Contrast

Het is druk in mijn hoofd, allerlei gedachten passeren in hoog tempo de revue voor mijn geestesoog. Woorden, zinnen, flarden, stemmen, buitelen over elkaar heen om mijn aandacht te vangen. Ze slingeren, verweven en kruisen elkaar. De kluwen rolt verder en zwelt aan en zwelt aan. Toch is het aanzwellen geen opmaat voor iets, nee het gaat maar door. In een paar seconden zit ik zelf gevangen in deze kluwen, en is mijn geestesoog het middelpunt geworden van deze aandacht- en rustverslindende bal van alles wat er aan impulsen in mijn hoofd aanwezig is. Het lijkt erop alsof de opgeslagen woorden, beelden, gedachten, gevoelens etc. allemaal tegelijk naar mijn waarnemingscentrum worden gestuurd. Help! Het overspoelt me en tegelijk blijf ik de dingen doen die er gedaan moeten worden. Echter zonder aandacht, want die is gevangen in de kluwen van mijn interne prikkels.

Ik loop door mijn huis, zet koffie, knoop een vuilniszak dicht, drink een glas water, neem mijn preparaten, ga naar het toilet, zet de PC aan, kijk of er mails zijn, ga nog een keer naar het toilet, leg een shirt klaar voor zometeen, spoel een fles om voor straks, maak mijn tas klaar en... Dan merk ik op dat het warm is in de woonkamer. Ha, de kluwen heeft even een glimpje aandacht vrijgegeven aan mijn warmtesensor zodat die iets kan opmerken.

Meteen daarna is al mijn aandacht weer gevangen in die bol, die brei, die interne waas, die storm van alles wat ik in mijn leven al eens gezien en gehoord heb... Ja, vooral gehoord, want mijn geheugen is voornamelijk auditief! Wat is het DRUK in mijn hoofd, verschrikkelijk druk. En ik merk het nog amper op, want het gaat al een half uur zo. Vanaf dat ik onder de douche stapte begon dit theater van de aandachttrekkerij - elke dag hetzelfde riedeltje. Het lijkt wel een constant schouwspel. Maar dan eentje met niet één podium, nee er zijn talloze podia, en ze wisselen elkaar in hoog tempo af. Op sommige momenten is mijn aandacht gericht op een tiental schouwspelen tegelijk.

"Warm, het is warm." Als een automaat wandelt mijn lichaam, met mij en al die poppenkast in mijn hoofd naar de achterdeur. De gedachte 'de deur klemt' komt op. Mijn lichaam zet zich schrap en als de sleutel is gevonden, in het slot is gestoken en is omgedraaid, duwt het met volle macht en een voet tegen de onderkant de deur met een stevige zwaai open. Mijn lichaam stapt over de drempel de tuin in.

Alsof ik in een flits ben geteletransporteerd naar een ander universum, verstomt direct al het rumoer in mijn hoofd. De stilte is overweldigend, de rust is heilzaam en helend. Mijn mondhoeken gaan omhoog in een volle glimlach, ik voel weer wat er is, in mijn lichaam en buiten mij.

RobT 2014

PS Niet eerder heb ik zo helder dat mijn huis mij stress en spanning brengt. Al vele malen eerder heb ik proberen te verwoorden hoe dat zit, of waardoor het komt. Ik kan het niet uitleggen, ik kan het alleen aan mezelf laten zien. Al maanden zoek ik vaker de rust buiten huis, en vind ik die ook. Nu vanochtend, met dit heldere contrast is het zeer duidelijk. Voor mij is dit voldoende om te weten: in mijn huis zal ik onrustig zijn.