerde mijn fysieke inspanningen te beperken tot een minimum om maar voldoende energie te hebben voor de leuke dingen. Alhoewel leuk: met zo weinig energie zijn de leuke dingen ook een opgave. Een grote opgave. Na het fietstochtje naar de stad voor mijn cursus, was ik vaak te moe om nog volop deel te kunnen nemen. Of te prikkelbaar om in alle rust mee te doen.

Beetje bij beetje, in het tempo waarmee een sluipwesp zijn prooi nadert, verloor ik het plezier in alles. Mijn vermoeidheid, mijn fysieke pijnen - sinds 2007 heb ik chronische hoofd en nekpijn - mijn lusteloosheid, mijn gebrek aan concentratie en aandacht en mijn onvermogen om mijzelf nog te motiveren in actie te komen, brachten mij langzaam bij de afgrond tussen leven en dood. Ik was mijn wilskracht aan het verliezen, ik wilde niet meer leven als dat alleen maar betekende dat ik aan het overleven was. Overleven waarvoor? Om te overleven?

En nu sinds een dag of drie, heb ik een gevoel in mijn lijf van energie. Een prikkende, tintelende, springerige energie. Zo'n energie die je wil laten rennen en huppelen. Energie waarvan je zin krijgt om iets te doen, energie die je voortdurend laat weten dat je leeft. Euhh, wat is dit???

Misschien een vage herinnering aan een gevoelsspoor uit een ver verleden. Ken ik dit? Ja, het moet haast wel. Ik kan me niet voorstellen dat ik 47 ben geworden zonder ooit dit gevoel van LEVEN eerder te hebben ervaren. Het moet haast wel dat ik tot een paar jaar geleden dit gevoel regelmatig, misschien wel vaak of haast altijd had. Dat het zo vanzelfsprekend was dat ik er niet bij stil stond.

Het is heerlijk om mij zo te voelen. Ik sta er haast elk moment bij stil. Niet om te weten of het er nog is. Nee, juist om het ten volle te ervaren, het te laten stromen in mijn lijf. En ik hoef er niets mee te doen. Misschien uit angst dat als ik ga fietsen, rennen en zwemmen, dat het zo weer 'op' is. Al geloof ik daar niet in. Dit gevoel is echt, en is er later ook weer. Misschien niet continu, maar dat ben ik gewend: het is er jaren niet geweest. En nu weer wel. Het gevoel is terug! Dit gevoel, dat ben ik!