maandag 24 mei 2021

WeerZeik

Dat godverdommese geklaag over het weer...

"Heb jij dit weer besteld?"
Hij komt binnen met woeste stappen en schudt de druppels van de armen van zijn jas. Opeens staan er twee vierkante meter aan Johan in het nu toch wel kleine halletje van mijn tussenwoning.

"Huh?
"Ja, het regent al de hele morgen, bah, bah, bah!"

Heb ik dit weer besteld, denk ik bij mijzelf, wat is dat voor een vraag. Moet ik daar antwoord op geven? Wat is dit?

"Eh, nou het is maar regen, toch?"

"Maar regen?!" brult hij met zijn baritonstem, die van de kale betonnen muren van het halletje terugkaatst.
"Maar regen!?" 
"Ik ben vanochtend al drie keer natgeregend. Bah, bah, bah! En straks moet ik ook weer terug, da's dan vier keer!"

Gezellig zo, denk ik en doe de deur naar de woonkamer open.

"Nou, eh, doe je jas maar op een haakje en hang 'm aan de voordeur, dan kan ie een beetje uitdruipen."

Na zijn jas trekt ie ook nog zijn schoenen uit, die gaan met veel geweld de hoek in. Hij stormt achter mij de woonkamer in, stoot bijna zijn hoofd aan de deurpost en richt zich dan midden in de kamer helemaal op om zich uit te rekken.
Ik deins ongemerkt achteruit, plots is het even heel erg donker in de kleine woonkamer. Iets in mij schrikt, een oergevoel om weg te rennen komt op, help een beer!

Van mijn kalme toestand van 5 minuten geleden is niks over. Lekker lezend in een boek met een warm kopje thee, mijn benen onder een dekentje op de rode bank, af en toe een beetje mijmerend naar buiten starend, probeerde ik me zo goed mogelijk voor te bereiden op het naderend bezoek.

Ik stel vast dat het allemaal niks heeft geholpen, ik ben een paniekaanval nabij en intern kook ik over van woede.

woensdag 29 april 2020

Wakker Worden

En opeens ben ik er weer. Zomaar midden op de dag na een flauw voorjaarsbuitje, loop ik in mijn tuin. Kijken of het groen al verder gegroeid is sinds gisteren. Traag komt het besef dat ik 'er weer ben'. Lopen gaat zonder moeite. Ademen kost geen aandacht. Energie is geen issue. Ik sta stil in mijn tuin en geniet van geuren, de frisse en een beetje zoete lucht die mijn aandacht naar de sering stuurt. Ik ben er weer, ik hoef mezelf niet te forceren om te lopen, om iets te doen, om wat onkruid te wieden. Er is geen moeite voor de gewone dingen, niet constant de gedachte om toch maar weer even te gaan liggen. De misselijkheid treedt niet elke minuut op de voorgrond, ik hoef niets weg te duwen, niets te bedekken. Er is geen storend en zeurend gevoel meer. Het gevoel moe is even helemaal weg. Ik ben er weer.

Vóór vrijdag was ik er sinds half januari elke dag 'weer'. En ook al was ik soms moe, dan had dat een duidelijk aanwijsbare reden: hard gewerkt. En op die momenten kon ik precies op tijd stoppen om nog energie te hebben voor zelfzorg: wassen, koken, douchen, boodschappen. Het ging als 'vanzelf'. Of zoals anderen zeggen: normaal. Maar voor mij was het niet normaal, want al jaren is mijn normaal: moe. Niet wetend wanneer er energie is om iets te ondernemen. Tot half januari. Sindsdien ging het steeds makkelijker. En hoewel ik niet gewend ben geraakt aan het dagelijkse gevoel van energie genoeg om het leuk te vinden iets te doen, het genieten daarvan was er steeds. Ik ervaar het als een wonder, iets bijzonders. Want zoveel jaren was dat gevoel er niet. Zo veel jaren dat ik ook geen herinnering meer had van het gevoel dat dingen als vanzelf gaan. Mijn normaal van moe was de status quo, mijn homeostase, mijn uitgangspunt. Ja bijna mijn: zo ben ik nu eenmaal. Alsof het in steen gebeiteld stond dat ik altijd moe zou zijn en dat alles veel moeite zou kosten en dat ik maar weinig werk verzet zou krijgen. In elk geval niet zoals ik het anderen van mijn leeftijd zie doen.

En vrijdag was dat nare gevoel er 'opeens' weer. Doodmoe, misselijk, koortsig, zweterig. Zonder inspanning al uitgeput. En met de gedachte dat er nog iets zou 'moeten', de moed al verliezen om nog iets te ondernemen. Op de bank, in bed, onderuit op een stoel. Alles was weer te veel: koken, wassen, douchen. Ja zelfs opstaan van de bank leek een enorme opgave. En was dat ook, want vermoeiend.

Wat de fuk is er gebeurd? Dat ik opeens weer zo moe was en ziek eigenlijk ook. Of ziek en daardoor moe?

Eten, iets van eten. Maar wat? Ik ben er nog niet uit. Heb ergens bij iemand een 'gezond' gebakje gegeten en niet het vermoeden dat ik daar deze klachten van heb gekregen. Maar een andere verklaring heb ik niet. En wat er precies in dat gebakje zat, dat weet ik nog niet, het onderzoek loopt.

Voor nu: ik ben er weer doorheen en ga met hernieuwde moed verder op de ingeslagen weg. En ondertussen: vooral oren en ogen open houden en verleidingen buiten de deur houden. Ik zeg: opzouten met je bitterbal!

zondag 8 september 2019

Nooit meer

Nooit meer

Nooit meer samen Morse kijken,
Nooit meer ach godskens,
Nooit meer genieten van Toon.

Nooit meer Stoofschotel,
Nooit meer die Appeltaart,
Nooit meer draadjesvlees.

Nooit meer Annie MG,
Nooit meer Ja zus nee,
Nooit meer Fars Mesjeur.

Nooit meer Kok,
Nooit meer Foto Kabinet,
Nooit meer Keunigin,

Nooit meer alles in het midden,
Nooit meer sal reg kom,
Nooit meer de ander op 1.

Nooit meer.

vrijdag 14 april 2017

Melancholisch in Madrid

Niet eerder gepubliceerd
Geschreven op 14 december 2007


Vandaag wil het even niet, ik ben melancholisch, nee triest, verdrietig en teleurgesteld en een beetje eenzaam. Desondanks heb ik erg genoten van een paar mooie en leuke momenten. Het opstaan vanochtend, na twee dagen vroeg naar bed en niet in La Venencia te zijn geweest vanwege een keelontsteking, voelde ik mij weer goed en sterk. Ja nog een kuchje hier en daar en wat misselijk, maar opgeladen voor een zware dag. Things to do, people to see. Vandaag ga ik Sadi fotograferen, ze zit in mijn klas, is 22 jaar en erg fotogeniek. Dinsdag in de klas heb ik al een foto van haar gemaakt en zelfs ik ben tevreden, als dat niets zegt...

Daarna op school een pakketje uit Nederland! Geweldig leuke verrassing, bedankt Sas, het doosje puilde meteen uit van geluk. En dan in het Italiaans, ik dacht terug aan die tijd dat jij daar verbleef en wij soms uren aan de telefoon hingen. Mooi om dat moment vanochtend in de klas even te herinneren met mijn lerares, Espe. Het helpt me nu om mijn grootste emotie van deze dag opzij te schuiven. Er aan denkend moet ik toch weer huilen. Het is teveel op dit moment. Emotie op emotie. Alles tegelijk. Ja ik leef, de momenten van bezinning zijn de laatste dagen er amper geweest. Ik ben druk en het voelt heel goed, nu schakel ik terug en schrijf weer, om mijn gedachten te ordenen en mijn gevoel de ruimte te geven die nodig is.

De afgelopen dagen: ik schrijf er nog over, later als ik weet wat ze voor me betekenen. Nu zit ik nog midden in een verhaal waarvan ik zelf niet weet welke rol ik speel en wat de plot is. Ja het leven is onvoorspelbaar en ik geniet ervan. Maar hier nu al over schrijven, nee het verhaal moet nog rijpen, later, volgende week misschien.

Hier en nu, vandaag. Espe, mijn lerares. Ze is leuk, alternatief, ruimdenkend maar ook hangend aan oude cultuur. Ze houdt van taal en daar hebben we een klik, we zijn verliefd op dezelfde grammaticale structuren en genieten van de fonologie van het spaans. Ze is prettig in het contact en heeft humor, we begrepen elkaar bij het eerste oogcontact en vanaf de eerste dag dat ik les van haar had, voel ik me bij haar thuis. Als een vriendin die ik een tijdje niet gezien heb. Vanaf dinsdag vorige week bracht ik elke dag bonbons voor haar mee, de eerste maandag deelde ik een stukje van mijn chocolade met haar toen het lesonderwerp over eten ging. Ze vertelde me dat ze gek is op chocola, donkere chocola. Ik bracht haar chocolade hartjes en ze koesterde ze met twee handen, alsof het engeltjes waren, ja ze is ook nog eens heel lief.

Ik vroeg haar mee uit eten, vorige week. Ze had het druk maar zei geen nee. Volgende week, dan vertel ik je wanneer. Het is volgende week en ik heb het nogmaals gevraagd, via een kaartje, in het spaans, naturalmente, ze spreekt 1 woord engels: "no". Voor de goede orde: ze heeft een vriend, ja ik bederf de spanning, bewust. Zo voelde het voor mij vorige week ook, slim van haar om dat meteen te laten vallen. Gisteren zou ze antwoorden op mijn verzoek, ik hoorde niets van haar. Aan het eind van de middag spraken we kort, ze kon niet, heeft het te druk, teveel aan haar hoofd, dingen te doen. Wanneer ik terug kom, dan gaat ze met me eten, ik schud mijn hoofd en zeg veremos: we zullen zien. Bozig loopt ze weg.

Ik accepteer haar nee, maar begrijp het niet. 's Avonds denk ik erover na, ik kan geen reden verzinnen waarom ze niet zou willen. Ik moet het haar vragen. Vandaag na de les, we gaan even apart zitten in een leeg klaslokaal, de deur dicht. Onder vier ogen vraag ik het: "is er een culturele reden waarom je niet met me kunt uit eten?", ze antwoord nee. "Ik ga met je uit eten, nu kan het niet." Nogmaals: "Is er misschien een regel op school dat je niet mag uit eten met studenten?", zelfde antwoord: "nee, want ik ga vaker met studenten op stap, geen probleem". Derde vraag: "Wil je me vertellen waarom nu niet, en wel in februari? Ik wil het graag begrijpen."

Ze vertelt, en ik huil. Haar vader krijgt vandaag de uitslag van een onderzoek. Mogelijk wordt er darmkanker vastgesteld. Dan zal ze meteen naar huis gaan, bij haar familie zijn. Ik begrijp het en leg een troostende hand op haar schouder. Ze zegt me dat ze nu niet kan en wil huilen, ze is op school en moet sterk zijn. Dat ik het niet aan mijn klasgenoten moet vertellen. Ze wil er niet mee geconfronteerd worden. Ik vertel haar over Co en mijn nog onverwerkte verdriet over Hait. Ze troost me door te zeggen: het is OK dat je huilt. Ze is mijn vriendin, hier en nu. En dat zeg ik haar ook, "ik mag je erg graag en daarom kwam ik naar je toe, om te weten wat er aan de hand is". Ik wens haar veel sterkte we gaan weer verder met de dag.

Nu hier zittende en schrijvende in de kantine van de school, loopt Espe 1x voorbij om naar de wc te gaan. Ze raakt mijn schouder even aan, en de tranen rollen weer over mijn wangen. Opeens zijn alle andere zaken die mij bezighielden niet meer belangrijk. Net als een paar weken geleden in Appelscha bij de begrafenis van Tristan's vader, voel ik nu mee met haar verdriet en verwerk ik weer een stukje van mijn eigen. Ik ben haar erg dankbaar dat ze dit met mij wilde delen. Ik ben alweer een stapje verder. Er zullen er nog vele volgen. Muchas Gracias, Espe. Yo te queiro mucho!

zaterdag 24 december 2016

Gezellig!


Wat is dat toch met gezelligheid? Wanneer is het gezellig en wat is er voor nodig? Vrouwen zijn vaker in de weer met “het gezellig maken”. Voor mannen is dit helemaal niet nodig: zet twee mensen bij elkaar en het is al gezellig. Hoef je niets voor te doen. Bij vrouwen is het een ritueel, het lijkt alsof ze iets buiten zichzelf nodig hebben om het gezellig te mogen vinden. Gewoon gezellig zonder er iets voor te doen lijkt voor hen niet te bestaan. Nee, kaarsjes, gedempt licht, iets speciaals om te eten, wat bijzonders om te drinken, de juiste temperatuur, een dekentje, een leuk boekje – ja vrouwen kunnen het ook gezellig hebben als ze alleen zijn! – allemaal instrumentarium voor vrouwen om het gezellig te ‘maken’. Voor mannen is dit totaal onbegrijpelijk. Het streven naar gezelligheid is voor hen net zoiets als het streven naar ademhalen. Overbodig gedoe: het is gewoon gratis en zonder extra moeite aanwezig. Gezelligheid voor mannen is iets zo vanzelfsprekends dat ze argwaan krijgen als het woord genoemd wordt. Als vrouwen het hebben over “het even gezellig maken”, of uitspreken dat het “toch zo gezellig is”. Voor mannen is er dan stront aan de knikker, want waarom iets benoemen dat zo vanzelfsprekend is? Nee, voor mannen hoeft al dit gedoe niet waar gezelligheid voor vrouwen niet zonder schijnt te kunnen. Als het aan mannen lag was het gewoon altijd gezellig!

zaterdag 28 juni 2014

Hebben

"Materialisme is mij vreemd", zegt mijn vriend. "Met spullen heb ik niks, ik hoef niets te hebben.
Hij heeft overigens een vriendin en een kind en een boek geschreven en allemaal grote ideeën. En hij gelooft. Waarin precies dat is mij niet duidelijk, maar wel dat het belangrijk voor hem is om "het geloof" te hebben.
"Hoe niet-materialistisch is het hebben van iets niets tastbaars eigenlijk?"