Gisteren dacht ik dat ik het snapte. En dat doe ik ook wel. Toch lees ik terug en denk dan: ik heb de kern niet geraakt, dit snap ik alleen en verder niemand. Mijn boodschap komt niet over. Oei, boodschap.
Wat ik maar zeggen wil, is dat ik gewoon niet begrepen kan worden, net als ieder ander. En hoe meer pogingen ik doe om wel begrepen te worden, hoe lastiger dat gaat worden. En lachwekkender, of irritant(er), of gewoon heel vervelend.
Dus moet ik maar stoppen met schrijven over wat me bezighoudt. Wat ik denk, voel, ervaar. Wat me opvalt, me verbaast, verwondert. Kwaad maakt. Dat wat me ontroert, boeit, raakt. Dat waar ik hoe dan ook een emotie of gedachte bij heb. Dat wat ik doe.
Nou euhh, nee! Behalve dat laatste dan want vertellen dat ik vandaag ga hockeyen en met wie en hoe laat, tja dat is niet boeiend.
In elk geval ben ik er nog niet uit, wat het schrijven betreft. 3 jaar bijna niet schrijven vond ik vervelend, belemmerend, irritant, beklemmend, bedreigend, ont-menselijkend, onverdragelijk en stom tegelijk. En ontzettend klote dat ik daar toen niets aan kon veranderen.
Om dan toch nog even terug te komen op die tekst van gisteren. Nu ik blijkbaar nog niet besloten heb of ik blijf schrijven, of niet.
Het is goed mogelijk dat ik zelf niet goed begrijp hoe moe ik doorgaans ben (was?). Zo moe dat mijn hele lichaam bij alles wat te doen staat NEE zegt. Steeds harder. Uit een simpel gegeven: er is geen energie voor meer dan slapen en eten.
Dat idee is onvoorstelbaar voor een gezond en fit mens dat "moe zijn" ziet als iets waarbij je nog heerlijk een avondwandeling maakt. En andersom: in mijn moeheid kon ik niet zien, voelen óf bedenken hoe het is om energie voldoende te hebben voor alle normale activiteiten.
Het gevoel dat ik nu een paar dagen heb als ik iets gedaan heb: ik kan nog wel iets doen. Dat had ik niet, en ik kon me er ook niets bij voorstellen. Hoe onvoorstelbaar is het op zo'n moment dat je de hele dag in touw kunt zijn...
En nog heb ik het idee dat dit niet zegt wat er in mij leeft. Misschien past dat gevoel ook beter in een tekening, of een theaterstuk, een schilderij, een beeldhouwwerk. Of... een liedje?
Wat ik maar zeggen wil, is dat ik gewoon niet begrepen kan worden, net als ieder ander. En hoe meer pogingen ik doe om wel begrepen te worden, hoe lastiger dat gaat worden. En lachwekkender, of irritant(er), of gewoon heel vervelend.
Dus moet ik maar stoppen met schrijven over wat me bezighoudt. Wat ik denk, voel, ervaar. Wat me opvalt, me verbaast, verwondert. Kwaad maakt. Dat wat me ontroert, boeit, raakt. Dat waar ik hoe dan ook een emotie of gedachte bij heb. Dat wat ik doe.
Nou euhh, nee! Behalve dat laatste dan want vertellen dat ik vandaag ga hockeyen en met wie en hoe laat, tja dat is niet boeiend.
In elk geval ben ik er nog niet uit, wat het schrijven betreft. 3 jaar bijna niet schrijven vond ik vervelend, belemmerend, irritant, beklemmend, bedreigend, ont-menselijkend, onverdragelijk en stom tegelijk. En ontzettend klote dat ik daar toen niets aan kon veranderen.
Om dan toch nog even terug te komen op die tekst van gisteren. Nu ik blijkbaar nog niet besloten heb of ik blijf schrijven, of niet.
Het is goed mogelijk dat ik zelf niet goed begrijp hoe moe ik doorgaans ben (was?). Zo moe dat mijn hele lichaam bij alles wat te doen staat NEE zegt. Steeds harder. Uit een simpel gegeven: er is geen energie voor meer dan slapen en eten.
Dat idee is onvoorstelbaar voor een gezond en fit mens dat "moe zijn" ziet als iets waarbij je nog heerlijk een avondwandeling maakt. En andersom: in mijn moeheid kon ik niet zien, voelen óf bedenken hoe het is om energie voldoende te hebben voor alle normale activiteiten.
Het gevoel dat ik nu een paar dagen heb als ik iets gedaan heb: ik kan nog wel iets doen. Dat had ik niet, en ik kon me er ook niets bij voorstellen. Hoe onvoorstelbaar is het op zo'n moment dat je de hele dag in touw kunt zijn...
En nog heb ik het idee dat dit niet zegt wat er in mij leeft. Misschien past dat gevoel ook beter in een tekening, of een theaterstuk, een schilderij, een beeldhouwwerk. Of... een liedje?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten