woensdag 27 november 2013

Hij komt niet!

Hij komt, hij komt,
de lieve goede Sint.
Ook dit jaar nog,
verschijnt hij toch,
maar niet als ieders vrind.

Want menig hart,
heeft moeite met het zwart,
van Pieterbaas,
't is al te dwaas,
'tvervult de Sint met smart.

De een wil niet,
een zwarte Zwarte Piet.
De ander niet,
dat iemand hem verbiedt,
te spelen zo als
hij dat wil
al doet dat ook verdriet.

O jee, O jee,
daar klinkt een ach en wee.
Maar nee, maar nee,
daar gaan wij niet in mee.
Die Pietietie,
is zo foetsie.
Bij Sint doet ieder mee.

En volgend jjaar
dan kome de Sint niet weer.
Als ieder kind,
hoe klein of groot
je wegduwt van de boot.

Want zeg nu zelf,
hoe zielig ben jij dan?
Wanneer je niet,
speelt samen met de Piet.
Al is ie wit,
zwart blauw of groen,
of heet ie Kees of Henk, Westbroek.

woensdag 13 november 2013

Hoe? (Deel 2)

Het was een maand zonder vooruitgang, terwijl ik zag dat mijn vriendin met veel plezier planteneter was geworden. De vraag kwam op: waarom bij haar wel en bij mij niet? Ze refereerde eraan dat het Atkins achtige dieet voor haar niet werkte, maar voor mij in 2000 wel. Zou het niet zo zijn dat het uitsluiten van zetmeel (de kern van Atkins) voor mij goed is en voor haar niets uitmaakt? En dat zij daarom van het plantendieet de vruchten plukt en ik niet omdat er nog zetmeel in zit?

Een video van een arts die vertelde over de schadelijkheid van ALLE gluten schudde mij verder wakker. Ik at mogelijk inderdaad nog de verkeerde dingen. Begin oktober las ik over leaky-gut en was diep geschokt. Ik kon me niet voorstellen dat zoiets überhaupt aan de hand kon zijn. De gedachte daaraan is voor mij vergelijkbaar met het beeld dat iemands arm word afgerukt. Het idee maakte me een week lang onpasselijk. Ik was ziek van het idee zo ziek te zijn.

Vanaf dat moment at ik niets meer met gluten. Totaal Gluten Vrij (TGV) noem ik mijn dieet. Ik begreep ineens dat mijn gevoel dit al had aangekondigd toen ik las over Coeliakie en welke producten dan nog wel te eten zijn. Op internet zag ik dat die net zo goed gluten bevatten. En dat begreep ik toen al niet. Dat bepaalde gluten wel ziekmakend zouden zijn en andere niet. En dat je er dan alleen maar Coeliakie van kon krijgen, of intelorant voor kon zijn. Na de video was het mij wel duidelijk. Totaal Gluten Vrij.

Met het idee dat 2 weken voldoende moet zijn om de darmwand te herstellen, hoopte ik ook na 2 weken resultaat te ervaren. Goed, ik gaf mezelf een maand. Een maand proberen, als het niet helpt, dan is het toch iets anders. Of dit én iets anders. Ik las over dieeten bij leaky gut, vond informatie over ontgiften en ontslakken, verdiepte me in het GAP syndroom en bijbehorende dieet, en stelde een lijst voor mezelf op van dingen die nog pasten in mijn eetpatroon, en dingen die absoluut verboden waren. Ik ontdekte dat er veel meer te eten is dan ik tot dan toe tot mij had genomen. En ik at altijd al heel divers en gezond!

Belangrijkste verandering in mijn eetpatroon is dat ik begonnen ben met het maken en eten van bouillon. Dagelijks 2 tot 3 koppen vóór het ontbijt, nadat ik al thee heb gedronken. Verder eet ik nog steeds planten: heel veel groenten, 3 keer per dag. Ik eet geen fruit meer, behalve bessen, bramen, frambozen en aardbeien. Ik eet weer vlees en vis en schaaldieren. Elke dag 2 tot 3 zachtgekookte eieren. En heel veel verschillende verse kruiden. Oh en chocola, van die hele zwarte. Het enige wat ik aan rijk zetmeelhoudend voedsel eet is aardappel (patat, chips) en zoeteaardappel. Ik ga dat de komende tijd nog afbouwen.

Met dit alles dacht ik: ik ben er, rustig afwachten, nu gaat het beter worden. Tot ik dinsdag 30 oktober een vitamine D-shot nam en mij 's avonds energieker voelde. Zo'n shot had ik deze zomer ook 2 keer gehad. Met soortgelijk effect: de avond na inname kreeg ik het gevoel dat ik een pepmiddel had genomen. Iets meer energie en een geagiteerd, gejaagd gevoel. Dat was nu anders. De dag erna voelde ik me ook energieker, en eerder niet. Daarbij kwam dat de energie voelbaar en inzetbaar was, te doseren. Het opgejaagde was er niet, alleen meer spanning in mijn spieren, de dwang en noodzaak om te bewegen. Eigenlijk wel lekker dus! Dat gevoel hield een dag of 3 aan, in het weekend werd het wat minder en na het weekend was het vrijwel weg.

De komende maanden neem ik nog 2 keer een vitamine D-shot. Mogelijk schuif ik dat moment wat naar voren, als ik me erg moe begin te voelen. In elk geval kan ik dan bepalen in hoeverre de verandering is toe te schrijven aan het opheffen van een tekort aan vitamine D. Uiteraard ben ik dan weer wat verder met mijn dieet, wie weet hoeveel dat nog gaat helpen. En wie weet zijn er nog andere heel bepalende factoren, waarvan ik nu nog onvoldoende weet heb om ze te beïnvloeden. De toekomst blijft onzeker. En zo hoort het ook!

dinsdag 12 november 2013

Hoe? (Deel 1)

Dan heb je zo'n analytisch brein en dan gaat dat ook meteen aan de slag: hoe kan het nou dat ik 'opeens' weer mijn energie terughad? De eerste dagen heb ik heel bewust daar niet aan gedacht. Nee, juist vooral genoten van hoe alles weer 'vanzelf' ging, en ik weer kon schrijven en zoveel op een dag doen als ik anders niet in een week voor elkaar kreeg.

Toen na een paar dagen, zo na het eerste weekend, het grootste effect van de verandering was uitgewerkt. Op het moment dat de gewenning optrad. Waar ik merkte dat ik 's ochtends met wat meer moeite mijn bed uitkwam. Dat ik lichtjes bespeurde dat het afwassen een opgave werd. Zo mijn wilskracht moest worden aangesproken om mij zover te krijgen op de fiets te klimmmen voor een boodschap. De teksten niet meer in mijn hoofd ronddansten om geschreven te worden. Mijn moeite met formuleren van woorden en zinnen de kop weer opstak. Toen ik bemerkte dat ik het ene woord dacht en het andere schreef, zoals eerder. Ja toen begon ik na te denken.

Wat heeft nu geholpen bij de verandering in energie? Hoe werkt het bij mij eigenlijk?

Die tweede vraag houdt mij al jaren bezig. In alle momenten dat ik mij te moe voelde ook maar iets voor elkaar te krijgen, bleef ik nadenken over het hoe. Hoe komt dit zo? Heel veel analyses hebben de revue gepasseerd. En evenzovele mogelijke aanpakken, oplossingen, strategieen. Waarvan ik er een heleboel heb uitgeprobeerd. Die allemaal op zich faalden. En ook daar waar ik er velen tegelijk bij elkaar toepaste, leek ik geen stap verder te komen.

Misschien schrijf ik nog wel eens over wat ik deze afgelopen jaren allemaal aangepakt heb. En hoe dat is verlopen. En wat ik ervan vond. Voor nu houd ik het even bij de recente gebeurtenissen. Het is zoveel prettige om nu in het nu te zijn!

Ergens eind augustus - ik weet niet meer waardoor het kwam - bekeek ik een paar video's van de planteneter. Al een paar weken liep ik weer rond met het idee om mijn voedingspatroon aan te pakken. Ik had net een intake voor de een of andere therapie achter de rug en kon daar niet terecht. Het idee dat een ander voedings patroon misschien iets zou betekenen voor mijn energie niveau is mij niet onbekend. In 2000 volgde ik een dieet om mijn hypoglykemie en aanverwante vermoeidheid aan te pakken. Toen met veel succes.

De Planteneter vertelde me wat ik zelf onbewust ook al wist: anders eten is je anders voelen. Met veel enthousiasme begon ik met smoothies. Terloops kreeg ik ook de bevestiging dat gluten misschien niet zo'n goede voedingsstof is. Ik vermeed vanaf die dag alle gluten die in verband worden gebracht met Coeliakie. Op zoek naar vervangers heb ik vervolgens allerlei dingen gegeten waarvan ik niet wist dat het bestond. Boekweit, gierst, Teff, quinoa, etc. Wat het wat makkelijker een aangenamer maakte, was dat mijn vriendin vol enthousiasme meedeed aan dit dieet. Ze had vlak daarvoor op mijn aanraden een Atkins achtig dieet gedaan. Dat is het dieet dat mij in 2000 zo goed was bevallen. Voor haar deed het echter helemaal niks. Ze voelde zich er niet beter door. Bij het plantendieet veranderde dat al snel, dit was het voor haar.

Na een maand planteneten - ik at bijna geheel vegetarisch - merkte ik hoegenaamd geen verandering. Ik was nogsteeds doodmoe, had nog steeds gemiddeld 4x per week diarree, en voelde me slap en lusteloos. Het enige fijne was dat ik door dit dieet allerlei dingen was gaan maken en eten waar ik daarvoor nooit aan had gedacht. Voorheen moest ik niets van soep hebben. "Dat is geen eten", heb ik altijd geroepen. Nu maakte ik pompoensoep of courgettesoep en at daar smakelijk van! Vooraf aan dat plantendieet had ik me voorgenomen het een maand te proberen. En dan te stoppen, of nog radicalere middelen te nemen.
later meer...

maandag 11 november 2013

Vino Tinto - Mateo

In het internet feuilleton Vino Tinto verschijnt vandaag:

NIEUW!
Hoofdstuk 6: Mateo

De volgende delen zijn al eerder verschenen:

Hoofdstuk 1, deel 1: Louis
Hoofdstuk 1, deel 2: Luis
Hoofdstuk 2: Ana
Hoofdstuk 3: Gasteiz
Hoofdstuk 4: deel 1: Dolorosa
Hoofdstuk 4: deel 2: Dulcinea

zondag 10 november 2013

Vino Tinto - Corse

Spaans Baskenland 2008, een koele afrekening in een bar, een ontvoering en een vlucht. De hoofdpersoon is betrokken in een spel van bedreiging, verraad en de bescherming van een geheim. Een jaar eerder breekt in een groep vrienden de paranoia uit wanneer één van hen onder verdachte omstandigheden overlijdt in een politiecel. Wie is er schuldig aan deze vermoedelijke moord? Wie moet er voor boeten en wie zoekt steun bij wie? Wat is het verband tussen de dode in de cel en de moord in de bar? In een internet feuilleton vertelt RobT het verhaal van Luis & Ana, broer en zus, beide geboren uit een Catalaanse moeder en Baskische vader.

NIEUW! Vandaag verschijnt: Hoofdstuk 5: Corse


zaterdag 9 november 2013

Toontje

"Weet je waarom?", begon hij voor de zoveelste keer. "Nou? Geef eens antwoord!"
Onrustig wiebelt hij met zijn voet heen en weer. Ik ken het trekje, ken hem allang. Ik weet wel hoe het werkt. Als ik nu erop in ga dan, dan houdt het niet meer op. Zolang ik hem ken, erger ik me aan dit toontje, dat eigenwijze. En nog steeds weet ik niet hoe er zo op te reageren dat het ophoudt.
"Stop nou een keer met die irritante vragen! Verdomme, Thijs! Ik ben het zat."
Hij trekt een grimas op zijn gezicht, een frons.
"Wat flik je me nou? Je hoeft niet zo uit te vallen! Ik vraag je alleen maar naar het waarom."
"Ik weet het niet en ik wil het ook niet weten! Als jij het wel weet, dan hoef je het mij niet meer te vragen!"
Woest ben ik. Ik spring op van de stoel en stampvoet het kantoortje uit.

"Hé lieverd, waar ga nu naar toe?", roept hij me na.
"Rot op lul, ik ben je zat, het is uit! Hoor je? Het is uit! Uit!"
Over het gravel loop ik zigzaggend tussen de autowrakken door, richting het hek van het sloopterrein. Weg van hier, ik moet weg van hier.
Buiten het hek staat de grote Mercedes van de baas van Thijs. Hij mag er al weken in rijden nu Mr. Li in de Verenigde Staten is. En dat heeft het allemaal alleen maar erger gemaakt, nu denkt ie ook nog dat híj de baas is. Met bijbehorend agressief, arrogant en asociaal gedrag.
Als ik het portier van mijn Corsa open, staat ie opeens naast me.
"Ga nou niet weg, schatje." Het geslijm is weer begonnen.
"Rot op Thijs, ik ben je zat, je gedoe, je geslijm, je zaakjes, je familie..."
"Wat is er mis met mijn familie!", bitst hij me toe. Hij grijpt me bij de kraag van mijn leren jasje en trekt me naar zich toe.
"Laat los", slis ik in zijn oor. "Nu!"
Verderop loopt een koppel agenten te slenteren. Zonder echt hun aandacht op ons te richten houden ze ons in de gaten.
Z'n greep verslapt, ik ruk de kraag uit zijn handen, open het portier en stap in. Z'n hand gaat naar de bovenkant van het portier. Bruusk trek ik het portier dicht.
"Verdomme bitch!" schreeuwt hij uit terwijl hij zijn arm woest op en neer zwaait.
Ik start en met gierende banden schiet ik van het trottoir weg. De agenten draaien traag hun lichamen in Thijs' richting.

vrijdag 8 november 2013

Ik gebied: Geniet!


Sinterklaas die ouwe zak,
zit al jaren onder de plak,
bij de pieten van het geld,
die raken nooit eens uitgeteld.

Wacht nu niet op wat je krijgt,
ga halen waar je hart naar hijgt.
De droom verschuiven van vandaag,
naar morgen is een grote plaag.

Genieten start waar verlangen stopt,
Is morgen gisteren dan is het op.
De tijd gegeven is beperkt,
en al voorbij wanneer je 't merkt.

Just do It!

donderdag 7 november 2013

Vogeltje

Je fladdert niet, je vliegt niet meer.
Je gemankeerde vlucht,
brengt je in een flauwe spiraal
langzaam naar de grond.

Je merkt niet dat je daalt, dat je valt.
Je energie neemt traag af,
bezwerend blijf je vragen,
duwen, trekken.

Je slaap is kort, je neemt geen rust
De dagen zijn lang en onoverzichtelijk.
Niet één, twee, maar eerder vijf of wel tien
afspraken op een dag.

Je put je uit, je blijft in touw.
Elke overpeinzing breek je af,
met een huppel, met een lach.

Je loopt op het randje,
vliegen doe je al lang niet meer,
al denk je zelf van wel.

We zien je gaan, duikelen.
Onze waarschuwingen sla je klapwiekend in de wind.
Het enige wat je nog verplaatst is lucht.

Uit Lier

Een voloptueuze dame uit Lier,
die zocht een man met ballen en spier.
Waar zij ook keek,
ze trok enkel bleek,
op al dat gebral en gebier.

woensdag 6 november 2013

Kus

Stoer wil jij een plekje dat bezet is, vooraan in de bar. Ik leid je naar achteren, het rustige deel. We moeten praten. Privé: onder ons.
"Wat wil je" zegt ze, en maakt meteen haar wens kenbaar: "ik neem warme chocolademelk en taart".
"Ik ga je nu niet vertellen wat ik werkelijk wil" probeer ik haar nieuwsgierigheid te voeden.
Mijn gedachten vervolgen: Wat ik wil, wat mijn lijf mij vertelt, dat toonde ik hiervoor al in de kledingzaak waar ik even je lippen aanraakte met mijn duim. Zogenaamd omdat er een vlekje in je lipgloss zat.
En voordat we gaan zitten wil ik je kussen. Geen onschuldige kus op je wang. Ik voel een heftig verlangen je lippen zacht en vochtig te beroeren met de mijne. Ik zeg het niet. Mijn verstand beveelt mijn gevoel te wachten.

Wanneer we zitten pak ik je hand om contact te maken. Ik wil dichtbij je zijn. Bij het bestellen grappen we dat je zowel van chocola als van koffie heel onrustig kan worden. De trap achter je op en neer rennen, dat is jouw manier om van je overtollige energie af te komen, zeg je.
Ik vertel je dat ik het nog nooit op een trap heb gedaan. Meteen kruis jij je armen voor je borst. We praten over flirten, ik open het gesprek met mijn gevoel voor jou. Je vraagt me hoever dat gaat en deinst even terug van het antwoord. Het is je teveel. Ik pak je hand en je veert weer terug naar mij.
"Ik ben veel te oud voor jou", is de reactie die ik al zo vaak van je hoorde.
Het irriteert me dat je jezelf daarmee zo beperkt. Of doe je het juist om jezelf te beschermen? Om niet verder na te hoeven denken over wat dit is. De spanning tussen ons twee, onmiskenbaar ook door jouw flirtigheid versterkt. De stap verder, of terug wil je niet maken. Precies hier aan deze kant van het randje lopen. Ik probeer je erover heen te trekken, je een uitspraak te ontlokken. Weer vergroot jij de afstand door zover mogelijk achterover in je stoel te gaan zitten. Je bespiedt me vanachter je koffiekopje dat je met beide handen stevig vasthoudt.

"Zie je mij als een gevaar?" probeer ik haar weer wat dichter bij me te krijgen. Haar ogen slaan neer. Dan staart ze kort naar de muur. Ze kijkt me niet direct aan wanneer ze zegt: "Ik zie wel wat je doet", en plots verandert haar gezicht in een grote glimlach. Ik schrik van de verandering van haar gezichtsuitdrukking, speelt ze dit?
Ineens heeft ze bedacht hoe ze mijn ontboezemingen gaat pareren, onschadelijk maken.
"Maar ik doe niet mee aan je spelletje, oh nee!"
Nu probeert ze voluit te lachen, licht zenuwachtig vervolgt ze: "Je bent aan het experimenteren, hè? Maar daar pas ik voor. Op mij moet je niet uitproberen, je hebt me te hard nodig om te reflecteren. Dat zou dan niet meer kunnen."
Ze heeft het gezegd, tevreden glimlachend leunt ze nu achterover. De rust keert terug in haar lijf en gezicht.
Ben ik aan zet? Vraag ik mezelf af. Of komt er nog wat?
"Je bent te teer, te zacht, je hebt niet echt veel meegemaakt", ze probeert een wig te drijven door een verschil te benadrukken. "Je hebt niet in de straat geleefd, geen ervaring met de zelfkant van de samenleving."
Ze gist maar wat, ze vult in op basis van wat ze ziet, niet wat ze weet. Ik denk, maar zwijg, dit laat ik aan haar over.
"Nee mannetje, lief mannetje, ik zou je verdrukken, je bent niet sterk genoeg voor mij".
Ze bezweert haar eigen onzekerheid. Langzaam begin ik te glimlachen. Haar gezicht betrekt, de ogen donker, haar gelaatskleur zweemt naar grijs. Pas nu bemerkt ze wat ze net deed.

Hier is mijn moment.
"Wil je nog weten wat ik opschreef toen jij net naar de WC was? Over wat ik wilde vragen op het moment dat we hier gingen zitten?" handig verschaf ik haar een vlucht uit het mentale doolhof dat ze net aan het bouwen was. Haar gezicht klaart ineens op, nieuwsgierigheid is haar andere kern.
"Ja?" grote ogen kijken mij aan, ze zit op het puntje van haar stoel. "Ben je er nu klaar voor om het te vragen?"
"Kun je het aan, denk je?"
"Twijfel je daaraan? Natuurlijk! Kan! Ik! Het! Aan!"
Een korte pauze om haar opwinding nog wat te voeden en ik vertel haar wat ik voelde:
"Ik wilde je kussen", een paar seconden stilte en dan: "Hartstochtelijk op je mond."
Ze verschiet van kleur en begint meteen te lachen:
"Wat lief, dat is een mooi compliment" een moment van twijfel, ze schuift haar stoel naar achteren en gaat klaar staan voor een kus, de lippen getuit.
"Je mag me kussen" zegt ze met een knipoog.
Ik ga voor haar staan en kus haar op de mond, haar lippen blijven gesloten en vormen een strakke streep. Ze wil mijn kus niet ontvangen.
Een vergissing, ze is niet klaar voor mij. En toch wilde ze er voor me zijn. Is dit haar moederinstinct?

Jubileum

In het kader van "je wordt maar één keer 47 jaar" - al weet je dat met mij nooit - vanaf heden een paar dagen nog nooit eerder gepubliceerd materiaal op mijn blog. Zeg maar "ouwe meuk": stukken die ik schreef en nog niet de moeite waard vond om te laten lezen aan anderen. 

Naast mijn verjaardag vier ik ook mijn eerste 7 jarig jubileum als schrijver (1-11-07). Sinds een paar dagen heb ik de weg naar mijn pen en blog weer hervonden. Dit weekend trof ik in de archieven werk dat met mijn huidige blik prima geschikt is om te tonen. Misschien ben ik toch wat milder geworden!

Veel plezier met het lezen. Commentaar, boe-geroep, aanmoedigingen, applaus en dankbetuigingen zijn welkom. Alsmede opbouwende kritiek. En elke andere ondersteuning, danwel mentaal, fysiek, materieel als financieel!

RobT


dinsdag 5 november 2013

Symbolen

Tijdens enkele van de introductieavonden bij Zen.nl was het onderwerp Symbolen. Daar hoorden een paar opdrachten bij. Voor de eerste opdracht was iedereen gevraagd om een voorwerp mee te nemen dat symbool staat voor iets. Ik had een hangertje meegenomen dat ik op mijn fietsreis naar Madrid ergens in een kerkje had aangeschaft. Op dat moment dacht ik dat het symbool stond voor wat ik daarover schreef in de blog over Avioth. En tot dan toe was dat ook zo, vanzelfsprekend. Echter dat veranderde op het moment dat we spraken over symbolen, en ik verder ging nadenken. Toen bleek dit hangertje te staan voor meer dan alleen mijn eerste schreden op het pad van loslaten van mijn vaste overtuiging dat ik niets heb met symbolen en al zeker niet als deze religieus zijn.

In de jaren tussen toen en nu bleek ik - zo kwam ik er op dat moment achter - een hele andere kijk op de wereld en mijzelf te hebben ontwikkeld. Het hangertje was een herinnering geworden aan een tocht naar autonomie, verbinding en competentie. Die ik in 2008 geen van alle - hoe spijtig ook - vond. Na de tocht stopte ik met fietsen, verloor mijzelf fysiek en mentaal en had vervolgens het idee dat ik zonder anderen niets meer kon.
Door het verhaal in de kathedraal van Avioth is het hangertje voor mij verbonden geraakt met de herinnering aan mijn vader. Het kettinkje kocht ik later en vanwege het goudkleurige is het hangertje met kettinkje ook gelinkt geraakt aan mijn moeder, vanwege haar voorkeur voor goud(kleurig).
De verbinding bij het hangertje die ik op die avond bij Zen.nl ervoer, was verworden tot meer dan de gedachte aan mijn overleden ouders. In een flits zag ik dat het hangertje symbool stond voor dat wat mede mij bepaalde. De opvoeding die ik gekregen had, waarin mij ook werd bijgebracht dat symbolen, en dan met name van de katholieke soort, slechte dingen waren. En op dat zelfde moment kon ik die overtuiging laten varen.

Voor een volgende avond luidde de opdracht om een herkenbaar symbool in je huis van de 'eigen' plek te halen. Om te zien wat het doet met jou en de mensen die je huis bezoeken. In mijn woonkamer hangt, nee hing, werk van een IJslandse fotografe. Het is een wat bizar tafereel dat het best te typeren valt als Psycho. Ik had er niet bij stilgestaan dat het voor anderen misschien aanstootgevend zou kunnen zijn. Inmiddels hing het er al zo'n dikke vijf jaar, en het viel mij zelf niet meer op. Symbool? Voor mij was het meer een gedachte aan iets uit het verleden. Een symbool voor iets dat geweest is. Ik had hoegenaamd geen gevoel meer bij het zien van deze foto.

Het kostte me dan ook weinig moeite om het weg te halen. Ik heb het boven in een kast gezet. Zodat het helemaal uit het zicht is. De eerste dagen viel vooral de lege plek op. Sommigen vonden het jammer dat het weg was, ze keken er graag naar. Anderen waren het met me eens dat het een wat angstaanjagend beeld is. Zij vonden het wel prettig dat het weg was.
Nu ik hier zo zit te schrijven, kijk ik steeds even naar de leegte die de foto heeft achtergelaten. Ik heb het werk niet meer teruggehangen. Het bevalt me wel om het niet meer te zien, de leegte is aangenaam. Een belangrijkere motivatie om het niet terug te hangen is dat wat er tevoorschijn kwam toen ik de lijst van de muur tilde. Op de muur achter de foto had ik destijds een briefje geplakt met daarop de titel en naam van de fotografe van het werk.

Die titel is "What you don't know can indeed hurt you."

2 essenties van Zen, daar wil ik elke dag wel aan herinnerd worden.

maandag 4 november 2013

Zen

Al een paar maanden doe ik aan Zen-meditatie. Nou ja doen, het is meer dat ik elke week aanschuif bij Zen.nl in Amersfoort voor een korte overpeinzing en uitwisseling, gevolgd door 2 maal 20 minuten meditatie, een loopmeditatie en een theeceremonie. 

De eerste 5 maanden behelsde dit een introductie cursus. Zeg maar de inleiding tot Zen-meditatie. Wat het is, hoe het werkt en wat het doet. Met elke week een heuse huiswerkopdracht die je - hoe zen ook - naar eigen inzicht invult. Sinds september neem ik deel in een doorlopende groep. Ik ben zoals je dat noemt, gevorderd. Zelf merk ik daar hoegenaamd niks van. De rituelen zijn nog hetzelfde, hoewel iets strakker - we zijn gevorderd! En ook de indeling van de avond is nog gelijk. Aan de inhoud veranderde er verder ook niet veel. De leidraad van de avonden komt wederom uit een boek. En gaat over Zen Meditatie. Uiteraard!

Wekenlang had ik het idee om er de brui aan te geven. Dat het me thuis niet lukt om te mediteren, dat zit me niet in de weg. Het ware beter dat ik dat wel deed, en tegelijk gaat ook op dat alles helpt, al is het slechts eenmaal in de week bij Zen.nl zitten mediteren. Nee, dit idee begon op te komen toen ik steeds meer irritatie voelde over bepaalde onderdelen van deze avonden.

Zo worden er van tijd tot tijd doelen gesteld voor een langere periode. Dit is een belangrijk onderdeel in deze traditie. Het zat me vanaf het begin niet lekker om hieraan mee te doen. Ik kwam voor Zen Meditatie en de enige behoefte die ik had was mediteren, stil zitten en aanvaarden wat er is. Het liefst in gezelschap van anderen. Dit was precies wat ik bij Zen.nl vond. Totdat er iets met doelen kwam. Het stond me tegen om te gaan kwantificeren en kwalificeren. Geen zin in, teveel gedaan, moe van, genoeg van gehad. De eerste keer heb ik daar dan ook niet aan meegedaan. Nou ja, mij sluw aan ontrokken. In september heb ik - heel Zen - mij er wel aan overgegeven om te ervaren wat het werkelijk met me doet. En er zo misschien achter te komen wat ik nu precies heb - of juist niet heb - met doelen stellen.

Aan het eind van de Meditatie is er elke keer een thee ceremonie. In het begin vond ik dit een leuke en welkome afwisseling van het stilzitten en in jezelf gekeerd zijn. Je mag tenminste eens wat doen, al is dat niet veel meer dan een kopje pakken, neerzetten, oppakken, met thee laten vullen, neerzetten, oppakken, leegdrinken, weer neerzetten, oppakken en weer teruggeven. En dat allemaal dan op een heel specifieke manier.
Inmiddels had ik de hele theeceremonie wel zo'n beetje in mijn hoofd en vingers. En toen begon de irritatie. Vooral aan de hoeveelheid thee in mijn kopje, en de temperatuur van de thee. Te veel en te heet! Vrijwel altijd. En dan vind ik het hier en nu nog jammer dat ik niet ALTIJD kan zeggen. De laatste maand wil ik het liefst voor de theeceremonie vertrekken. Om dit vervelende moment maar niet te hoeven meemaken. Ja meemaken, want van ervaren kan ik tot nogtoe niet echt spreken. Het is een be-proe-ving!

Het is niet moeilijk te bedenken wat andere zen-beoefenaars denken bij mijn irritatie. Ten eerste: dit is de bedoeling. En ten tweede: gefeliciteerd met deze doekha! En misschien nog wel meer, maar hé, ik ben pas net gevorderd he!

zondag 3 november 2013

Begrijpen

Gisteren dacht ik dat ik het snapte. En dat doe ik ook wel. Toch lees ik terug en denk dan: ik heb de kern niet geraakt, dit snap ik alleen en verder niemand. Mijn boodschap komt niet over. Oei, boodschap.

Wat ik maar zeggen wil, is dat ik gewoon niet begrepen kan worden, net als ieder ander. En hoe meer pogingen ik doe om wel begrepen te worden, hoe lastiger dat gaat worden. En lachwekkender, of irritant(er), of gewoon heel vervelend.

Dus moet ik maar stoppen met schrijven over wat me bezighoudt. Wat ik denk, voel, ervaar. Wat me opvalt, me verbaast, verwondert. Kwaad maakt. Dat wat me ontroert, boeit, raakt. Dat waar ik hoe dan ook een emotie of gedachte bij heb. Dat wat ik doe.

Nou euhh, nee! Behalve dat laatste dan want vertellen dat ik vandaag ga hockeyen en met wie en hoe laat, tja dat is niet boeiend.

In elk geval ben ik er nog niet uit, wat het schrijven betreft. 3 jaar bijna niet schrijven vond ik vervelend, belemmerend, irritant, beklemmend, bedreigend, ont-menselijkend, onverdragelijk en stom tegelijk. En ontzettend klote dat ik daar toen niets aan kon veranderen.

Om dan toch nog even terug te komen op die tekst van gisteren. Nu ik blijkbaar nog niet besloten heb of ik blijf schrijven, of niet.

Het is goed mogelijk dat ik zelf niet goed begrijp hoe moe ik doorgaans ben (was?). Zo moe dat mijn hele lichaam bij alles wat te doen staat NEE zegt. Steeds harder. Uit een simpel gegeven: er is geen energie voor meer dan slapen en eten.

Dat idee is onvoorstelbaar voor een gezond en fit mens dat "moe zijn" ziet als iets waarbij je nog heerlijk een avondwandeling maakt. En andersom: in mijn moeheid kon ik niet zien, voelen óf bedenken hoe het is om energie voldoende te hebben voor alle normale activiteiten.
Het gevoel dat ik nu een paar dagen heb als ik iets gedaan heb: ik kan nog wel iets doen. Dat had ik niet, en ik kon me er ook niets bij voorstellen. Hoe onvoorstelbaar is het op zo'n moment dat je de hele dag in touw kunt zijn...

En nog heb ik het idee dat dit niet zegt wat er in mij leeft. Misschien past dat gevoel ook beter in een tekening, of een theaterstuk, een schilderij, een beeldhouwwerk. Of... een liedje?

zaterdag 2 november 2013

Altijd Moe!

Het irriteerde mij mateloos dat ik niet kon uitleggen wat het betekende dat ik altijd moe was. Vaak voelde ik mij helemaal niet begrepen. En echt goed snappen dat anderen mij niet konden begrijpen deed ik niet. Ik wilde zo graag een keer horen: ik snap het niet wat er met je is, maar het is ok. In plaats daarvan kreeg ik vaak vragen, adviezen, meningen, goede bedoelingen. 

Nu, nu ik mij een paar dagen energieker voel, nu begin ik het te voelen. Nu snap ik wat anderen niet konden snappen. Omdat ik beide kanten nu ken, en voel. Ik weet hoe het is om mij zo moe te voelen dat alles teveel is. En tegelijk zie ik nu ook hoe het is om zoveel energie te hebben dat je de hele dag alles kunt doen wat in je opkomt. Dat je bedenkt naar de winkel te willen en dat je dat dan al aan het doen bent.

Nu pas zie ik waarom niemand in mijn omgeving mijn gevoel herkende. Mijn gevoel van totale uitputting. Het continue gevoel van overleven. Het gevoel van 'alles is teveel' en ik heb alleen maar tekort aan energie. Voor anderen is jouw pijn, jouw gebrek, jouw gevoel, geen werkelijkheid. Het bestaat niet echt, het is een verhaal van een ander. Wat je niet voelt, is er niet.

Zojuist deed ik - met mijn hernieuwde energie - de afwas. Oh nee, ik keek er alleen maar even naar en ik had'm al gedaan. Stond er niet bij stil dat het een klusje was. Voorheen zag ik de afwas en droop af naar de bank. Het "zeker weten" dat dat kleine beetje afwas mij zo zou vermoeien dat ik verder niks meer zou doen die dag, maakte me al moe. De gedachte aan de vermoeidheid die zou volgen deed me steeds instorten. Bij alles, op elk moment van de dag. Zelfs slapen was vermoeiend, omdat ik er niet van uitrustte. Maar niet slapen was net zo goed geen optie.

Jarenlang kreeg ik van alle kanten telkens te horen dat ik vooral moest gaan bewegen. Wandelen, fietsen, zwemmen. In balans en rustig aan. In de beginperiode deed ik dat braaf, uit het geloof dat het zou werken. En steeds kwam ik bedrogen uit. Ik werd niet fitter. Nee, ik voelde mij vermoeider dan eerder. En daarbij gefrustreerd en verdrietig. En depressief, omdat ik dat wat ik zo graag doe, eigenlijk niet meer kon: lekker sporten of genieten van een wandeling.

Bewegen was een voortdurend gevecht. Een opgave. Meer nog van de geest dan van het lichaam. Ik heb mezelf gedwongen, geforceerd, om toch maar weer naar buiten te gaan. En tegelijk voelde ik de mentale weerstand, mijn gedachten die steeds meer gingen van "dit is goed voor je" naar "dit is fnuikend, stop hiermee".

Ik ben blij dat ik op een gegeven moment heb gekozen voor rust. Niet meer fietsen, zwemmen of wandelen. Het laten voor wat het is. En iedereen die mij die oh zo goed bedoelde, maar ongevraagde en zeer ongewenste, adviezen gaf, die sprak ik vanaf dat moment tegen. Eerst voorzichtig, en stilaan steeds duidelijker en standvastiger.
Dat is het begin van de verandering geweest. Ik heb gevoeld dat mijn lichaam iets anders nodig had, zonder dat ik wist wat dat precies was.

vrijdag 1 november 2013

Het Gevoel Energie

Al een paar dagen voel ik me anders dan normaal. Nou ja, dan voorheen. Hmmm nee, dan dat ik mij eerder vaak voelde, of eigenlijk altijd al voelde. Ja sinds een paar jaar dan.

Dinsdag begon het, tegen de avond. Ik had een shot vitamine D genomen en sinds maandag volg ik een heel strikt dieet. Dat dieet is bedoeld om mijn darmen rust te gunnen, ze te herstellen en te ondersteunen en te zorgen dat essentiele voedingsstoffen weer worden opgenomen.

Al een jaar of twee heb ik ernstige vitaminen tekorten en geregeld last van diarree. Ook voel ik me vrijwel voortdurend doodmoe en slap en futloos. Ik slaap veel. Heel veel. En als ik het in mijn bol krijg om eens wat te doen - een lichte wandeling, een voorzichtig fietstochtje - dan slaap ik daarna nog veel meer. Na elke inspanning, hoe klein ook, lig ik dagen uitgeput op bed.

Ergens in 2008 is dit begonnen. Soms ging het eens wat beter, een dag of twee, langer hield dat dan niet aan. Ik zwom, wandelde en fietste en telkens na een periode van een maand of 2, of 3 etc. moest ik daarmee stoppen omdat ik mij helemaal uitgeput voelde. In het najaar van 2010 begon ik me nog ellendiger te voelen, als een uitgewrongen vaatdoek.

Ik bleef van alles ondernemen, theatercursus, schrijfcursus, pianoles, een workshop, een training, vrijwillegerswerk. En voelde mij daarbij steeds minder fit. Ik probeerde mijn fysieke inspanningen te beperken tot een minimum om maar voldoende energie te hebben voor de leuke dingen. Alhoewel leuk: met zo weinig energie zijn de leuke dingen ook een opgave. Een grote opgave. Na het fietstochtje naar de stad voor mijn cursus, was ik vaak te moe om nog volop deel te kunnen nemen. Of te prikkelbaar om in alle rust mee te doen.

Beetje bij beetje, in het tempo waarmee een sluipwesp zijn prooi nadert, verloor ik het plezier in alles. Mijn vermoeidheid, mijn fysieke pijnen - sinds 2007 heb ik chronische hoofd en nekpijn - mijn lusteloosheid, mijn gebrek aan concentratie en aandacht en mijn onvermogen om mijzelf nog te motiveren in actie te komen, brachten mij langzaam bij de afgrond tussen leven en dood. Ik was mijn wilskracht aan het verliezen, ik wilde niet meer leven als dat alleen maar betekende dat ik aan het overleven was. Overleven waarvoor? Om te overleven?

En nu sinds een dag of drie, heb ik een gevoel in mijn lijf van energie. Een prikkende, tintelende, springerige energie. Zo'n energie die je wil laten rennen en huppelen. Energie waarvan je zin krijgt om iets te doen, energie die je voortdurend laat weten dat je leeft. Euhh, wat is dit???

Misschien een vage herinnering aan een gevoelsspoor uit een ver verleden. Ken ik dit? Ja, het moet haast wel. Ik kan me niet voorstellen dat ik 47 ben geworden zonder ooit dit gevoel van LEVEN eerder te hebben ervaren. Het moet haast wel dat ik tot een paar jaar geleden dit gevoel regelmatig, misschien wel vaak of haast altijd had. Dat het zo vanzelfsprekend was dat ik er niet bij stil stond.

Het is heerlijk om mij zo te voelen. Ik sta er haast elk moment bij stil. Niet om te weten of het er nog is. Nee, juist om het ten volle te ervaren, het te laten stromen in mijn lijf. En ik hoef er niets mee te doen. Misschien uit angst dat als ik ga fietsen, rennen en zwemmen, dat het zo weer 'op' is. Al geloof ik daar niet in. Dit gevoel is echt, en is er later ook weer. Misschien niet continu, maar dat ben ik gewend: het is er jaren niet geweest. En nu weer wel. Het gevoel is terug! Dit gevoel, dat ben ik!

zondag 13 januari 2013

Klik

"Het geluid van een lege revolver."

"Nee, ik voel geen klik", zegt Marion. "We kunnen wel vrienden blijven, hooguit goede vrienden."
Zojuist had ze me haar laatste verovering uit de doeken gedaan. Uitvoerig.
Ze had hem tijdens een groepsvakantie ontmoet. In het vliegtuig naar La Palma zat ze naast hem. Het eerste kwartier van de vlucht. Toen na de start de lichtjes 'stoelriemen vast' uitgingen, ruilde ze met Josie van plaats. Die was bij het boarden al van slag van Henk: "Zulke mooie ogen. En dan dat krullend haar, oh ik ben helemaal week." Ze mocht hem hebben, die Henk met zijn gladde praatjes. Walging, dat was alles wat Marion voor hem voelde. De eerste indruk destijds ten spijt, is ze na drie kinderen en een vechtscheiding pas net weer op vrije voeten. Gescheiden van diezelfde Henk. Voorzover de waarde van de klik.
"Sorry, wat zei je?" reageer ik achteloos.
"Dat ik afga op de eerste indruk, ik voel niets bij je."
"Oh ja, liefde op het eerste gezicht. Typisch weer zo'n verzinsel van vrouwen om hun kwetsbaarheid niet te hoeven tonen. Wat vervelend voor je."
Ik leg een tientje op het tafeltje, steek mijn hand uit en zeg: "Ik heb al een vriend, bedankt voor de afspraak." Zonder verder enige aandacht voor haar, sta ik op en loop het cafe uit. Frisse lucht, heerlijk!