Los Viñedos

Vandaag is volgens mijn kalender Erik O. jarig, maar het zal wel de twaalfde zijn. Al jaren vergis ik me in zijn geboortedag, ik houd stug vol. Ik zit in Los Viñedos, naast de "oude" Don Quijote school, gisteren had ik hierboven nog les, vanaf maandag zitten we op een andere locatie. Waarschijnlijk is dit de laatste keer dat ik hier kom, en nu zijn de zoete croissants ook al op. Van ellende doe ik vandaag een koffiebroodje. Verrassing: het smaakt helemaal naar Fries suikerbrood: "lekker beppe, sukerbolle!". Ik ben meteen weer thuis, Fryslañ in Madrid! ¿Que estraña? Het is half één en de spanjaarden zijn al aan het bier. Tja, weekend en na twaalf uur, wat kan ik ervan zeggen: het is toegestaan.

Deze ochtend kletste ik bij met Ma. Carmen die vooral zelf wil praten. Ze schijnt me eenzaam toe en dat begrijp ik. Ze vertelt dat Segovia mooier en beter is om naar toe te gaan dan Avila. Avila is veel religieuzer en er zijn veel meer oude doden. Angst in haar ogen: in Avila kom je op het verkeerde pad. Ik zeg haar dat Clara, de profesora van de cultuurklas juist Avila interessanter vond. Minder toeristen en een echte Historie. Dat is dus het verschil tussen willen weten en kennen en jezelf verstoppen. Need I say more? Het neigt ernaar dat Ma. Carmen de hoofdpersoon in mijn boek wordt!

Ze vraagt me of het goed is dat ze mijn kamer maandag pas schoonmaakt. Ze heeft een of andere smoes die ik toch niet begrijp en ik knik dus maar van ja. Één discussie per dag met haar is wat ik net aankan. Ik zie de graagte in haar ogen om mij te vertellen hoe het zit met Jehova. Ik heb geduld, veel geduld. Over het hare ben ik niet zo zeker.