woensdag 24 januari 2007

Paniek

De dag na de vorige behandeling was het er ineens: HOOFDPIJN. Inderdaad met alleen maar hoofdletters. Een hoofdpijn die ik nog nooit eerder heb ervaren - voor vorig jaar had ik alleen hoofdpijn na een avondje stappen - zo heftig. Waar ik lag, zat of hing: hoofdpijn. Geen band, geen drukkend gevoel, maar alsof iemand een degen dwars door je schedel jaagt en dat dan honderd keer per seconde. Mijn nek zit los, ik heb het gevoel dat iemand met groot geweld een baksteen rechts in mijn nek duwt, en dan continu. Licht en geluid zijn onverdraagbaar. Misselijkheid komt af en toe op. Ik weet niet waar ik het moet zoeken. Gordijnen dicht en verhuizen van bed naar bank en v.v. tv kijken niet, boek lezen niet, eigenlijk helemaal niets. Dit tafereel houdt twee dagen aan, dan zakt het, of ben ik inmiddels zo erg gewend dat mijn pijngrens tot onmogelijke hoogten is opgetrokken.
Na de eerste dagen van alleen maar pijn, overmeestert langzaam een wilde paniek mij. Dit is onherstelbaar! De rest van mijn leven zal ik deze pijn hebben. Ik wil er niet aan en verzet mij tegen deze gedachten. Ik worstel mij verder op mijn werk maar echt van harte gaat dat niet. Ik wil ook niet terug naar diegene die ik als veroorzaker van deze pijn aanwijs: de manualist. Bang als ik ben dat het nog erger kan. Na twee weken verzetten breek ik toch en zoek contact. De pijn is de afgelopen weken niet minder geworden. In vlagen die uren aanhouden is de pijn soms net zo heftig als die eerste twee dagen.
In deze sessie is er duidelijk wantrouwen tussen client en behandelaar. Ik vraag me echt af of hij me gaat helpen, hij laat niet merken er vertrouwen in te hebben mij te kunnen helpen. Mijn paniek neemt hierdoor alleen maar toe. Wat kan ik doen? Hij probeert een tractie tot tweemaal toe zonder succes, vervolgens wat manipulatie van wat lagere ruggewervels, een dubbele Nelson. Allemaal geen soelaas. Op de weg naar huis groeit het besef dat dit wel eens lang kan gaan duren, heel lang: de rest van mijn leven. Ik ben wanhopig, verdrietig, teleurgesteld en woedend tegelijk. Het wordt tijd om weer terug te gaan naar het begin: de huisarts.

Geen opmerkingen: