De afgelopen jaren ben ik ziek geweest. En met de kennis van nu veel zieker dan ik zelf kon weten of bedenken. Wat me in die periode het meest belemmerde was een enorme vermoeidheid. Hoe belastend en beperkend die is, valt niet uit te leggen. Je moet er geweest zijn om er een gevoel bij te hebben, om de impact daarvan te kunnen overzien. Toen ik daarin zat kon ik me niet voorstellen hoe het is om een 'normale' dag door te maken: vroeg in de ochtend opstaan, de hele dag je ding doen en pas in de late avond naar bed, elke dag opnieuw. Ik had er geen idee meer van hoe dat voelt, omdat ik het al zolang niet meer had ervaren.
Mijn leven bestond de afgelopen jaren uit 'energie besparen'. Elke minuut van de dag wegen hoeveel energie beschikbaar is en of dat genoeg is om te doen wat ik van plan ben. Of dat nou mijn tandenpoetsen is, of naar de stad fietsen. 24/7 heb ik in deze jaren mij beziggehouden met energiebesparen. En eigenlijk klopt die term niet, want er viel niets te besparen. Bij alles wat ik deed, putte ik uit een al leeggetrokken accu. Ik reed op de reserve, van de reserve, van de reserve. In een lege benzinetank is slechts wat damp over, daar ga je niet echt hard van vooruit...
Door de enorme beperking in energie, heb ik heel veel 'normale' dingen niet meer kunnen doen. Mijn sociale kringetje werd kleiner en kleiner. Vrienden raakten op afstand of verdwenen voorgoed. Er was onbegrip, er waren oordelen. Ik zal vast mensen teleurgesteld hebben, doordat ik geen contact meer opnam, of regelmatig afspraken op het laatste moment afzegde. En ook ik ben teleurgesteld. Mijn beeld van vriendschap is de laatste jaren danig op de proef gesteld en bijgesteld. Door de ervaring van de pijn van het verlies van zoveel mooie contacten ben ik gelouterd en zijn mijn verwachtingen afgenomen. Ook mijn waarden en normen heb ik kunnen bijstellen. Vooral die over en voor mijzelf.
"Anything that doesn't kill you makes you stronger."
Deze uitspraak heeft me jarenlang mateloos geirriteerd. Liever was ik nog dood dan dit te geloven. Nu sta ik op de brug en voel dat de afgelopen periode me gebracht heeft waar ik zolang naar verlangd heb, zonder te weten hoe dat precies eruit zou zien of aan zou voelen. Ja, nu kan ik volmondig zeggen: deze periode waarin ik me hopeloos, hulpeloos en reddeloos verloren heb gevoeld, waarin ik steeds weer kwam op het punt dat ik het leven wilde beeindigen, heeft me 'sterker' gemaakt. Met name in de zin van het geloven in 'mijzelf' en het hervinden van 'mijzelf' en weer contact maken met mijn kern, dat wat voor mij het allerbelangrijkste is.
"When my music's playing, my world gets bright."
Mijn leven bestond de afgelopen jaren uit 'energie besparen'. Elke minuut van de dag wegen hoeveel energie beschikbaar is en of dat genoeg is om te doen wat ik van plan ben. Of dat nou mijn tandenpoetsen is, of naar de stad fietsen. 24/7 heb ik in deze jaren mij beziggehouden met energiebesparen. En eigenlijk klopt die term niet, want er viel niets te besparen. Bij alles wat ik deed, putte ik uit een al leeggetrokken accu. Ik reed op de reserve, van de reserve, van de reserve. In een lege benzinetank is slechts wat damp over, daar ga je niet echt hard van vooruit...
Door de enorme beperking in energie, heb ik heel veel 'normale' dingen niet meer kunnen doen. Mijn sociale kringetje werd kleiner en kleiner. Vrienden raakten op afstand of verdwenen voorgoed. Er was onbegrip, er waren oordelen. Ik zal vast mensen teleurgesteld hebben, doordat ik geen contact meer opnam, of regelmatig afspraken op het laatste moment afzegde. En ook ik ben teleurgesteld. Mijn beeld van vriendschap is de laatste jaren danig op de proef gesteld en bijgesteld. Door de ervaring van de pijn van het verlies van zoveel mooie contacten ben ik gelouterd en zijn mijn verwachtingen afgenomen. Ook mijn waarden en normen heb ik kunnen bijstellen. Vooral die over en voor mijzelf.
"Anything that doesn't kill you makes you stronger."
Deze uitspraak heeft me jarenlang mateloos geirriteerd. Liever was ik nog dood dan dit te geloven. Nu sta ik op de brug en voel dat de afgelopen periode me gebracht heeft waar ik zolang naar verlangd heb, zonder te weten hoe dat precies eruit zou zien of aan zou voelen. Ja, nu kan ik volmondig zeggen: deze periode waarin ik me hopeloos, hulpeloos en reddeloos verloren heb gevoeld, waarin ik steeds weer kwam op het punt dat ik het leven wilde beeindigen, heeft me 'sterker' gemaakt. Met name in de zin van het geloven in 'mijzelf' en het hervinden van 'mijzelf' en weer contact maken met mijn kern, dat wat voor mij het allerbelangrijkste is.
"When my music's playing, my world gets bright."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten